மரணத்தை எதிர்கொள்ளல் – 5

மரணத்தைப் பற்றிய மிகச் சிறந்த புத்தகம் ‘கதா உபநிஷத்’.  அந்த அற்புதக் கதையில் ஒரு சிறுவன் மரணத்துக்கு எதிராக நிறுத்தப்படுகிறான்.  ஒரு புறம், இடைவிடாத ஆக்கம், வாழ்க்கையின் இயக்கம் ஆகியவற்றின் பிரதிநிதியான அச்சிறுவன் எல்லா சாத்தியக்கூறுகளையும் கண்ணுறுகிறான்.  திடீரென்று இந்தப் புலன் சார்ந்த விளையாட்டு சுவாரஸ்யமற்று இருப்பதாக அவன் கருதுகிறான்.  இதற்கு மாறாக அவன் புலன்களைக் கடந்த நிலையைப் பற்றி சிந்திக்கிறான்.  எனவே, வாழ்வும் மரணமும் ஒரு பக்கம், கடந்த நிலைக்கான சாத்தியம் இன்னொரு பக்கம்.  கடந்த நிலை பற்றிய விஞ்ஞானம் (மோட்ச வித்யா) உபநிஷத்தில் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது.  ‘மோட்சம்’ என்பதற்கு வாழ்க்கை, மரணம் என்ற இரட்டை நிலையிலிருந்து ‘விடுதலை’ என்று பொருள்.  நீங்கள் பெளதீக இறப்பைப் பெறமாட்டீர்கள் என்று இதற்கு அர்த்தமல்ல.  சரியாகச் சொன்னால், நீங்கள் உடல் ரீதியாக இறக்கிறீர்களா, இலலையா என்பதே ஒரு பொருட்டாக இருக்காது.  மரணம் பற்றிய பயமும், அது தரும் துன்பமும் மறைந்துவிடும்.  இந்த நிலையை நீங்கள் அடையும்போது நீங்கள் உயிருடன் இருக்கும்போதேகூட, நீங்கள் ஏற்கனவே இறந்துவிட்டதைப் போலத்தான்.

வாழ்க்கையையும், மரணத்தையும் கடந்துவிட்ட ஒருவருக்கு, வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு நபர் விரும்பும் உடல் ரீதியான வாழ்க்கை, சக்தி, பெளதீக அமைப்பு முறைகள் மற்றும் நுட்பத்திறமைகள் ஆகியவற்றால் எந்தப் பயனும் இல்லை.  இருந்தாலும் அவற்றைக் குழந்தைகள் விளையாடுவதைப்போல ஒருவர் பயன்படுத்த விரும்புகிறார்.  வாழ்க்கை ஒரு லீலையாக, அதாவது தெய்வீக விளையாட்டாக மாறுகிறது.  அங்கு உலகத்தைப் படைத்தவர் யாராக இருந்தாலும் அவரோடு இந்த மகத்தான லீலையைப் பங்கிட்டுக் கொள்கிறார்.  மணல் வீடுகள் கட்டி அவற்றை அழித்து மீண்டும் கட்டும் ஒரு குழந்தையின் மனநிலைக்கு ஒப்பான மனநிலையை உடையவரே இந்த உலகைப் படைத்தவரும்.  வாழ்க்கையையும், மரணத்தையும் கடந்தவரும் ஒரு குழந்தையைப் போல ஆகிறார்.  ‘நீங்கள் ஒரு குழந்தையைப் போல ஆகாவிடில் தேவனின் ராஜ்யத்துக்குள் நுழைய முடியாது’ என்று ஏசு சொன்னது இந்த அர்த்தத்திலாகத்தான் இருக்கும்.

இந்தக் கருத்தே உங்களுக்கு விடுதலையை அளிக்கும்.  நான் ஆல்வாய் கிறிஸ்தவக் கல்லூரியில் மாணவனாக இருந்தபோது, என்னுடைய தர்க்கவியல் பேராசிரியர் ஒருநாள் “என்னிடம் ஒரு பெரிய ரகசியம் உள்ளது.  இன்று என்னுடன் பகலுணவு சாப்பிட வருகிறாயா?” என்று கேட்டார்.  நான் போய் அவருடன் பகலுணவு சாப்பிட்டேன்; பிறகு அவர் சுற்றும்முற்றும் பார்த்துவிட்டு யாரும் இல்லையென்பதை உறுதிசெய்துகொண்டு சொன்னார், “இந்த உலகம் ஒரு லீலை, ஒரு விளையாட்டு என்று இந்துக்கள் சொல்வதுதான் இந்த உலகத்திலேயே மிக அற்புதமான விஷயம்.”

எல்லாமே நாம் விளையாடும் ஒரு விளையாட்டின் பகுதிதான் என்று ஒத்துக்கொள்வதே, ‘கடந்த நிலை’ என்பதன் அர்த்தம்.  அது உங்களுக்குத் தெரிந்து விட்டால், வாழ்க்கையையும் மரணத்தையும் வெல்வதற்கு கடந்த நிலை உதவி புரிவது மட்டுமன்றி, எல்லா மக்களுடனான எல்லா உறவுகளையும் தாண்டிப் போகவும் அது உதவும்.  உடனடியாக எல்லாப் பிரச்சினைகளையும் தீர்க்கிறீர்கள்.  யாரோ ஒருவர் ஒழுக்கக் கேடானவர் என்று தோன்றுகிறது.  யார் கவலைப்படப் போகிறார்கள்?  நீங்கள் ஒழுக்கமுள்ளவராக இருந்தாலும் சரி, ஒழுக்கக் கேடானவராக இருந்தாலும் சரி, இது ஒரு விளையாட்டுதான்.  விளையாட்டு தொடர்ந்து நடைபெறுகிறது.  நீங்கள் விரக்தி அடைவதில்லை.  துயரம் இங்கே இருக்கிறது; என்னுடைய மிகச் சிறந்த நண்பர்கள் சிலர், “இன்னார் ஒரு நயவஞ்சகச் செயலைச் செய்கிறார்; என்று சொல்லி வருத்தப்படுகிறார்கள்.  ஆனால், நீங்கள் விடுதலை அடைந்தவராக இருந்தால் இது ஒரு விளையாட்டு என்பதை ஏற்றுகொண்டவராக இருந்தால், வெறுமனே ‘ம்’ என்று சொல்வீர்கள்.

இது ஒரு விளையாட்டு என்று நான் சொல்லும்போது, அமெரிக்காவில் விளையாட்டுகள் விளையாடப்படும் அர்த்தத்தில் சொல்வதில்லை.  அமெரிக்காவில் விளையாட்டுகளைக்கூட மிகத் தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்கிறார்கள்.  ஒரு சிறு குழந்தையோடு ஒருவர் விளையாடும் விளையாட்டை நான் சொல்கிறேன்.  சில சமயங்களில் ஒரு பெண் குழந்தையோடு நான் சீட்டு விளையாடி இருக்கிறேன்; அவளுக்கான சட்டங்கள் அவளுக்கு, எனக்கான சட்டங்கள் எனக்கு. அவள் சொன்னாள், “நீங்கள் அதை இழந்துவிட்டீர்கள்.” அதை எடுத்துக்கொண்டு “மீண்டும் போடுங்கள்” என்றாள்.  நான் போட்டேன்.  “அது உங்களுக்கு” என்றாள்.  அது எப்படி என்னுடையது ஆயிற்று என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.  அவள் சொன்னாள், “நான் ஜெயித்து விட்டேன்.”  நீங்கள் மரணத்தைக் கடந்திருந்தால்தான், இப்படி ஒரு மனப்பான்மை வாழ்க்கையில் சாத்தியம்.  என்னுடைய விளையாட்டுத் தோழிக்கு மரணமும் தெரியாது, வாழ்க்கையும் தெரியாது.  இரண்டையும் கடக்கும் அப்பாவித்தனம் அவளிடம் உள்ளது.  “இந்த உலகின் எல்லா முட்டாள்தனமான அறிவுக்கும் நீங்கள் பரிச்சயப்பட்ட பிறகுதான், மீண்டும் நீங்கள் மறுபக்கத்தின் விளையாட்டுக்கு வந்து மீண்டும் ஒரு குழந்தையாக ஆக முடியும்.”

மரணத்தை முழுமையாக அறிந்து அதனுடன் தோழமை கொள்வதுதான் இந்த உலகத்திலேயே மிக இனிமையான அற்புதமான விஷயம் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.  அது நம்முடன் எப்போதும் இருக்கிறது.  அதனுடன் இணக்கத்துக்கு வந்து அதைக் கடந்து சொல்லும் ரகசியத்தையும் அறிய வேண்டும்.  அதற்கு பயப்படுவதன் மூலம் நாம் அதைக் கடக்க முடியாது.  மாறாக அது ஒரு நகைச்சுவை என்பதை அறிவதன் மூலம்தான் அதைக் கடக்க முடியும்.  மரணம் மக்களுக்கு ஒரு நகைச்சுவை போலத்தான் வருகிறது.  பல மண்டை ஓடுகளையும், இன்ன பிறவும் போட்டு, மரணம் குறித்து பல பீதியூட்டும் மிகையான படங்களை வரைந்துள்ள கிறிஸ்தவர்கள் மீது எனக்கு நிறைய கோபம் உண்டு.  மண்டை ஓட்டை தூக்கி எறிந்த பிறகுதான் நீங்கள் இறந்துபோனவர்கள் ஆகிறீர்கள்.  அதன்பிறகு, நீங்கள் எப்படி ஒரு மண்டை ஓடாக இருக்க முடியும்?  மரணத்தில், மண்டை ஓடு கிடையவே கிடையாது.  கண்கள் இல்லாத, பற்கள் தெரியும் மண்டை ஓட்டை ‘மரணம்’ என்று காட்டும் படம் தவறான எண்ணத்தை உண்டாக்குகிறது.  மரணத்துக்குப் பற்கள் கிடையாது.  “நான் மரணத்தைப் பார்த்திருக்கிறேன், அதற்குப் பற்கள் கிடையாது. அது மிக அழகானது.  அது மல்லிகையின் நறுமணம்” என்று கூட நீங்கள் சொல்லலாம்.

மரணத்தின் இனிமையான, நறுமணத்தை, மரணத்தின் அழகான பாடலை, மரணத்தின் ஆன்மீகக் குரலை குறிப்பிட்டுப் பேசுவது இயல்பாகத் தெரியும் அளவுக்கு, மரணம் பற்றிய கருத்தை நாம் திருத்தி அமைக்க வேண்டும்.  அதை நீங்கள் ஆன்மீகமயமாக்கிவிட்டால் அது பற்றிய நோயுற்ற, கீழ்த்தரமான படிமம் மறைந்துவிடும்; அதன் தனிச்சிறப்பு நறுமணமாகப் பரவும்.  மரணம் இங்கு ஒரு சம்பவம் அல்ல.  நாம் மெதுவாகக் கலந்து, மறைந்து, ஒன்றாக ஐக்கியமாகிவிடும் ஒரு பெரும் பரப்பு அது.  அந்தக் கருத்தே நமக்கு ஒரு விடுதலை உணர்வைத் தருகிறது.  இந்தப் பெரும்பரப்பில் ஐக்கியமாவதும், இந்தக் கரைதலும்தான் உங்களுக்கு விளையும் வெகுமதியும், பயனும்.  கண்ணுக்குப் புலப்படாத ஒளிபோல நீங்கள் மாறுகிறீர்கள்.  எல்லா ஒளிகளுக்குமான ஒளி.

அறியப்படாததிலிருந்து

உதயசூரியன்போல

வாழ்க்கை வருகிறது.

பகலின் பன்னிரண்டு மணி நேரத்தின்

எல்லா வண்ணங்களையும் அது கொண்டுள்ளது.

 

மரணம் நம்மிடம் வருவதில்லை

நாம்தான் அதனுடன் கலக்கிறோம்.

ஆன்மாவின் அழிவுறாத் தோட்டத்தின்

மிக அண்மைத் தோட்டப்பகுதிக்கு

அது ஒரு சிறிய வீடு திரும்பல்.

 

(தமிழில் : ஆர்.சிவகுமார்)

-‘அனுபவங்கள் அறிதல்கள்’ புத்தகத்திலிருந்து

 

மரணத்தை எதிர்கொள்ளல் – 4

என்னுடைய மரணத்தின்போது நான் வலியுறுத்திச் சொல்லும் முதல் விஷயம், எந்தவித மந்திர உச்சாடனமோ அல்லது வேறு வகையான சூழலுக்குக் கேடு விளைவிக்கும் கூச்சலோ இருக்கக்கூடாது என்பதுதான்.  மக்கள் அவரவர் வேலையைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க வேண்டும்.  சடலத்தை அப்படியே கிடக்கவிட்டால் கொஞ்ச நேரத்தில் நாற்றமடிக்க ஆரம்பித்துவிடும்.  எனவே, அதை உரிய வகையில் அப்புறப்படுத்த வேண்டும்.  இதில் பலமுறைகளைப் பற்றி நான் யோசித்து வருகிறேன்.  அதை எரித்துவிடுவது ஒருவகை.  ஆனால், ‘நான் இறந்துவிடும்போது நான் முழுமையாக இறந்திருக்கிறேனா?’ என்ற கேள்வி என் முன்னால் தோன்றுகிறது.  என்னில் ஒரு பகுதி இன்னும் உயிரோடிருக்கிறது.  உதாரணமாக, என்னுடைய எலும்புகள்.  அப்படி என்றால், எரிப்பது சோகமயமானது.  புதை குழிக்குள், எனக்குக் கொஞ்சம் அவகாசம் கொடுத்தால், ஒவ்வொரு மாதமாக என்னுடைய மரண நடைமுறையைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தொடர்வேன்.  ஆனால், அதன்பிறகு புழுக்கள் வரும்; என்னுடைய வாயிலும் குடல்களிலும் புழுக்கள் இருப்பதை யோசிப்பதில் எனக்கு விருப்பமில்லை.  அதில் ஒரு நல்ல விஷயம் என்னவென்றால், என்னால் அதை உணரமுடியாது.  அந்த வகையிலாவது நான் உயிர்த்தன்மைக்கு என்னுடைய பங்கை அளிப்பேன்.  என்னுடைய உடலைத் தின்னும் 10,000 புழுக்கள் சாந்தோக்ய உபநிஷத்தும் பிறவும் சேகரித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் என்னுடைய மூளைப்பகுதிக்கு வந்து சேர்வதை யோசித்துப் பாருங்கள்.  ஒரு வேளை அந்தப் புழுக்கள் விவேகமானவையாக மாறலாம்.  என்னுடைய மூளையிலிருந்து ஏதாவது இயற்கை மருந்து தயாரிக்கப்படலாம்.  அல்லது ரொட்டியின் மீது தடவப்படும் ‘ஜாம்’ போன்ற ஒன்று தயாரிக்கப்படலாம்.  ஆனால், சட்டம் இம்மாதிரியான விஷயங்களை அனுமதிக்காது; ஏனென்றால் மக்கள் முட்டாள்தனமானவர்கள்.  இந்தச் சூழ்நிலைகளில் ஓர் எளிமையான அடக்கத்தையே நான் கோருகிறேன்.  ஆனால், ஆன்மா என்று அழைக்கப்படுவது ஒன்று இருந்து அதுவும் என்னுடன் புதைகுழிக்குள் வந்தால் அது தப்பிக்க ஒரு சுலபமான வழி இருக்க வேண்டும்.  மேலும், சன்னியாசிகள் பெரும்பாலும் உட்கார்ந்த நிலையிலேயே புதைக்கப்படுகிறார்கள்.  எனக்கு அது பிடிக்கவில்லை.  இப்போதே எனக்கு முதுகு வலி.  ஒருக்களித்து படுத்துக்கொள்ள விரும்புகிறேன்.  ஒரு சிறு தலையணை மேலும் செளகரியத்தைக் கொடுக்கும்.  ஒரு சிறு குறிப்பேடும் ஒரு பென்சிலும் அங்கு வைக்கப்பட வேண்டும்; நான் எதிர்கொள்ள நேரும் சுவாரஸ்யமான பூதங்களை, நான் வரைய அவை உதவியாயிருக்கும்.  இந்த மாதிரியான சிந்தனைதான் ‘பிரமிடுகள்’ கட்டப்படுவதற்கு இட்டுச் சென்றிருக்கும்.  மரணம் விவாதிக்கப்படும்போது, மனித மனத்தில் இருக்கும் ஓர் ஆதி தொன்மம் தூண்டப்படுகிறது.

மரணம் தொடர்பான தத்துவம் மற்றும் பிறவிகள், விதி சார்ந்த உள்ளார்ந்த விஷயங்களுக்கு இன்னும் கொஞ்சம் ஆழமாகப் போக விரும்புகிறேன்.  மரணத்தின் இரண்டு அம்சங்களை வேறுபடுத்தி ஆராய வேண்டியுள்ளது.  ஒன்று பிறவி மற்றும் விதி தொடர்பானது; மற்றொன்று தத்துவ ரீதியானது.  முன்னதைப் பொறுத்தவரை, இந்த பெளதீக பூமி மட்டுமே இந்தப் படைப்பின் ஒரே எல்லை ஆகாது.  இந்தியக் கருத்தியல்படி, மேலே ஏழு உலகங்களும், கீழே ஏழு உலகங்களும் உள்ளன.  இறப்புக்குப் பின் இந்த முழு அமைப்புமுறையிலிருந்து நாம் விலகுவதில்லை.  இந்த பெளதீக உலகில் மட்டும்தான் நாம் பெளதீக உடலைக் கொண்டிருக்கிறோம்.  இந்த உடல் பஞ்ச பூதங்களால் ஆனது.  நிலம், நீர், நெருப்பு, காற்று மற்றும் ஆகாயம்.  மரணத்தின்போது இந்த ஐந்தும் சிதைவுற்று மறைகின்றன.  நிலம், நிலத்திற்குப் போய்ச் சேருகிறது;  நீர், நீருக்குப் போய்ச் சேருகிறது; மற்றவையும் இப்படியே.

பெளதீக இறப்பை ‘முதல் இறப்பு’ என்று சொல்லலாம்.  பெற்றோராக இருக்கும் எவரும் தங்களுடைய ஒரு சிறு பகுதியைத் தங்களுடைய உயிர்வீரியம் மூலம் தங்களுடைய மகன்களுக்கும், மகள்களுக்கும் அளித்திருக்கிறார்கள்.  ஒருவருடைய இறப்புக்குப் பிறகும்கூட அவருடைய ஒரு பகுதி, அவருடைய உற்றார் உறவினர்களில் வாழ்கிறது.  ஒருவருடைய குழந்தைகள் சந்ததியை உண்டாக்காமல் இறந்துவிட்டால், அதை ‘இரண்டாம் இறப்பு’ என்று கருதலாம்.  ‘மூன்றாம் இறப்பு’ ஒருவருடைய புகழ் உலகில் நிகழ்கிறது.  நிறையப்பேர் அவர்களுடைய புகழால் வாழ்கிறார்கள்,  ஒருவருடைய புகழ் சில காலம் வாழ்கிறது.   ஆரம்பத்தில் மக்கள் உணர்ச்சிப் பெருக்குடன் நினைவுகூரப்படுகிறார்கள்; அந்தச் சமத்தில் அந்த நபர் அடுத்த உலகிற்கு விடுவிக்கப்படுகிறார்; அங்கு அவர், மக்கள் மீது ஒரு நனவிலி மனோவியல் தாக்கமாக நீடிக்கிறார்.

இது ஒருவகையான ஊடாடி வரும் தாக்கமாக இருக்கலாம்.  இந்தியச் சிந்தனை முறைப்படி, இதற்கு அடுத்த பரப்பாக உள்ளத்தில் உலகின் பாதுகாவலராக நீங்கள் ஆகிறீர்கள்.  இங்கு உங்களுக்கென்று சொந்தமாக எந்த ஆளுமையும் கிடையாது.  இந்த மட்டத்திலுள்ள சக்திகளின் பங்களிப்பால் இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் தாளலயம் உயிர்ப்புடன் தொடர்கிறது.  அதற்கு அப்பால் நீங்கள் ஒரு சட்டத்தின் வெறும் ஒரு பகுதிதான்.  பிரபஞ்சத்தின் கணித, உடலியல் மற்றும் நீதி நெறிச்சட்டம்.  அதன் பிறகு இந்தப் பிரபஞ்சத்தோடு முடிவற்ற பகுதியாக நீங்கள் மாறும் பிரம்ம லோகத்திற்கு வருகிறீர்கள்.  பிரம்மலோகத்தைத் தவிர வேறு எந்த உலகிலிருந்தும் நீங்கள் பெளதிக உலகிற்கு வரலாம்.  மற்ற எல்லா உலகங்களும் கொஞ்சம் புலன்களால் ஆன மேலுறையைக் கொண்டுள்ளன; இம்மேலுறையால் ஈர்க்கப்படும் சக்திகள் மேன்மேலும் செறிவானவையும், மெய்யானவையுமான வெளிப்பாட்டு நிலைகளுக்கு உருமாறி, இறுதியில் இந்த உலகில் மறுபிறப்பை அடைகின்றன.

இன்னொரு கோட்பாடு, குறிப்பாக புத்தமதவாதிகளால் கைக்கொள்ளப்பட்டு வருவது.  இதன்படி, ஒரு நபர் இறக்கும்போது, அவர் இந்தப் பூமியிலேயே திரிந்து துன்பம் விளைவிக்காமல் இருக்கும் பொருட்டு இங்கேயே இருக்கும் ஒருவர், அடுத்த அடுத்த உலகுக்கு அவர் போக உதவ வேண்டும்.  இந்தத் தளத்தில் புத்தமதவாதிகள் ஒரு விரிவான அமைப்பு முறையை வளர்த்தெடுத்த அளவுக்கு இந்துக்கள் செய்யவில்லை.  பெரும்பான்மையான இந்துக்கள் வேதாந்தத்துக்கு உடன்படுகிறவர்கள்.  வேதாந்தத்தின்படி, பெயர் மற்றும் தோற்றத்தின் உலகம் மாயையானது.  வாழ்வும், மரணமும் புலன்கள் சார்ந்த அந்தஸ்தை மட்டுமே உடையவை; அவற்றை உண்மை என்று கருதக்கூடாது.  இப்படியாக இந்துக்கள் மரணம் தொடர்பான இயலை கொன்றுவிட்டார்கள்.

புத்தமதவாதிகள் இந்தியாவின் மிக உயரிய மனோதத்துவவாதிகள்.  அவர்கள் மனத்தை பெளதீக உடலைவிட மேலான ஒன்றாகக் கருதினார்கள்.  அவர்கள் பல படைப்பு மூலவர்களையும், அதீத தெய்வ நிலையுடைய உயிர்களையும் உண்டாக்கினார்கள்; இவர்களால் பறக்கவும், வளிமண்டலத்தில் ஒளிந்து வாழவும், அல்லது ஒரு பெளதீக உடலில் வெளிப்பட்டு மீண்டும் தூய சக்திக்குத் திரும்பவும் முடியும்.  கிறிஸ்துவம் அல்லது இஸ்லாம் போன்ற, வருவதை உணர்த்தும் மதங்களின் கோட்பாடுகளிலிருந்து புத்தமதத்தின் கோட்பாடுகள் மிகுந்த வேறுபாடு கொண்டவை.  ‘ஒரு கிறிஸ்துவராகவோ அல்லது முஸ்லீமாகவோ பிறப்பது மிகவும் சலிப்பூட்டக்கூடியது’ என்று நினைக்கிறேன்.  மரணத்துக்குப்பின் இறுதித் தீர்ப்பு சொல்லும் நாளுக்காக நீங்கள் முடிவற்றுக் காத்திருக்க வேண்டும்.  கடந்த இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளில் இறந்தவர்கள் எல்லாம் இன்னும் தீர்ப்புக்கு அழைக்கப்படவே இல்லை.

புத்தமதக் கருத்துக்கள் அன்றி, மரணம் மற்றும் விதி தொடர்பான ஆய்வியலுக்கு, இந்தியாவின் பெரும் பங்களிப்பு மரணத்துக்கும் காலத்துக்கும் இடையே உள்ள தொடர்பு பற்றியது.  மரணத்தின் கடவுள் ‘காலன்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.  காலன் என்றால், காலத்தோடு தொடர்புடையவன்.  காலம் கொல்கிறது.  ஆனால், இந்தியக் காலம் உண்மையில் கொல்வதில்லை, அது நிறுத்தித்தான் வைக்கிறது.  அது வாழ்க்கைக்கு ஒரு கால்புள்ளியையோ அல்லது அரைப்புள்ளியையோதான் வைக்கிறது.  ஒருபோதும் முற்றுப்புள்ளியை வைப்பதில்லை.  காலனுக்கு இன்னொரு பெயர் ‘எமன்’  யமா என்றால், இடைநிறுத்தம் என்று பொருள்.  நாம் இப்போது செயல்பட்டுக்கொண்டிருக்கும் விதத்திலிருந்து ஓர் இடைநிறுத்தம் கொடுக்கும் ஒன்றாக மரணம் கருதப்படுகிறது.  இந்த இடை நிறுத்தம் ஒவ்வொரு இரவிலும் கூட நமக்குக் கொடுக்கப்படுகிறது.  ஒவ்வொரு இரவிலும் நாம் மரணத்தை சுவைக்கிறோம்.  எந்தச் செயலிலிருந்து நமக்கு ஓர் இடைநிறுத்தம் ஏற்பட்டாலும், எமன் நம்முடன் இருக்கிறான்.  எமனைப் பார்த்து நாம் பயப்படத் தேவையில்லை; அவன் நம்முடைய நிலையான தோழன்.  நாம் பேசும்போதுகூட இடைநிறுத்தங்கள் உண்டாகின்றன.  நம்மைப் பற்றி அக்கறைகொண்ட, நமக்குப் போதுமான ஓய்வு தருகிற ‘அற்புத நண்பன்’ எமன்.  இல்லையென்றால், பிரபஞ்ச இயங்கு சக்தியின் குறைபாடு நம்மை வெகுகாலத்துக்கு முன்பே அழித்திருக்கும்.  உலகம், முழுக்குழப்பத்துக்கு கீழிறிங்கிப் போகாமல் காப்பாற்றும் இயங்கு சக்தியே எமன்.

மரணத்தை எதிர்கொள்ளல் – 3

மரணம் என்ற பொருள், விவாதத்திலிருந்து விலக்கப்பட்ட ஒன்றாகவே இருந்து வருகிறது.  குறிப்பாக சில பெண்களுக்கு முன்னால் நீங்கள் மரணத்தைப் பற்றி பேசினால் அவர்கள் உங்கள் வாய்மேல் கையை வைத்து, ‘மரணத்தைப் பற்றி பேசாதீர்கள், வேறு ஏதாவது நல்ல விஷயத்தைப் பற்றி பேசுங்கள்’ என்று சொல்கிறார்கள்.  இதே நபர்களே அடிக்கடி ஒருவனின் மரணத்துக்கு மிகச் சிறந்த காரணகர்த்தாக்களாகவும் இருக்கிறார்கள்.   அண்மையில், இறந்துகொண்டிருந்த ஒருவரின் பக்கத்தில் இருந்தேன்.  அவருடைய மாமியார் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கடவுள், சொர்க்கம், மற்றும் மரணத்துக்குப்பின் ஆன்மாவுக்கு என்ன நடக்கும்? போன்றவற்றைப் பற்றியெல்லாம் பகவத் கீதையிலிருந்து, படித்துக் காட்டிக்கொண்டிருந்தார்.  பிறகு அந்தப் பெண்மணி அவரைப் பார்த்துவிட்டு, தான் தொடர்ந்து படிக்கவேண்டுமா என்பதை உறுதி செய்து கொள்ள மெதுவாகத் தன்னுடைய விரலை, அவருடைய மூக்கருகே வைத்துப் பார்த்தார்.  இது ஒரு பெரிய முரண்பாடு.  ஒருவர் எப்போதும் வாழ வேண்டுமென்று நாம் விரும்புகிறோம்; அப்புறம், அவர் உடனடியாக இறக்க வேண்டுமென்று நாம் விரும்புகிறோம்.  குறிப்பாக, நவீன மருத்துவமனைகளில் வசூலிக்கப்படும் அறை வாடகைகளை மனதில் கொண்டால், ஒருவர் உயிர் வாழ இனி வாய்ப்பே இல்லையென்று தெரிந்துவிட்டால், அவர் உயிருடன் இருப்பதை பெரும்பான்மையோர் விரும்புவதில்லை.  இது ஒரு முரண்பாடு.  நீங்கள் மிக அதிகமாக நேசிக்கும் நபர் இறக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறீர்கள்; நீங்கள் மிக அதிகமாக நேசிக்கும் நபர் எப்போதும் இறக்காமல் நித்தியமாக இருக்க வேண்டும் என்றும் விரும்புகிறீர்கள்.

அண்மையில் திருவனந்தபுரத்தில் என்னுடைய அறுபதாவது பிறந்த நாள் விழா நடந்தது.  சிலர், “அவரால் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு வாழட்டும்” என்றும், வேறு சிலர் “அறுபது என்பது பாதி வழிதான்.  அவர் 120 ஆண்டுகள் வாழட்டும்” என்றும் சொன்னார்கள்.  நான் நினைத்தேன், ‘சரி, நாளையே நான் நடமாடமுடியாமல்  படுக்கையில் விழுந்து படுக்கையிலேயே மலம் கழித்தால், நான் இன்னும் நூறு ஆண்டுகள் வாழ வேண்டுமென்று  இப்போது வாழ்த்தும் இந்த நபர் என்னை சுத்தம் செய்து, உடைமாற்றி, படுக்கை விரிப்பையும் வெளுத்துத் தருவாரா?’  எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை.

என்னுடைய மரணத்தைப் பற்றி நானே சொல்ல விரும்பும் சில விஷயங்கள் உள்ளன.  வாழ்க்கை இப்போது மகிழ்ச்சிகரமாக இல்லையென்பது ஒரு கட்டத்தில் தெரிந்துவிட்டால், இந்த உடலில் தொடர்ந்து இருப்பது தேவையற்றது என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.  இரண்டு, உபநிஷத்துக்களில், ‘ஒரு நபர், ஆணோ-பெண்ணோ, தான் கடவுளோடு ஒன்றிணைந்துவிட்டோம்,  இந்தப் புலன்கள் சார்ந்த இருப்பு ஒரு சுவையற்ற செயல் என்பதை உணர்ந்துவிட்டால், ஒன்று அவர் இந்த வாழ்க்கையை விளையாட்டாக வாழ்ந்துபார்க்கலாம் அல்லது முடித்துக் கொள்ளலாம்’ என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது.

ஒரு முறை நான் ரிஷிகேஷில் இருந்தபோது, ஒரு சன்னியாசி ஏறத்தாழ 150 பேருக்கு ஒரு விருந்தளித்தார்.  நாங்கள் கங்கையின் கரையில் உட்கார்ந்துகொண்டு மிக அருமையான பகல் விருந்தை சுவைத்துக் கொண்டிருந்தோம்.  இனிப்புகள் விநியோகிக்கப்பட்ட பிறகு, ஒருவர் வந்து எல்லோருடைய காலையும் தொட்டு வணங்கினார்.  பிறகு, வழிபட்டுவிட்டு, எந்தப் பதற்றமும் இன்றி, சீறும் நீரோட்டத்துக்குள் குதித்தார்.  கலவரப்பட்ட நான் “யாராவது அவரைக் காப்பாற்றுங்களேன்” என்று கத்தினேன்.  ஆனால், மற்ற எல்லோரும் கைகளைக் கூப்பி அதே அமைதியுடன் அவருக்கு வழிபாட்டுடன் கூடிய விடை கொடுத்தார்கள்.  எல்லோருக்கும் மன நிறைவு உண்டாயிற்று.  நீருக்குள் குதித்தவருக்கு எந்தக் கவலையோ, நோயோ கிடையாது.  வாழ்க்கையில் நிறைவை அடைந்துவிட்டதாக உணர்ந்து அவர் போய்விடலாம் என்று நினைத்திருக்கிறார், அவ்வளவுதான்.  அந்த சமயத்தில் அது எனக்கு அதிர்ச்சியளிப்பதாக இருந்தது; ஆனால், இப்போது அப்படியில்லை, அது ஒரு நல்ல வழி என்று நான் நினைக்கிறேன்.

‘வாழ்வதா, சாவதா என்பதைத் தீர்மானிக்க ஒவ்வொரு நபருக்கும் உரிமை உண்டு’ என்று நான் கருதுகிறேன்.  தற்கொலை குறித்து உண்டாக்கப்படும் இந்தப் பெரிய வெற்று அமளிக்குக் காரணம், மக்கள் தங்களுடைய சொந்த மரணத்தைப் பற்றி கொண்டிருக்கும் பயங்கள்தான்.  தற்கொலை பற்றிய கூட்டுக் கருத்தாக்கத்தை மரணத்தைப் பற்றிய மனோவியல் பயம் உருமாற்றியிருக்கிறது.  ‘ஒருவன் தன்னுடைய வாழ்க்கையை முடித்துக் கொள்ள விரும்பினால் அதை அனுமதிப்பது சரி’ என்று கருதுகிறேன்.  மற்றவர்கள் அவனை தடுத்து நிறுத்த முயலவேண்டியதில்லை.  சில சமயங்களில் ஒரு நபர் என்னிடம் வந்து தற்கொலை செய்துகொள்ளும் தன்னுடைய ஆசையை வெளியிட்டால், ‘அழகான எண்ணம்’ என்றுகூட நான் சொல்லக்கூடும்.  அதே சமயம் ஒரு தவறான கருத்து அவர்களை இந்த எண்ணத்துக்கு இட்டுச் சென்றிருந்தால், அந்தத் தவறை சரிசெய்ய நான் முயல்வேன்.  ஆனால், அவர்கள் அதை ஓர் அழகான செயலாகச் செய்ய விரும்பினால், அவர்கள் அதைச் செய்யும்படி விட்டுவிடுவேன்.

ஒருமுறை ஒருவன் வந்து, தான் தற்கொலை செய்துகொள்ள விரும்புவதாக என்னிடம் சொன்னான்.  அவனுக்குப் பொருத்தமான ஒரு தற்கொலை முறையைத் தேர்ந்தெடுக்க என்னுடைய உதவியை நாடினான்.  ‘தூக்கு மாட்டிக் கொள்வது கோரமானது’ என்று சொன்னேன்.  அவன் ஒத்துக்கொண்டான்.  ‘விஷம் சாப்பிட்டால், முகம் நீலநிறமாகி உருக்குலைந்து விடுகிறது’ என்று சொன்னேன்; அவன் ஒத்துக்கொண்டான்.  ஓடும் ரயிலுக்கு முன்னால் பாய்வது நல்லதுதான், ஆனால் தப்பு எதுவும் நடந்துவிட்டால், வெறும் கைகால் மட்டும் துண்டிக்கப்பட்டுவிடும்.  சென்னையிலுள்ள மெரினா கடற்கரையில் நடப்பதுதான் மிகச் சிறந்த வழி என்று நாங்கள் தீர்மானித்தோம்.  அங்கே, ‘காதலர் பூங்கா’ என்று ஓர் இடம் உண்டு.  இந்த இடத்தில் நிறைய நல்ல உணர்வுகள் உள்ளன.  பாதி தேய்பிறை நடு இரவில், திட்டத்தை நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று நாங்கள் தீர்மானித்தோம்.  அந்த நேரத்தில் அலைகள் வெள்ளி முகடுகளோடு இருக்கும்.  கடலில் நுழைந்து பெரும் பரப்போடு இணைந்து கொள்ள அது சரியான தருணம் என்று முடிவு செய்தோம்.  அங்கு நாங்கள் போனோம்; 11 மணிக்கு ஒரு போலீஸ்காரன் நாங்கள் அங்கு என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறோம் என்று எங்களைக் கேட்டன்.  சமஸ்கிருத செய்யுள்களை நான் ஒப்பிக்க ஆரம்பித்தேன்.  வெகுவாகக் கவரப்பட்ட அவன் போய்விட்டான்.  12 மணிக்கு, ‘இதுதான் அருமையான நேரம்’ என்று சொன்னேன்.  நான் அவனுடன் தண்ணீருக்குள் இறங்கினேன்.  கடைசி தழுவலுக்காக அவன் என்னை அணைத்தான்.  நான் சொன்னேன், “முட்டாளே, இந்த சமுத்திரம் நாளையும் இங்கு இருக்கும்.  உனக்கு ஏதாவது அதிர்ஷ்டம் நிகழலாம்.  நாளைய அதிர்ஷ்டத்துக்காக, நீ போய் ஏன் காத்திருக்கக் கூடாது?  இன்றைக்கே எல்லாவற்றையும் முடித்துக் கொண்டால், நாளைக்கு அதற்குத் திரும்பிப் போக உனக்கு வாய்ப்பில்லாமல் போய்விடும்.” ஒத்துக்கொண்ட அவன் என்னுடன் வந்தான்.  அடுத்த நாள் ஊட்டிக்குப் போகும் ரயிலில் ஏற்றி அவனை அனுப்பினேன்; அங்கு அவன் மகிழ்ச்சியாக இருந்தான்.  சிலரிடம், ‘சரி நல்லது’, என்று நாம் சொல்ல வேண்டும், மற்றவரை நாம் அறிவுரை கூறி மனம் மாற்ற வேண்டும்.  பொதுவாகச் சொன்னால், அது நல்ல விஷயம் என்பதை நான் ஏற்றுக்கொள்கிறேன்.  ஒருவருக்கு இயற்கை மரணம் ஏற்பட்டால் யாரும் எதுவும் செய்ய முடியாது.

மரணத்தை எதிர்கொள்ளல் – 2

நம்முடைய எந்தப் பகுதி உண்மையில் ‘நாம்’?  அது நாம் உண்ணும் உணவா, நம்முடைய எலும்புகளின் மஜ்ஜையாக மாறும் உணவு ஊட்டமா, நம் மூளையின் செல்களா, அல்லது நம்முடைய மத்திய நரம்பு மண்டலமா, அல்லது நம்முடைய தசைகளா?  நாம் யாராக இருக்கிறோம் என்பதைப் பெரிதாகக் குறைக்காமல் நம்முடைய சில பகுதிகளை நீக்கிவிட முடியும்; வேறு சில பகுதிகளை நீக்கினால் நாம் இறந்துவிடுவோம்.  இரண்டாவதாகச் சொன்னதை ‘நாம் யாராக இருக்கிறோம்’ என்பதைத் தீர்மானிக்கும் முக்கிய அம்சங்களோடு இணைத்துப் பார்க்க வேண்டும்.

இந்த வகையான ஆய்வு யாராலும் மேற்கொள்ளப்படவில்லை.  பேய்கள், ஆவிகள், ஆன்மா மற்றும் வாழ்க்கை, மரணம் ஆகியவை பற்றி மக்க்ள் பேசுகிறார்கள்.  மொத்தத்தில், மிக முக்கிய விஷயமான வாழ்க்கை மற்றும் அதனுடைய மரணம் பற்றி எந்த ஆழ்ந்த ஆய்வையும் மேற்கொள்ளாத, மூட நம்பிக்கைகள் நிரம்பிய ஒரு மக்கள் திரளின் மத்தியில் நாம் வாழ்வதாகத் தோன்றுகிறது.

நாம் அடிக்கடி, குறிப்பாக இந்தியாவில், முற்பிறவி பற்றிய நினைவுகள் மற்றும் மறுபிறவி பற்றிய உதாரணங்கள் குறித்த விசித்திரக் கதைகளைக் கேட்கிறோம்.  மறுபிறவி பற்றிய நம் ஊகங்களைப் பலவீனமடையச் செய்யும் எதிர்க்கோட்பாடுகளும் உள்ளன.  சில சமயங்களில் மூன்று அல்லது நான்கு வயதுள்ள ஒரு சிறுவன், இவன் தெரிந்துகொள்ள சாத்தியமில்லாத, பல வருடங்களுக்கு முன்னால் நடந்த ஒரு கொலையை விவரிப்பதை, மறுபிறவியை நம்புவதற்கான ஒரு காரணமாகக் காட்டுகிறார்கள்.  அந்தக் கொலையோடு தொடர்புடைய நபர்களை அவனால் அடையாளம் காட்டமுடியும்.  அந்தக் கொலை குறித்த விவரணையை அவனால் தரமுடிகிறது.  அதன் பிறகு, கொல்லப்பட்ட நபராகத் தன்னையே அவன் அடையாளம் காண்கிறான்.  மக்கள் இது முற்பிறவி நிகழ்வாகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்று உறுதியாக அறிவிக்கிறார்கள்.

இதற்கு எதிரான கோட்பாடு, கூட்டு நனவிலி பற்றிய யுங்கின் கோட்பாட்டை ஒத்துள்ளது.  ஒரு முக்கிய நிகழ்வு நடக்கும்போது, ஒவ்வொருவருடைய மனதின் ஆழ் அடுக்குகளுக்குள் அது சென்று படிகிறது.  அன்றாட வாழ்வின் செயல்பாடுகளில் அம்மக்கள் ஈடுபட்டு கவனம் கொள்ளும்போது அப்பதிவு இன்னும் இன்னும் ஆழங்களுக்குள் தள்ளப்படுகிறது.  இது ஒரு தனித்த நினைவு இல்லை; சமூக மயமாக்கப்பட்ட ஒரு கூட்டு நினைவு.  தனித்த நிகழ்வுகள் சுற்றிச் சுழன்று மனதின் மேற்பரப்புக்கு மீண்டும் வருவதற்கு வாய்ப்புகளை அடைவதுபோல, கூட்டு நனவிலியும் சுழன்று அந்தச் சிறுவனைப் போன்ற ஒருவரின் மனம் வழியாக அதன் நினைவை வெளியே தள்ளுகிறது.  அந்தக் குழந்தை மறுபிறவி அடைந்த குழந்தையாக இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.  கூட்டு நனவிலி கண்டடையும் வடிகாலாக அது இருக்கலாம்.  உங்கள் உடல் அமைப்பில் பாக்டீரியாவோ, வைரஸோ, அல்லது நோய் உண்டாக்கும் ஏதோ ஒரு காரணியோ இருந்தால், அது நீண்ட நாட்களுக்கு செயலற்றதாக முடங்கியிருந்து, பிறகு உடம்பின் ஏதோ ஒரு பகுதியில், எதிர்ப்பு குறைவாக இருக்கும்போது அங்கு அது மேலெழும்பி வருகிறது.  அதே போலவே இதுவும் நடக்கலாம்.  மேலும், குறி சொல்லுதல், தொலைவில் நடப்பவற்றை உணர்தல் போன்றவை பற்றியும் கோட்பாடுகள் உள்ளன.  மறுபிறவிக்கு எதிரான கோட்பாடுகளையும் மீறி பகுத்தறிவுக்குப் புறம்பான, விசித்திர விஷயங்களை மக்கள் தொடர்ந்து விரும்புகிறார்கள்.  இது நம்மிடமுள்ள தொல்கதையை உருவாக்கும் அம்சத்தைத் தொடுகிறது.

நான் ஒரு தீக்குச்சியை உரசும்போது ஒரு பிரத்யேக சத்தத்துடன் அது கொழுந்துவிட்டு எரிகிறது.  பிறகு நான் ஒரு மெழுகுவர்த்தியைக் கொளுத்தும்போது, அதுபோன்ற சத்தத்தை அது உண்டாக்குவதில்லை.  மெழுகுவர்த்தி ஒரு யோகியைப்போல எரிகிறது.  தீக்குச்சி ஒரு ரெளடியைப் போல எரிகிறது.  இதற்கு அவற்றின் மூலக்கூறுகளே காரணம்.  இதுபோலவே நாமும் நம்மை மெழுவர்த்திகளைப்போல இருப்பதாக நினைத்துக் கொள்ளலாம்.  ஒரு மெழுகுவர்த்தி கொளுத்தப்படுகிறது; அந்த நாள் முதல் அது எரிகிறது.  இறுதியில் மெழுகும், திரியும் தீர்ந்து போகின்றன.  அவ்வளவுதான் அது.

‘நிர்வாணம்’ என்று பொருள்படும், ‘எரிந்து தீர்ந்து போவது’ என்பதைப் பற்றி புத்தர் பேசும் கோட்பாடு இதுதான்.  ஓர் உடல் எரிந்து தீர்ந்துபோய் இந்த அருஞ்செயலைச் செய்துவிடும் என்று அவர் நினைப்பதில்லை.  அவர் ஒரு தொடரைப் பற்றிச் சிந்திக்கிறார்.  அவருடைய கருத்துப்படி, உங்களுக்கு எண்பது அல்லது தொண்ணூறு வயது ஆகும்போது இறந்து போகிறீர்கள்; உடல்தான் மறைந்து போகிறது; உடலின் தேவை தொடர்கிறது; முன்வினைப்பயனின் திரட்சி இன்னொரு வடிவத்தை எடுப்பதால் இந்தத் தேவை தொடர்கிறது.  முன்வினைப்பயன் என்ற உந்துவிசையை நாம் ஓர் அமைப்புமுறைக்குள் செலுத்துகிறோம்.  அந்த உந்துவிசையின் ஒவ்வொரு பகுதியும் நிறுத்தப்படும்போது, அதற்கு எரிபொருள் இடப்படாதபோது அது எரிந்து தீர்ந்து போகிறது.   கர்மவினைகளின் தொடரான இந்த இறப்பு, ஒரு மெழுகுவர்த்தி அல்லது ஒரு தீ எரிந்து போவதைப்போன்றது.

ஒரு தொடர் என்று நாம் நினைத்துக்கொள்ள வேண்டுமா?  தனித்தனியாக மெழுகுவர்த்திகளைப் போல் அதனதன் நறுமணத்தோடு அல்லது துர்நாற்றத்தோடு நாமும் நம்மை தனித்தனி நிகழ்வுகளாக ஏன் கருதிக் கொள்ளக்கூடாது?  ஒரு நபரின் நறுமணம் இன்னொரு நபரின் துர்நாற்றம்.  வாழ்க்கையை எரியும் மெழுகுவர்த்தியாக பாவித்தால் மரண பயம் போய்விடும்.

என்னை எப்படி பயப்படுத்த முடியும்?  நான் ஒரு மெழுகுவர்த்தி.  என்னுடைய மெழுகின் அளவு வரம்புடையது.  அது எல்லா நேரமும் எரிந்துகொண்டிருக்கிரது என்பதை நான் அறிவேன்.  ஒவ்வொரு சுவாசத்தின் போதும் கொஞ்சம் சக்தி வெளியேறுகிறது.  என்னுடைய ஒவ்வொரு இதயத்துடிப்பின் போதும் கொஞ்சம் சக்தி தீர்ந்து போகிறது.  என் இரைப்பைக்குள் ஒவ்வொரு முறை உணவு இடப்படும்போதும் என் வயிறு உழைத்து தன் சக்தியை செலவழிக்கிறது.  காந்தி விரும்பியதைப்போலவே சிலபேர் 120 வருடங்களுக்கு உயிரோடிருக்க விரும்புகிறார்கள்.  அந்தக் காரணத்துக்காக காந்தி தன்னுடைய இரைப்பைக்கு அதிகம் வேலை கொடுக்க விரும்பவில்லை.  எப்போதாவது கொஞ்சம் நிலக்கடலை சாப்பிடுவார்.  தன்னுடைய ஜீரணமண்டலத்துக்கு அதிக வேலை கொடுக்க அவர் விரும்பவில்லை.  வாழ்நாளை அதிகரிக்க ஒருவர் மேற்கொள்ளும் ஒருவகை சிக்கனப்படுத்துதல் இது.  கத்துவதற்கும், குதிப்பதற்கும் பதிலாக ஒருவர் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தால் சக்தி குறைவாகத்தான் செலவாகும்.  இது உங்கள் வாழ்வை நீடிக்கக் கூடும்.

ஆனால், முக்கிய விஷயம் என்ன?  வாழ்க்கைக்கு குறிப்பிட்ட எந்த அர்த்தமும் இருப்பதாக நான் நினைக்கவில்லை.  வாழ்க்கை என்ற வகுப்பறைக்குள், எந்தத் தலைமை ஆசிரியரும் வந்து ஒவ்வொரு வாழ்க்கைக்கும் நிறைவேற்றுவதற்காக ஒரு பிரத்யேக செயல் திட்டத்தைத் தருவதில்லை.  அப்படி ஒரு செயல்திட்டம் இருப்பதாக கிறிஸ்துவர்கள் சொல்கிறார்கள்; ஆனால், அவர்கள் அப்படிச் சொல்வது தேவாலயத்தை நிலைநிறுத்தத்தான்.  அதற்காக இந்த மாதிரி நிறைய பொய்கள் சொல்லப்பட வேண்டும்.  மதத்துக்குள் இருக்கும் பல சிக்கல்கள், மரணத்தை பகுத்தறிவோடு பார்ப்பதைத் தடுக்கின்றன.  நான் ஒரு கிறிஸ்தவனாகவோ, இந்துவாகவோ இல்லாமலிருப்பதால் அக்கறை கொள்ளவேண்டிய பெரிய விஷயமாக மரணம் எனக்குப் படுவதில்லை.  மரணத்தை தெளிவாகப் பார்ப்பதற்கான தகுதியை அது எனக்குத் தருகிறது.

நமக்கு ஏற்கனவே தெரிந்ததிலிருந்து நாம் தொடங்கவேண்டும்.  எனக்கு மிகத் தெளிவாகத் தெரிந்த ஒரு விஷயம், ‘முற்பிறவியைப் பற்றி எனக்கு எதுவும் தெரியாது’ என்பதுதான்.  என்னால் தெரிந்துகொள்ள இயலும் என்று நான் எதிர்பார்க்காத ஒரு விஷயம், ‘மரணத்துக்குப்பின் என்ன நடக்கும்’ என்பதுதான்.  மரணம், தூக்கத்தைப் போன்றதாக இருக்கலாம்.  ஆனால், தூக்கத்தில் கூட கனவில் வருவன எல்லாம் சரியா, தவறா என்று புரிந்துகொள்ள, ‘மத்திய நரம்பு மண்டலம்’ என்று அழைக்கப்படும் நுட்பத்திறம் கூட உதவும் என்பது உறுதியில்லை.  மத்திய நரம்பு மண்டலம் இல்லாமல், நான் மரணத்தைப் பற்றிச் சிந்திக்க வேண்டும்.  அப்படிச் செய்ய முற்றிலும் ஒரு புதுமுறையில் சிந்திக்க என்னை நான் பயிற்றுவித்துக் கொள்ளவேண்டும்.  ‘சிந்திக்க’ என்ற வார்த்தைகூடப் பொருந்தவில்லை.  ஏனென்றால், மூளை செயல்படும்போதுதான் சிந்திப்பது என்பது நிகழமுடியும்.

நேற்று எனக்குத் தோன்றிய ஒரு கோட்பாட்டின்படி, விறகு அடுப்பு, சமையலறை அடுப்பு, இஸ்திரி பெட்டி, தட்டச்சுப்பொறி, கிதார் மற்றும் இவைபோன்ற, ஒருவருடைய வீட்டில் இருக்கும் சாதனங்கள் மற்றும் கருவியைப் போன்றவையே இந்த உடலும் அதனுடைய எல்லா உறுப்புகளும்.  எனக்கு இசையில் ஆர்வம் வரும்போது பியானோவை வாசிக்கிறேன்.  அந்த நேரத்தில் பியானோ என்னில் ஒரு பகுதி.  சாப்பிட ஆசை வரும்போது சமையலறைக்குச் சென்று சாப்பிடுகிறேன்.  அப்போது சாப்பிடுவது என்னில் ஒரு பகுதி.  இங்கிருக்கும் நாம் மட்டும் நாம் அல்ல, நாம் அனுபவித்துகொண்டிருப்பது எதுவோ, அதுவும் நாம்தான் என்று நாராயண குரு நமக்கு போதித்திருக்கிறார்.  இந்த உடலிலிருந்து வெளிவந்து இந்த மரமாக, இவன் மற்றும் அவனாக, நீங்கள் எல்லோருமாக, குப்பை, அழுக்கு மற்றும் கழிவறையாக, நான் காணும் எல்லாமுமாக நான் இருக்க நாராயண குரு சொன்னது எனக்கு உதவுகிறது.  தனித்த, புனித, என்ற உணர்வை அது என்னிலிருந்து நீக்கி விடுகிறது.  ‘நான் புனிதன் அல்லன்’  ஏனென்றால் மலக்குழியும் என்னில் ஒரு பகுதியே.

நான் அறிந்துகொள்ள ஒவ்வொருவரும், ஒவ்வொன்றும் முதலில் என்னுடைய அறிவாக ஆகவேண்டும்.  இந்தப் பிரபஞ்சத்தோடு ஒன்றிணையும் அனுபவத்தை உணர்வதே, நான் நாராயண குருவிடமிருந்து பெற்ற பெரிய உதவி.  என்னுடைய இந்தச் சிறிய உடலில் நடந்துகொண்டிருப்பது, என்னுடைய சிறிய படிப்பறையில் நான் கடிதத் தொடர்பை மேற்கொள்ளும்போது நடக்கும் என்னுடைய செயல்பாட்டை ஒத்ததே.  ஆனால், மற்ற சமயங்களில் நான் வெளியே போய் மக்களை சந்தித்தும் வருகிறேன்.

சில சமயங்களில் மக்கள் என்னிடம் வருவதில்லை, அவர்களுடைய கடிதங்கள் மட்டுமே வருகின்றன.  இருந்தும் ஒவ்வொரு கடிதமும் அதை எழுதிய நபர் அதைப் பெற்றுக்கொண்ட நபரோடு தொடர்பு ஏற்படுத்திக் கொண்டதுபோலவே அந்தக் கடிதத்தோடும் தொடர்பு கொள்கிறேன்.  இப்படியாக நான் பரவி விரிந்துள்ளேன்.

அப்படிப் பரவியுள்ள நபராக நான் இருக்கும் பட்சத்தில் நான் இறப்பேனா?  என்னுடைய அப்பாவி அப்பா, ‘தான் இறந்துவிட்டதாக நினைக்கிறார்.’  ஆனால், நான் அவரைப்பற்றி எப்போதும் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.  நான் அவரைப் பற்றி நினைத்துக்கொண்டிருக்கும்போது, என்னுடைய நினைவிலும், என்னுடைய சகோதரியின் நினைவிலும், மற்றும் என்னுடைய அம்மாவின் நினைவிலும் அவருடைய உருவமும், அவருடைய வார்த்தைகளும் அவருடைய நகைச்சுவைப் பேச்சுக்களும், அவருடைய பல அனுபவங்களும் வாழ்கின்றன.  ஆக, என்னுடைய அப்பாவின் எவ்வளவு பகுதி இறந்து போயுள்ளது?  ஆயிரக்கணக்கான மாணவர்களோடு பழகியிருக்கிறார்.  எங்கு நான் போனாலும், ‘ஓ, உங்களுடைய அப்பாவை எனக்குத் தெரியும்.  அவர் எனக்கு ஆசிரியர்’ என்று பலர் சொல்கிறார்கள்.  அவர்கள் எல்லோரும் அவரைப் பற்றி நினைக்கிறார்கள்.  உதாரணமாக, மகாத்மா காந்தியைப் போன்ற ஒரு நபர் எப்படி இறக்க முடியும்?

மரணத்தை எதிர்கொள்ளல் – 1

‘மரணம்’ – இந்த வார்த்தையைவிட அதிகம் அச்சம் தருகிற, ஓயாமல் நினைவில் ஊடாடிவருகிற, வஞ்சகமான பயங்கரம் நிரம்பிய வேறு வார்த்தை கிடையாது.  அது இறுதியும், முழுமையும் கொண்டது.  இருந்தும் பலருக்கு மரணம் ஓர் ஆறுதல்; அவர்களின் எல்லாத் தொல்லைகளையும் முடிவுக்குக் கொண்டுவருகிற ஒரு வாக்குறுதி.

மரணத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறவனுக்கும், அதை விரும்பி நாடுகிறவனுக்கும் மரணம் நேர்கிறது.  மரணத்தைவிட நிச்சயமான விஷயம் இந்த உலகத்தில் வேறெதுவும் இல்லாவிட்டாலும் நிறையப் பேர் அதைப் பற்றி சிந்திக்க விரும்புவதில்லை.  எனவே, அது எப்போதும் புறந்தள்ளப்படுகிறது.  மரணத்தைப் பற்றி சிந்திப்பது பயம் தருவதாக இருக்கலாம்.

அதே சமயம், மரணம் (இந்தியாவில்) ‘சமாதி’ என்று அழைக்கப்படுகிறது; யோகிகளைப் பொறுத்தவரை அது ‘இறுதிக்கலப்பு’ என்று கருதப்படுகிறது.  ஒரு யோகி மஹாசமாதியில் புகும்போது அவர் (முழு நிறைவான கலப்பு அல்லது இணைப்பு) மனித வாழ்க்கையின் இடர்களிலிருந்து விடுதலை பெறுவதாகக் கருதப்படுகிறார்.   அதன் பிறகு அவர் நிலைபேற்றில் வாழ்கிறார்.

இந்த வகையில், இறவாமைக்கும், முடிவின்மைக்குமான நுழைவாயிலாகவும் மரணம் கருதப்படுகிறது.  மரணம் ஒரு முரண்பாட்டைக் கொண்டிருக்கிறது.  ஒரே சமயத்தில் அதிக விருப்பத்தைத் தூண்டுவதும், அச்சத்தைத் தருவதுமான அனுபவம் அது.

மரணம் குறித்த பயம், அது பற்றிய நம் அறியாமையாலும், மரணத்துக்குப்பின் என்ன நடக்கிறது என்பது நமக்குத் தெரியாததாலும் உண்டாகிறது.  இது ஒரு பெரிய கேள்வி.  மிக விரிவான ஆய்வுக்காக, சாக்ரடீஸ் இந்த விஷயத்தை எடுத்துக்கொள்கிறார்.  பிளேட்டோவின் இரண்டு உரையாடல்களில், மரணத்தைப் பற்றி மிகுந்த நேசத்துடனும், எதிர்பார்ப்புடனும் சாக்ரடீஸ் பேசுவதை நாம் கேட்கிறோம்.  சில நாடுகளில் மரணத்தின் முக்கியத்துவம் குறைக்கப்பட்டுள்ளது; காரணம், முற்பிறவிகளிலும், இறப்புக்குப்பின் ஒரு மனிதன் மீண்டும் வாழ்க்கைக்குத் திரும்புகிறான் என்பதிலும் அவர்களுக்கு உள்ள நம்பிக்கைதான்.  அந்த வகையில் அடுத்த மரணம், ஒரு மனிதன் கடந்து போகும் பல மரணங்களில், பல லட்சக்கணக்கான மரணங்களில் ஒன்றுதான்.  இந்த நம்பிக்கை மரணத்தின் பெருமளவு முக்கியத்துவத்தை நீக்கிவிடுகிறது.  ஒரு தனிநபராக இந்த பூமியில் ஒரே ஒரு முறைதான் தோன்றுகிறோம் என்றும், உடலைவிட்டு நீங்கியபிறகு மீண்டும் இங்கு வருவதற்கு வாய்ப்பில்லை என்றும் நினைக்கும் மற்றவர்களுக்கு, சம்பவிக்கப் போகும் மரணமே ஒரே மரணம்; எனவே, அது மிக முக்கியமானது.  அப்படியானால், பூமியில் இந்த வாழ்க்கை சுகமானது எனில், மரணம் நம்மைப் பறித்துச் செல்வது மட்டுமின்றி, இந்த அழகான உலகத்துக்கு மீண்டும் வரும் வாய்ப்பையும் அது எப்போதும் தரப்போவதில்லை.

உறவினர்கள் நண்பர்கள் என்று நாம் நேசிக்கும் பலரோடு கூடி வாழ்வதே வாழ்க்கை என்று பொருள் கொள்கிறது.  உயர்ந்தவர்களை நாம் போற்றுகிறோம்.  இங்கு பூமியில் நாம் இருக்கும்போது பலரோடு பந்தங்களை ஏற்படுத்திக் கொள்கிறோம்.  ஒரு நபரின் மரணத்தில் ஒரு நாண் அறுபடுகிறது.  இறந்தவர் நம்மால் நேசிக்கப்பட்டவரென்றால் அறுபடுவது ஓர் இதய  நாண்.  அப்படிப்பட்டவர் இறந்து மறைவது மிகுந்த துயரம் தருவது.  அவர் மறைந்துவிட்டார் என்பதை நம்புவதற்கு பலர் விரும்புவதில்லை.  இறந்தவர் மீது நமக்குள்ள பற்றின் காரணமாக, ‘அவருக்கு இறவாமை உண்டு’ என்று நாம் ஆராயாமல் ஏற்றுக் கொள்கிறோம்.  இறந்தவர் நமக்காக எங்கோ காத்துக்கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று நாம் விரும்புகிறோம்; அங்கு சென்று அவரை சந்திக்க வேண்டும் என்றும் விரும்புகிறோம்.  அந்த நம்பிக்கை இல்லையென்றால் பலரால் மரணத்தை எதிர்கொள்ள முடியாது.  எப்போதும்போல, மிகப்பெரிய பயம் சந்தேகத்தால்தான் உண்டாகிறது; இறந்தவர் உலகத்தின் மீது நமக்குள்ள நம்பிக்கை நியாயமானதுதானா? என்ற சந்தேகம்தான் அது.  அது உண்மையில்லையென்றால் அப்படி நம்புகிறவர்கள் ஏமாற்றப்படுவார்கள்.

மரணம் எப்போது வரும் என்று யாருக்கும் தெரியாது.  சில சமயங்களில் ஒருவர் மரணத்தை எதிர்பார்த்து வருடக்கணக்கில் காத்திருக்கலாம்; ஆனாலும் அது வராமல் போகலாம்.  இன்னொருவர், ஆணோ, பெண்ணோ ‘எல்லாம் இங்கு பாதுகாப்பாக இருக்கிறது.  இன்னும் இருபது, முப்பது, அல்லது நாற்பது வருடங்களுக்கு வாழலாம்’ என்று நினைக்கிறார்; அந்த நபர் திடீரென்று விழுந்து இறக்கிறார்.  நிச்சயமற்ற அம்சம்தான் அதனுடைய அச்சம் தரும் தன்மையை அதிகரிக்கிறது.

நாம் எல்லோரும் ஒரு நாள் அதை எதிர்கொள்ளத்தான் வேண்டும்.  எனவே அதைப் பற்றிச் சிந்திப்பது நல்லது.  மரணம் என்று அழைக்கப்படும் இது என்ன?  ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு கணமும் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இதை நான் பார்க்கிறேன்.  நாம் இந்தக் கணத்தில் அனுபவிக்கும் எல்லா இன்பங்களும், எல்லா பயங்களும், எல்லாத் துன்பங்களும், எல்லா பிரச்சினைகளும் இந்தக் கணத்தில் இறந்து கொண்டிருக்கின்றன.  அவற்றில் சில அடுத்த கணத்தில் மறுபடியும் பிறக்கின்றன.  மரணத்தைப் பார்க்கும் ஒரு முறை அது.  இன்னொரு முறை, ‘நாம் வளர்கிறோம்’ என்று நாம் சொல்லும்போது நாம் உண்மையில் மரணத்தை நோக்கி நடைபோடுகிறோம்; அதாவது, இந்த உடலின் மரணம்.

நம் உடலின் பலவகை செல்கள் உணர்வற்று, துன்பமற்று இறக்கும் ஒருவகை மரணத்துக்கு நாம் ஆட்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம்.  நம்முடைய தனி செல்கள் ஏறத்தாழ தற்சார்பு வாழ்க்கை கொண்டவை.  ஒரு செல் இறந்தால் அதன் இடத்தை இன்னொரு செல் எளிதாக நிரப்புகிறது.  ஓர் அர்த்தத்தில் நாம் ஒரு நபரல்ல, பல தன்னாட்சி கொண்ட அலகுகளின் ஒரு பெரிய குடியுருப்பு.  ஒரு செல்லின் அல்லது ஒரு தன்னாட்சி கொண்ட அலகின் அழிவு பெரிய வேறுபாட்டை உண்டாக்கி விடாது; ஒரு நபரின் மரணம் மனிதகுலத்தை பாதிக்காததுபோல. மனிதகுலம் என்பது, எல்லாத் தனிநபர்களும் சேர்ந்த கூட்டுப் பொதுத்தன்மையே.  அதேபோல, மனம் மற்றும் உடல் சார்ந்த நம்முடைய உயிரியக்கத்தில், வந்து வந்து மறையும் தனித்தனி எண்ணங்கள், தனித்தனி உணர்ச்சிகள், மற்றும் கூடிக் கலையும் திரண்டிணைந்த கருத்துக்கள் ஆகியவை (கருத்துக்களும் கூட, கூடி வாழ விழைகின்றன) உள்ளன.  இந்த உடலின் கூட்டான, ஒன்றாக இணைக்கப்பட்ட செயல்பாடும், இந்த உடலின் எண்ணற்ற நுட்பத் திறமைகளும் இணைந்தே பணியாற்றுகின்றன.  இந்த நுட்பத் திறமைகளில் ஏதோ ஒன்றோ சிலவோ செயலிழக்கும்போது மற்றவை உழைப்பைப் பங்கிட்டுக் கொள்கின்றன.  சில செயலின்மைகளும் தவறான செயல்பாடுகளும் இருந்தாலும் எப்படியோ பணி தொடர்ந்து நடைபெறுகிறது.

நாம் மரணத்திலிருந்து தொலைவில் இருப்பதாக நினைக்கிறோம்; ஆனால், நாம் ஏற்கனவே ஓரளவுக்கு இறந்து போய்விட்டோம்.  என்னுடைய விழுந்துவிட்ட பற்களின் ஆன்மாக்களைப் பற்றி நான் நினைக்கும்போது, என்னுடைய விழுந்துபோன பற்கள் எங்கே போயின என்று வியப்படைகின்றேன்.  அவை இறந்து விட்டன; அவை மறைந்துவிட்டன.  ஆனால், ‘நான் இறந்துவிட்டேன்’ என்று நான் நினைப்பதில்லை.  என்னுடைய விழுந்துபோன பற்களைப் பொறுத்தவரை நான் ஏற்கனவே இறந்துவிட்டேன்.  ஒவ்வொருமுறை என்னுடைய நகங்களை வெட்டும்போது மறைந்துபோகும் என்னுடைய உடலின் அந்த பாகத்தின்மீது நான் அனுதாபப்படுகிறேன்.  உங்களுடைய முடி வெட்டப்படும்போது, உங்களின் ஒரு சிறுபகுதி போய்விடுகிறது என்று நீங்கள் நினைப்பதில்லை.  கைகால்கள் துண்டிக்கப்பட்ட பிறகும் சிலர் அப்படியே மாறாமல் இருக்கிறார்கள்.

‘நமக்குள் இருக்கும் நபர் யார்?’ என்ற கேள்வியை இது எழுப்புகிறது.  கைகளோ கால்களோ துண்டிக்கப்படும்போது ‘நான்’ அல்லது சுயம் என்ற கருத்தாக்கம் குறைக்கப்படுவதில்லை.  கை கால் இல்லாத நிலையிலும் ஒரு நபர் முழுமையான மனிதனாக இருக்கலாம்.  உண்மையில் நாம் கைகால் அற்றவர்கள்.  நமக்குள்ளே கை காலில்லாத ஒரு நபர், நுட்பத்திறமைகள் இல்லாத ஒரு நபர், எல்லாவற்றையும் உள்ளிட்ட ஒரு நபர், ஓர் இறைநிலை கொண்ட நபர் உள்ளார்.  லட்சக்கணக்கான ஆன்மாக்கள் கை, கால்கள் – ஆக்கக் கூறுகளோடு சேர்ந்து இந்த நபரும் உள்ளார்.

இப்படியாக, நாம் பகுதியளவான மரணங்களை, தனித்தனியான மரணங்களை, இறுதியில் ஒரு முழுமையான அல்லது கூட்டு மரணத்தை அனுபவிக்கிறோம்.  அந்தக் கடைசி மரணம் நிகழும்போது கூட, உடலின் எல்லா பாகங்களிலும் மரணம் ஒரே சமயத்தில் நிகழ்வதில்லை என்று சொல்கிறார்கள்.  இதயத்துடிப்பு நின்றுவிட்ட பிறகுகூட இன்னொரு நபருக்கு மாற்றப்படக்கூடிய அளவுக்கு சிறுநீரகம் இயங்கிக் கொண்டிருக்கலாம்.  நீண்ட நாள் பயன்பாட்டுக்கு உகந்தமாதிரி கண்களைக்கூட இன்னொரு நபருக்குப் பொருத்தலாம்.  வேறொரு நபருக்கு நாற்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக உதவும்படி எலும்புகளைப் பொருத்தலாம்.  ‘ரீடர்ஸ் டைஜஸ்ட்’ பத்திரிக்கையின் உண்மைத்தன்மையில் எனக்குப் பெரிதாக நம்பிக்கை இல்லாவிட்டாலும், ஒரு நபரிலிருந்து ஒன்பது பாகங்கள் எடுக்கப்பட்டு வேறு ஒன்பது நபர்களுக்கு அதே நாளில் பொருத்தப்பட்டன என்று அதில் வந்த ஒரு செய்தியைப் படித்தேன்.  அந்த நபரின் இதயம் இன்னொரு நபரிடத்திலும், சிறுநீரகம் வேறொருவரிடமும், கண்கள் இன்னொருவரிடமும் இயங்கி வந்தன; எனவே அந்த மனிதன் ஒரே நேரத்தில் ஒன்பது பேர்களில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தான்.   சிலர் கடவுள் அவர்களுடைய இதயத்தில் வாழ்வதாகக் கருதுகிறார்கள்.  ஆனால் அவர்களுடைய இதயம் செயலிழந்து, அதற்குப் பதிலாக ஒரு பிளாஸ்டிக் இதயம் பொருத்தப்பட்டால் எந்தக் கடவுள் அங்கே வாழ்கிறார்?  ஒரு பிளாஸ்டிக் கடவுளோ?  அதன் பிறகு அந்த நபர் சாதாரண மனிதனைப் போல யோசிக்கவும், நேசிக்கவும் செய்வானா?  ஒரு மனிதனிடமிருந்து இன்னொரு மனிதனுக்கு எளிதாக ரத்தத்தைச் செலுத்த முடியும் என்பது நம் எல்லோருக்கும் தெரியும்.

(தமிழில் : ஆர். சிவகுமார்)