பரயுடெ பாலுநுகர்ன்ன பாக்யவான்மார்க்
கொரு பதினாயிரமாண்டொரல்பநேரம்
அறிவபரப்ரக்ருதிக்கதீனமாயா
லரநொடியாயிரமாண்டுபோலெ தோன்னும்
பரத்தின் பால் நுகர்ந்த பேறுபெற்றோருக்கு
பதினாயிரமாண்டென்பது ஒரு கணமே
அபரஉலகுக்கு அறிவு அடிமையானாலோ
அரை நொடியும் ஆயிரமாண்டாக தோன்றுமே
(ஆத்மோபதேச சதகம் – பாடல் 15)
சிலர் எப்போதுமே ஏதோ ஒரு சிக்கலில் மாட்டிக்கொள்கின்றனர். அவர்களுக்கு அழுவதற்கு ஒரு காரணம் வேண்டும். அவர்களைச் சுற்றி எப்போதுமே இருள்தான். ஆயினும் அவர்களை நாம் கெட்டவர்கள் என்று சொல்லமுடியாது. அவர்களது மனம் மிகவும் நுட்பமானது (tender), பிறரது ஆலோசனைகளை ஏற்றுக்கொள்வதில் அவர்களுக்கு தயக்கமிருக்காது. அவர்கள் கருணை உடையவர்கள். பிறருடனான உறவுகளில் சிக்கல், பொருளாதாரச் சிக்கல், நோய்கள், மனப்பிறழ்வு என பலவகையிலும் அவர்களுக்கு பிரச்சினைகள். ஒரு சிக்கலிலிருந்து அவர்களை நீங்கள் மீட்பீர்கள் என்றால் உடனடியாக அவர்கள் பிறிதொரு சிக்கலில் மாட்டிக்கொள்வார்கள். சில நாட்களில் உங்களால் அவர்களை தாங்க முடியாது போகும். அவர்களுக்கு யாராலுமே உதவமுடியாது என்று தோன்றும். அவர்களது பிரச்சினைதான் என்ன? உலகாயதக் கவர்ச்சிகளில் கட்டுண்டவர்கள் அவர்கள்.
ஓரளவுக்கு நம் எல்லோருக்குமே இந்தப் பிரச்சினை உண்டு. மனிதர்களின் வாழ்வு ஒன்றுடனொன்று பின்னிப்பிணைந்ததாய் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புடையதாய் உள்ளது. நம் அன்பிற்குரியவர்களின் தேவைகளை நாம் கருத்தில் கொள்ளவேண்டுமென்பது இயல்பே. நம் தேவைகளும் நம்மை அழுத்தக்கூடும். ஒவ்வொரு நாளும் விடியும்போதும் பல்வேறு தேவைகளும் நம் கவனத்தைக் கோரி நம் முன் எழுகின்றன. ஒரு நண்பனுக்கோ உறவினருக்கோ நாம் உதவ வேண்டியுள்ளது. சூழ்நிலைகளை பெரிதுபடுத்தக்கூடிய நுட்பமான மனம் கொண்டவராய் நீங்கள் இருந்தால், சிறுசிறு விஷயங்கள்கூட உடனடியாக செய்யப்பட வேண்டியனவாய் தோன்றும். உங்களுக்கு நரம்பியல் பித்து ஏற்படக்கூடும். அவசரமாக ஒன்றை செய்துமுடித்தபின் நீங்கள் அதற்காக வருந்துவீர்கள். நீங்கள் செய்ததற்காக வருந்தி, செய்ய வேண்டியதற்காக கவலைப்பட்டு, இருண்டதாய் தோன்றும் இக்கணத்தில் நீங்கள் அகப்பட்டுக்கொள்ளும்போது வெறுமனே அமர்ந்து வருந்துவதைத் தவிர செய்யக்கூடுவது வேறேதுமில்லை.
இப்பாடல், இத்தகைய நிலையை அபர பிரக்ருதியில் அகப்பட்டுக் கொள்வதாக சித்தரிக்கிறது. அபரம் என்பது முழுமுதலல்லாததை குறிக்கிறது. ஒரு சூழ்நிலை பெருகும்போது, ஒன்று பலவாகும்போது, மீள மீள நிகழும்போது அது பிரக்ருதி எனப்படுகிறது. நம் வாழ்வில் பலதும் திரும்பத் திரும்ப நிகழ்பவை. காலையில் சிற்றுண்டி அருந்தினாலும் மதியம் பசியெடுக்கிறது. மதிய உணவு உண்கிறோம். ஆனால், பொழுது சாயும்போது மீண்டும் பசிக்கிறது. பசி ஒரு மீள்நிகழ்வு. நம் உடலோடும் அகத்தோடும் தொடர்புடைய பல தேவைகளும் இவ்வாறாக பெருகக்கூடியவை.
முன்னொரு பாடலில் நாம் நோக்கிநிற்கும் அறிநிலை பற்றி பேசினோம். நம்முள் ஒரு பொறியாய் எங்கோ மினுங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒளி உள்ளது. கடந்துசெல்லும் வாழ்வின் பண்புகளால் பாதிக்கப்படாதது அது. இதுவே உண்மையில் நம்முள் உள்ள ஆவியின் பொறி. அதுவே நம் அகம். வாழ்வின் தேவைகள் இந்த மென்னொளியை எளிதாக அடக்கிவிடக்கூடும். உங்களை நீங்களே தேடுவீர்களென்றால் அச்சிறு பொறியுடன் நட்பாயிருங்கள். உண்மையில் நீங்கள் பிறரிடம் கொள்ளும் அன்பு அதிலிருந்துதான் வருகிறது. அதை பிறிதொருவர் தீண்டும்போதுதான் நீங்களும் அன்பில் திளைக்கிறீர்கள். உங்கள் மனம் அந்த தெய்வீகப் பொறியுடன் இணைந்துகொள்ளுமென்றால் உங்கள் உள்ளிலேயே நீங்கள் மேலும் அழகானதொரு உலகை உணர்வீர்கள். அதைத்தான் யேசு உங்கள் உள்ளிருக்கும் இறைவனின் அரசு என்றார்.
நமக்குள் அத்தகைய மாபெரும் செல்வம் உள்ளது. அதை நீங்கள் கண்டடைவீர்கள் என்றால், கடந்த காலத்தின் வருத்தங்கள் எதுவும் உங்களுக்கு தொல்லை தாரா. கடந்த காலத்தை நீங்கள் எதுவும் செய்ய முடியாது. அது கடந்துபோன ஒன்று. இறந்தவை புதைக்கப்படட்டும். இறந்தகாலத்தோடு உங்கள் வருத்தங்களையும் புதையுங்கள். கத்தோலிக்கர்கள் பாதிரியாரிடம் சென்று குற்ற ஏற்பு செய்வர். குற்றம் ஏற்கப்பட்ட உடன் எதுவானாலும் அது முடிந்துபோனது என்ற உணர்வு வரும். அது நல்ல விஷயம். இன்னொருவரிடம் சென்று சொல்லித்தான் ஆகவேண்டும் என்பதுகூட இல்லை. ‘நடந்தவை நடந்தவையே; என்னால் செய்யக்கூடுவது ஏதுமில்லை. அதற்கு மதிப்பேதும் இல்லையென்றால் நான் அதை மீண்டும் செய்யப்போவதில்லை’ என்று சொல்லிக்கொள்ளுங்கள். இதை மட்டும் நீங்கள் செய்தால் போதும்; அது உங்களை விட்டு விலகிவிடும்.
எதிர்காலம் குறித்து, ‘அது வரட்டும். வரும்போது பார்த்துக்கொள்வேன்’ என்று கூறுங்கள். இதனால் நீங்கள் எதற்கும் திட்டமிட வேண்டாம் என்பதில்லை. நூறு சிக்கல்களை ஒரே சமயத்தில் கையாள்வதைவிட, பொருத்தமான ஒன்றே ஒன்றை மட்டும் எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். அதை உங்கள் அகம் பெரிதுபடுத்தாவிட்டால், அது செயற்கையானதாக தெரியாது. உங்களது சிக்கல் என்னவாக இருக்கும்? உடல் குறித்ததென்றால், மக்கள் ஒருபுறம் பிறந்துகொண்டிருக்கும்போதே பிறர் இறந்துகொண்டிருக்கின்றனர். இது மிகவும் இயல்பான ஒன்று. வளர்ச்சி பிற சிக்கல்களை கொணர்கிறது. பல் முளைக்கும்போது குழந்தை அழுகிறது – அதற்கு நாம் எதுவும் செய்ய இயலாது. வலியை நம்மால் தடுக்க முடியாது. குழந்தையுடன் சேர்ந்து அழுவதால் எந்தப் பயனும் இல்லை. குழந்தைக்கு பல் முளைக்கிறது என்பதை நீங்கள் புரிந்துகொள்கிறீர்கள். சில காலம் சென்ற பின் முடி நரைக்கிறது, சுருக்கங்கள் விழுகின்றன, முகம் மாறுகிறது, பற்கள் உதிர்கின்றன – அதனால் என்ன? இவையெல்லாம் இயல்பல்லவா? இவற்றை நாம் பெரிதுபடுத்தவே கூடாது.
ஒரு நாளில் நாம் செய்யவேண்டியதென பல விஷயங்கள் இருக்கக்கூடும். சில நாட்களில் அவ்வாறிருக்காது. தவிர்க்கமுடியாதவை என்று தோன்றும் பல விஷயங்களும் உண்மையில் அவ்வாறானவை அல்ல. அவற்றை தவிர்க்க முடியும், கைவிட முடியும். மனம் வளர வளர சிக்கல்கள் அதிகமாகின்றன. தொலைக்காட்சியாலும் பிற விளம்பரங்களாலும் மனதின் தேவைகள் பெருகுகின்றன. நீங்கள் நுகர்வோர் என்பதால் உங்கள் கவனத்தை ஈர்க்க எல்லோரும் முயல்கின்றனர். அவர்கள் உற்பத்தி செய்வதை நீங்கள் வாங்கவேண்டுமென்றால், உங்களில் பேராசையை உருவாக்கி, இச்சையை தூண்டவேண்டும். ஆக, உங்கள் மனதை தாகம் கொண்டதாக, பசியுடையதாக, சோர்வுடையதாக ஆக்கவும் எப்போதும் ஏழ்மையில் உழல்வதாகவும், ‘என்னிடம் இது இல்லை, அது இல்லை’ என்றும் எண்ணச்செய்யும் ஒரு புறச் செல்வாக்கு முயன்றுகொண்டே இருக்கிறது.
நாம் ஒரே சமயத்தில் இரண்டு விஷயங்களை செய்யவேண்டியிருக்கிறது. ஒன்று அகவயமாய் சென்று நம்முடையதேயான, தெய்வீகமான நம் அன்பு நண்பனான ஆவியுடன் நட்பு கொள்ளுதல். நம் அகத்தை உள்ளே உணர்கிறோம், அதாவது இறைவனின் அரசை நம்முள் தேடுகிறோம். இன்னொன்று தேவைகளின் புற உலகு. மிகைப்படுத்தல்களை தவிர்த்து யதார்த்தத்தை உணரவேண்டும். நாம் பரிவுடையவர்களாய்தான் இருக்கிறோம், ஆனால் நம் பரிவின் பாங்கு மாறுகிறது. உங்கள் ஆத்ம நண்பன் இக்கட்டில் இருக்கலாம்; பெரும் இருளில் வீழலாம். உங்கள் இருளை அவர்களுடையதுடன் சேர்க்காமல், உங்கள் மகிழ்வை நோக்கி அவர்களை கொண்டுவர நீங்கள் முயல வேண்டும். உங்கள் மகிழ்வை அவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்; உங்கள் துயரை அல்ல.
இது பெரும்பாலானவர்களுக்கு உவப்பானதாய் இருப்பதில்லை. அவர்கள் துயருற்ற ஒரு முகத்தைக் கண்டவுடன் தங்கள் முகத்தோற்றத்தை இழந்து தாமும் துயர் கொள்கின்றனர். தன் நண்பன் அழுதால் தானும் அழவேண்டும் என்று எண்ணுகின்றனர். அது தேவையே இல்லை. இரு படையினருக்கு நடுவே மாட்டிக்கொண்டு ஏவுகணைகள் பறந்து கொண்டிருக்கையில் அங்கே துயருடன் நின்றான் அர்ஜுனன். அவனை அடுத்து அதே சூழலில் நின்றிருந்த கிருஷ்ணன் புன்னகைத்தான். கடக்க முடியாத இன்னலாகத் தோன்றும் எதுவாயினும் அதிலிருந்து மீள ஒரு வழி நிச்சயம் உண்டு என்பதையே இது காட்டியது. அர்ஜுனனை திருத்தும் பணியை இந்தப் புன்னகையுடனே கிருஷ்ணன் துவங்கினான். அதே போல் நீங்கள் உங்கள் கண்ணீரை அல்ல, உங்கள் புன்னகையையே அளிக்க வேண்டும். இது ஒரு நாளில் முடியக்கூடியது அல்ல; ஆனால் நிச்சயம் இயலக்கூடிய ஒன்றே.
நம் நண்பர் வந்து பியானோவை வாசிக்கத் துவங்கியதும் அதில் தன்னையே இழக்கிறார். நேரம் போவதே அவருக்கு தெரிவதில்லை. அமர்ந்து அதை கேட்பவரும் அனைத்தையும் மறக்கின்றனர். என்ன நிகழ்கிறது? நம் அனைவருள்ளும் இசை இருக்கிறது. நம் வாழ்வே இசைதான். நம் வாழ்வில் ஒரு தாளலயம் உண்டு, இன்னிசை உண்டு, இசைவிணக்கம் உண்டு. நம்முள் உள்ள இன்னிசை தூண்டப்படும்போது ஆவி மேலெழுகிறது. நம் அக இயல்பு புற இயல்பைவிட முதன்மை பெறுகிறது. இசைவான ஒரு நிலையில் புற இயல்பும் அக இயல்பும் இணைகின்றன. நாம் நம் ஆழங்களுக்குள் செல்கிறோம். இச்சிறு போதில் நாம் இவ்வுலகிலேயே இருப்பதில்லை. சிறிது நேரம் வாசித்துவிட்டு நம் நண்பர் பியானோவை விட்டு எழுகிறார். நாமெல்லோரும் வேறொரு உலகில் உலவிவிட்டு திரும்பி வருவதாக உணர்கிறோம். அதே அறையில், அதே மக்களுடன் அதே நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தாலும் சிறிது நேரத்திற்கு நாமெல்லாம் வேறாக இருந்தோம். நம் இருக்கை மிகவும் வசதியானதாக இருந்தது. இதெல்லாமே இசை செய்த மாயம்.
இன்னொரு தோழி தனது ஓவிய அறையில் தன் வேலையை செய்துகொண்டிருக்கிறார். அவரைப் பொறுத்தவரை அது ஒரு வேலை அல்ல, அழகை படைத்தல். தூரிகையின் ஒவ்வொரு தீற்றலும் புது மகிழ்வை தருகிறது. இதற்கு முன் பார்த்தேயிராத ஒன்று அவரிடமிருந்து உருவாகிறது. ஒரு புதிய திறப்பு. இந்தத் திறப்பு விந்தைகளால் நிரம்பியது; அழகின் வெளிப்பாடு அது. ஆன்மாவின் மையம் விழிகள் காண்பவற்றுடன் இசைந்தொலிக்கிறது. அக உலகும் புற உலகும் மகிழ்வின் பொறியில் இணைகின்றன. இந்தப் பொறியுடன்தான் நாம் நட்பு பாராட்ட வேண்டும்.
காதலரிருவர் சந்திக்கின்றனர். விழிகோக்கின்றனர். மீள மீள ஒருவரையொருவர் விந்தையுடன் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கின்றனர். அது அவர்களுக்கு சலிப்பதேயில்லை. தம்மைச்சுற்றி நிகழ்வது எதுவும் அவர்களுக்கு உரைப்பதேயில்லை. அவர்கள் இருவர் மட்டுமே – உலகில் வேறேதும் இல்லை. ஒருவரையொருவர் விழுங்கிவிடுவதைப் போல நோக்குகின்றனர். ஒருவரையொருவர் தீண்டுகின்றனர். கைகள் பிணைக்கின்றனர். அங்கு திகழ்வது பேரின்பம், பேரின்பம் மட்டுமே.
குழந்தை பொம்மையை வைத்துக்கொண்டு விளையாடும்போதும் அதற்கு நேரம் போவதே தெரிவதில்லை. ஆனால் எல்லோரும் ஒருமை நிலையிலிருந்து வெளியே வரும்போது, துயர் நிறைந்த உலகு அவர்கள் மீது பாய்வதற்கென வெளியே காத்திருக்கிறது. இசைக்கலைஞன் இப்போது இசைக்கலைஞனில்லை, காதலர் காதலரில்லை, ஓவியர் ஓவியரில்லை, குழந்தை குழந்தைக்கான் இயல்பில் இல்லை – எல்லோரும் மீண்டும் தேவைகளின் பலியாகின்றனர்.
என்றாலும், உங்கள் அகத்தின் துணைக்கோடல் மூலம் இடையறா இன்பம் எய்துதல் இயலக்கூடியதே. இறைவன் என்றோ, கிருஷ்ணன் என்றோ, யேசு என்றோ, காதலன் என்றோ எப்படி வேண்டுமானாலும் அழையுங்கள் அதை. அது உங்களுக்கே உங்களுக்கு உரியது. உங்களோடு எப்போதும் இருப்பது.
நாம் சில அதிசய மனிதர்களை பார்க்கிறோம் – அவர்களிடம் செல்வம் இல்லை, உலகத் தேவைகளிலிருந்து விடுபட்டு மேலெழுந்தவர்கள், குப்பை நடுவே வாழ்பவர்கள், உடல்நலம் இல்லாதவர்கள். ஆனால் அவர்கள் கண்களில் ஒரு ஒளி இருக்கும். இதயத்தில் களியும், உதட்டில் புன்னகையும், மென்மையான மனப்பாங்கும், அன்பான சொல்லும் அவர்களிடம் எப்போதும் இருக்கும். அவர்களால் உங்களை எப்போதும் மகிழ்விக்க முடியும். அவர்கள் மறையும் தருணத்தில்கூட அவர்கள் அருகில் அமர்ந்திருப்பது பெரும் மகிழ்வை தரும். உங்கள் முன் ஒளிரும் ஒளி அவர்கள். அவர்களின் அருகாமை நம்மை இன்பத்தில் ஆழ்த்தும். அவர்களே இவ்வுலகின் உண்மையான ஒளி. அவர்களுக்கு எதுவும் தேவையில்லை. ஆனால் தங்கள் வளத்தால் அவர்களால் எல்லோர் மனத்தையும் வளமானதாக ஆக்க முடியும். நீங்கள் ஏன் அத்தகைய ஒருவராக ஆகக்கூடாது? அதற்காக நீங்கள் எந்த மூலதனமும் இட வேண்டியதில்லை. உங்கள் வாழ்க்கை மனப்பாங்கை சிறிதே மாற்றிக்கொண்டால் போதும். உங்கள் வாழ்வு மாறும்போது, அடுத்தவர் வாழ்விலும் மாற்றங்கள் ஏற்படும்.
ரமண மகரிஷியிடம் உலகிற்காக தாங்கள் என்ன செய்யக்கூடும் என்று பலரும் கேட்பர். அவர் அவர்களிடம் கேட்பார் “யாருக்காக யார் செய்வது?” இதன்மூலம் அவர்களின் அகம் தனக்குள்ளேயே குவியும். உங்களை நான் மகிழ்விக்க வேண்டுமென்றால் நான் முதலில் மகிழ்ச்சியுடன் இருக்க வேண்டும். நான் சோகத்திலாழ்ந்தால் உங்களை எப்படி மகிழ்விக்க இயலும்? நீங்கள் சிரிக்க வேண்டுமென்றால் சிரிப்பது எப்படி என்று எனக்கு தெரிந்திருக்க வேண்டும். நீங்கள் அமைதி பெறவேண்டும் என்று நான் நினைத்தால் அமைதி என்றால் என்ன என்று நானறிந்திருக்க வேண்டும். நம்முள் உள்ள அமைதியை, களிப்பை நாம் முதலில் கண்டடைய வேண்டும். நம்முள் உறையும் ஆவியுடனான நமது நட்பு இடையறாததாய் ஆகும்போது மட்டுமே அது இயலும்.
இது ஒரு மாயம் போன்றது; உங்களது நாளைய உலகம் இதே போலிருக்காது. எதையும் மிகைப்படுத்துவதே உங்கள் வாழ்வாக இருக்கிறது. நீங்கள் சித்தரிப்பது போல இவ்வுலகொன்றும் அத்துணை கேடானது அல்ல. மடமை என்பது என்ன? மனம் நேர்மறையாகவோ எதிர்மறையாகவோ ஒன்றை மிகைப்படுத்துவதே மடமை. ஒரு விஷயத்தை, கூட்டாமல் குறைக்காமல் அதன் இயல்பான மதிப்புடன் பார்த்தீர்களென்றால் நீங்கள் செய்வது அறிவுள்ள செயல். ஆனால் நாம் எதையும் மிகைப்படுத்தவே செய்கிறோம்.
ஏதோ ஒரு வேலையில் ஈடுபட்டுள்ளவரை கடந்துசெல்லும்போது அவர் உங்களைப் பார்த்து புன்னகைக்கவில்லை என்றால் வாழ்த்து சொல்லவில்லை என்றால், “அவருக்கு என்னை பிடிக்கவில்லை போலும். அதனால்தான் எனக்கு வாழ்த்து சொல்லவில்லை” என்று எண்ணுகிறீர்கள். அந்த அளவுக்கு நீங்கள் தன்னுணர்வுடன் பற்றாக்குறையுடன் இருக்கிறீர்கள். எப்போதும் பிறரது கவனத்தை ஈர்ப்பதில் குறியாக இருக்கிறீர்கள்.
எத்தனை கொடுமையான நோய் இது? இந்த நோய் உங்களுக்கு இல்லையென்றால், “நண்பர் வேலையில் தன்னையே இழந்திருக்கிறார். அதனால்தான் என்னை பார்க்கவில்லை” என்று நினைப்பீர்கள். அது உங்களை மகிழ்விக்கிறது. “என்னை பார்க்கக் கூட இல்லை.” “அவர் என்னை வேண்டுமென்றே தவிர்க்கிறார்” என்பது இன்னொரு மனப்பாங்கு. ஒரே விஷயம் இரு வேறு விதங்களாக பார்க்கப்படுகிறது. ஒன்று உங்களை காயப்படுத்துகிறது. மற்றொன்று மகிழ்விக்கிறது. மகிழ்வதன் பக்கம் இல்லாமல் ஏன் காயப்படுவதன் பக்கம் இருக்க வேண்டும்? நான் உங்களிடம்தான் பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன். எங்கோ தொலைவில் உள்ளவர்களிடம் அல்ல. உங்கள் உலகை அசலான சொர்க்கமாக உங்களால் மாற்ற முடியும். இதுவே சொர்க்கம்; வேறெதுவும் அல்ல. உங்கள் உள்ளங்கையில் உள்ளது இந்த மகிழ்ச்சி நிறைந்த உலகு. ஆனால் நீங்கள் அதை வீசி எறிகிறீர்கள்.
இப்பாடலில் நாராயண குரு நமக்களிக்கும் உறுதி இது.
