ௐ எனும் ப்ரணவத்தில் உச்சரிக்கப்படும் ஒலிகள் ‘அ, உ, ம்’ என்பவை மட்டுமே. நான்காவதாக வரும் தீர்க்கமான மெளனம் ஒலிக்கப்படும் எழுத்துக்களிலிருந்து விலகி நிற்கின்றது. அதுபோலவே வாழ்நோக்கங்களில் (புருஷார்த்தங்கள்) அறம் (தர்மம்), பொருள் (அர்த்தம்), இன்பம் (காமம்) ஆகிய மூன்றும் ஒன்றாய் நிற்பவை. வீடுபேறு (மோட்சம்) தனியாய் நிற்கும். இருப்பு, நனவு, இனிமை (அஸ்தி-பாதி-ப்ரியம்) என்பவை முறையே அறம் பொருள் இன்பத்தை சுட்டுகின்றன. எல்லாவற்றிலும் உயர்ந்தது வீடுபேறுதான் (மோட்சம்). இவற்றிலெல்லாம் அடங்கியிருக்கும் ஒரு ரகசியமுண்டு. அதைக் கண்டுகொண்டோமென்றால், இறைவனும் உலகும் பிரம்மவித்தையில் நிறுவப்பட்டிருப்பது எப்படி என்பதை அறியலாம்.
பிரம்மஒலியை விரிவாக ஆராயும்போது, எல்லாவற்றிலும் அடிப்படையாய் இருக்கும் உண்மை ‘சத்’தாகவும் (நற்பொருளாகவும்), அவ்வுண்மையின் வடிவு ‘சித்’தாகவும் (அறிவாகவும்), மூலாதாரமான முடிவிலா விழுமியம் எல்லையிலா ‘ஆனந்தமா’கவும் கூறப்பட்டுள்ளதை அறியலாம். பிரம்மஒலியின் தொடக்கம் என்பதை அதிகரித்தல் என்ற பொருளிலேயே கொள்ளவேண்டும். அதிகரித்தல் அருகச்செய்தல் எல்லாம் இருத்தலிய நோக்கில் மட்டுமே உண்டு. பிரம்மஒலியைக் கொண்டு முழுமெய்மையை துலங்கச் செய்யமுடியும்.
அறுபடாமல் வளரும் காலம் மற்றும் இடத்தின் ஒற்றுமையை, நவீன அறிவியலாளரான ஹென்டர்சன் போன்றவர்கள், கடிகாரத்தின் ‘டிக்டிக்’ ஒலி வெளிப்படுத்தும் காலவிரிவு மற்றும் நீராவியின் துளிகள் ஒன்றுகூடி வான் நிறைக்கும் மேகம் ஆகியவற்றைக் கொண்டு விளக்குகின்றனர். அதுபோலவே, உலகம் என்பதை ஒவ்வொரு உயிரினமும் தன் காதில் வந்து விழும் முதல் ஒலி, உடலில் நிகழும் முதல்தொடுகை, கண்ணில் விழும் ஒளிக்கற்றை, உமிழ்நீரில் நனைந்து நாவில் ஏறுபடும் ருசி, சுவாசிக்கும் காற்றில் கலந்துவரும் மணம் ஆகியவற்றின் மூலமே உணர்கிறது. கட்புலன் மரணம் வரை நீளும் நிகழ் உலகின் அளவற்ற நிகழ்வாய் தொடர்கிறது.
மேலே சொன்ன ஐந்தும் விழிகள். விழியில் நிறைந்திருப்பதே உலகம். வடமொழியில் கண்ணை ‘அக்ஷி’ என்பர். முதல் எழுத்தான ‘அ’ முதல் கடைசி எழுத்தான ‘க்ஷ’ முடிய அனைத்தையும் அறிய உதவும் அறிவே அக்ஷி.
அவ்வகையில், பொருண்மைக்கூறும் நனவுக்கூறும் கலந்து நிரந்தரமாக வளரும் ஒரு வளர்ச்சி உலகில் உண்டென்று கூறலாம். ப்ரம்மம் இருக்கிறதென்றால் உலகும் இருக்கின்றதென்று பொருள். ராமானுஜரைப் போன்ற குருக்கள் உலகை இறைவனின் உடலென்றெண்ணி உலகின் இருப்பை மெய்மையாகக் கொள்கிறார்கள். ஒவ்வொரு அணுவிலும் மறைந்திருக்கும் ஒழுங்கையும், ஒழுங்கமைக்கும் ஆற்றலையும் ஒன்றாகக் கண்டதனால், உலகைக் காக்கும் கடவுளை
என்றும் வெற்றி கொள்ளட்டும் வேதங்கள் தேடிய உன் பாதங்கள் [ஜகதீஶ ஜயிக்க ஶாஶ்வதம் நிகமம் தேடின நின் பதாம்புஜம்]என்று இறைஞ்சும்போது, இப்பிரபஞ்ச அமைப்பின் தோற்றமாய் இருந்து அனைத்திலும் ஒத்திசைவை ஏற்படுத்தும் தத்துவச்சிறப்பே உலகமைப்பவன் என்று சொல்லப்படுகின்றது.
இந்தியர்களின் மிகச்சிறந்த ஞானச்செல்வம் ஶ்ருதிகளிலும் ஸ்மிருதிகளிலும் நிறைந்துள்ளது. கேட்கப்படுவது ஶ்ருதி; நினைவில்கொண்டு செய்யப்படுவது ஸ்மிருதி. நான்மறைகளின் ஆகச்சிறந்த பயனாக உபநிடதங்கள் வேதங்களின் இறுதியில் வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அந்த உபநிடதங்களை வேதாந்தம் என்கிறோம். வேதவேதாந்தங்களில் வேதாந்தமாய் இருக்கும் உபநிடதங்களை – வேதத்தின் முழுமையான உண்மையாகக் கருதப்படும் அப்பிரிவை – உத்தரமீமாம்சம் என்பர். சடங்குகளைப்பற்றிப் பேசும் வேதப்பகுதிகளை பூர்வமீமாம்சம் என்ற பெயரில் தொகுத்திருக்கிறார் ஜைமினி. ஜைமினியின் உரையை பொதுவாக மீமாம்சம் என்றும் சிறப்பித்துக் கூறும்போது பூர்வமீமாம்சம் என்றும் கூறுவர். அனல்வளர்க்கும் இல்லறத்தவர்களுக்கு (அக்னிஹோத்ரிகள்) பூர்வமீமாம்சம் மிக முக்கியமானது. ஏனெனில், அவர்கள் ஆற்றவேண்டிய சடங்குகளுக்கான விதிகளைக் கூறுகிறது அது. யாஸ்கனின் நிருக்தத்தையும் ஶபரஸ்வாமியின் வேதபாஷ்யத்தையும் ஓதி உணர்ந்தால் மட்டுமே சடங்குகளுக்கான விதிகளை குறைவற அறியமுடியும். நான்கு அறங்களில் அறம் பொருள் இன்பம் ஆகியவை கர்மகாண்டத்தில் கூறப்பட்டுள்ளன. வீடுபேறு என்பது உபநிடதங்களில் சொல்லப்பட்டிருக்கும் பேருண்மை.
எதைக் கற்பதென்றாலும் மூன்று விஷயங்களை அறிந்திருக்க வேண்டும். கற்கப் போவது எதை? எப்பலனை எதிர்நோக்கி கற்கப்போகிறோம்? கற்கத் தேர்ந்தெடுத்த பொருளை எவ்வழியில் பயன்படுத்தப்போகிறோம்? அது மட்டுமல்லாமல், கற்கும் பொருளுக்கும் அதன் பயன்பாட்டுக்குமான தொடர்பையும் அறியவேண்டும். இச்செயல்களெல்லாம் வாழ்வின் மிக ஆழத்திலுள்ள பொருளை முதன்மைப்படுத்துவதென்பதை கற்பவன் அறியவேண்டும். இங்கு கூறப்படுவது – வெறும் அறிவல்ல – கற்பவனுக்குத் தேவையான தகுதி. ஒரு குருவை அண்டி கற்கச் செல்லும்போது இம்மூன்றுக்கும் குருவின் ஒப்புதலைப் பெறவேண்டியது மாணவனின் கடமை. தேர்ந்தெடுத்த பொருளைக் கற்பதற்கான தன் தகுதி, அதைக் கற்க தன்னை முழுவதுமாக ஒப்புக்கொடுத்தல், கல்வியால் ஏற்படும் பலன் என்று எதைக் கருதுகிறோம், என்ன பலனை எதிர்நோக்குகிறோம் என்பதையும் மாணவன் உணர்ந்திருக்க வேண்டும்.
உலகில் பலரும் உடலுண்மைக்கே சிறப்பிடம் அளித்து வாழ்கின்றனர். அவர்களூடையது உலகியல் வழி (லௌகீகம்). உலகியலில் அறமும், பொருளும், இன்பமும் முதலிடம் பெறுபவை. இவ்வழியைப் பின்பற்றுபவர் எவரும், தம் மொத்த வாழ்நாளைக்கொண்டும் கூட, அனைத்திலும் சிறந்ததான வீடுபேற்றை அடைவதில்லை. அவர்கள் உலகியலில் தோய்ந்தவர்கள். சத்வரஜதமோ குணங்களைக் கொண்ட உலகு, இயல்பில் இன்பதுன்பங்களை ஒருங்கே கொண்டது. அதனால் உடலியலையும், உயிரியிலையும், உலகியல் அறிவு, அதிகாரம், நுகர்வு ஆகியவற்றையும் முதன்மையாகக் கருதி வாழ்பவர்களுக்கு புலனின்பங்களே முக்கியம். அவர்களுக்கு ஒலி, தொடுகை, உருவம், ரசம், மணம் என எல்லாமே இன்பதுன்பங்களின் அடிப்படையில் அமைபவை. இன்பத்தை அடையவும் துன்பத்திலிருந்து மீளவும் மட்டுமே அவர்கள் சொல், செயல், கலவி, கழிவகற்றல் என்பவற்றை தினப்படி செய்கின்றனர்.
சம்சாரம் என்றழைக்கப்படும் உலகியல் வாழ்வில் உலவுவதை தூமமார்க்கம் என்பர். புகை வாழ்க்கை என்பது பொருள். புகைமறைவில் வாழும் அவர்களுக்கு உண்மையில் முன்னேற்றம் என ஏதுமில்லை. வாழ்வின் கடைசி தருணத்தில்தான் துன்பத்திற்குக் காரணமான செயல்களை விட்டொழிக்க வேண்டிய அவசியத்தை அவர்கள் அறியத்தொடங்குகின்றனர். துன்பம் கலக்காத ஆன்மீக இன்பத்தை நாடுவதற்கான வழிகளை தேடிக்கண்டடைகின்றனர். இயற்பியலில் இருந்து விலகி, மெய்யறிவில் கரைகடந்தவர்களின் பண்பை அடையவிரும்பி அத்தகையோரை குருவாகப் பெறுவதில் நாட்டம் கொள்கின்றனர். பிறப்பிறப்புச் சுழற்சியிலிருந்து விடுபடவும் பிறப்பறுக்கும் அறிவு பெறவும் விழைகின்றனர். பிறப்பறுக்கும் அறிவென்பது மெய்யறிவு – அதுவே இறையறிவு (பிரம்மஞானம்).
இதுவரை கூறியவற்றிலிருந்து, வாழ்விற்கு ஒருவன் அளிக்கக் கூடிய பொருள் என்னவாக இருக்கமுடியுமென்று நாம் ஓரளவு ஊகிக்கலாம். பிறப்பு முதல் இளமைப்பருவம் வரை, தூமமார்க்கத்தைச் சார்ந்திருக்கும் அம்மையப்பனோடு வாழ வேண்டியிருக்கும் மக்களால், உலகப்பிணைப்பை புகைமறைவிலேயே காணமுடிகிறது. அதனால், முன்னால் போகும் பசுவைப் பின்தொடரும் பசுக்களைப் போல, இயல்பாக நாம் போய்ச் சேர்வதும் இல்லறத்தின் தூமமார்க்கத்தில்தான். நம் வாழ்நெறி, உணவு, உலகியல் என எல்லாம் அதனுடன் இணங்கியதாயிருக்கும் வகையில் நாம் செய்து வைத்திருக்கிறோம். வாழ்வின் உண்மைப்பயன் என்பதை அறியாமல் உடல்சார் தேவைகளை நிறைவு செய்ய மட்டும் உதவுவதை ஈட்டுவதில் நாம் முழுவதுமாக ஈடுபட்டிருக்கிறோம்.
உடல் வலிமை கொண்டவன், வலுவற்றவனைத் துன்புறுத்தி தன் கட்டுக்குள் வைத்திருப்பதைக் காணும்போது, நாம் நாடவேண்டியது உடல் வலிமையையே என்று பலரும் நினைக்கின்றனர். உணவே மனிதனின் அடிப்படைத் தேவை. ஆகவே அதிக உணவை ஈட்டுபவனே செல்வந்தன் என்று கருதுவது இயல்பே. (தான்யமுள்ளவன் தனவான்) நுகர்வுப்பொருட்களை உற்பத்தி செய்யும் நிறுவனங்களும் இயந்திரங்களும் பெருகும்போது உலகியல் ரீதியான செல்வமும் பெருகுகிறது. எனவே, நிலஉடைமையும், நிறுவனங்களின் உடைமையும் பெற உதவும் வழிகளையே உலகியலோர் தேடுகின்றனர். நாளடைவில் பயன்மதிப்பை பண்டமாற்று மதிப்பாக்குவதற்கென பணம் என்பதை கண்டுபிடித்தனர் உலகியலோர். அதற்கு அடிப்படையாக பொன்னை வைத்துக் கொள்வதெனக் கற்றனர். இன்று ஒருவன் மருத்துவத்தில் சிறந்தவனாக விளங்கவேண்டும் என நினைப்பது சக உயிரிகளின் துன்பம் போக்குவதற்கென்ற, பண்டுமுதல் இருந்து வரும், பயன்மதிப்புக்காக அல்ல. பண்டமாற்று மதிப்பு கொண்ட பணத்தை நோயாளிகளிடமிருந்து பறிப்பதற்கே. மனிதனின் உடலுழைப்பைக் குறைக்கவேண்டி அற்வியல் ரீதியில் வாழ்விற்குதவும் பொருட்களைத் தயாரிக்க உதவும் பொறியியல் என்பது பயன்மதிப்பு கொண்டதாயிருந்தது. இன்று பொறியியல் கல்வி, மிகப்பெரிய அளவிலான சமூகப் பயன்பாடு என்ற பேரில், ஒப்பந்தக்காரர்கள் முதல் பொதுப்பணித்துறை அமைச்சர்கள் வரை மக்களைச் சுரண்டுவதற்கான பண்டமாற்று மதிப்பையே தருகிறது. எல்லோருக்கும் நீதி கிடைக்கவேண்டுமென்ற நோக்கோடு உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் ஜனநாயகம், மக்களாட்சி என்பவையெல்லாம் அரசியல் என்னும் பேரில் வெறும் ஏமாற்று வேலையாகிப்போனது. சிறுபான்மை, பெரும்பான்மை என்றெல்லாம் இல்லாத ஒன்றை நடித்து ஆளும்கட்சிகளாகிவிடுவது பயன்மதிப்பை சவைத்துத் துப்பும் பண்டமாற்றுமதிப்பிற்கு எடுத்துக்காட்டு. உற்பத்தியாளன், விவசாயி என்ற மதிப்பெல்லாம் யாருக்கும் தேவையில்லை. பண்டமாற்று மதிப்புள்ள பணம் தன் கணக்கில் சேர்ந்தால் போதும் என்றெண்ணும் நிலை ஏற்பட்டுள்ளது.
உற்பத்தியாளன் பூமியை விளைநிலமாக்கி உணவு முதலான அடிப்படைச் செல்வங்களை ஈட்டுகிறான். இயந்திரங்கள் மானுட அறிவுடன் இணைந்து மனிதனின் உடல் வருத்தத்தைப் போக்க உதவுகின்றன. எல்லா பயன்மதிப்புகளையும் பண்டமாற்று மதிப்புகளாக மாற்றும் அதிநவீன பொருளியல் என்னும் புதிய சுரண்டல் உலகம் முழுவதும் மதிப்புள்ளதாகக் கருதப்படுகிறது. நவீனக்கல்வி இதற்காகவே உருவாகியிருக்கிறது. பஞ்சு, கம்பளி, எண்ணெய்கள், உப்புகள், மரம் இவற்றையெல்லாம் இயற்கையிலிருந்து எடுத்து பயன்படுத்த அதிக மனித முயற்சி தேவைப்படுகிறது. மனித முயற்சி என்பது அவனிலிருக்கும் உடலாற்றலில் இருந்து பிழிந்தெடுக்க வேண்டியது. அதனால், அறிவின்மையாலும், மூட நம்பிக்கையாலும், அச்சத்தாலும் தளர்ந்திருக்கும் ஒரு மக்கள்திரள் எப்போதும் எந்தச் சலுகையுமில்லாத அடிமை நிலையில் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. மனிதனை பயன்படுபொருளாக்கி, மனிதனை மனிதன் விலைபேசும் பண்டமாற்று முறைக்கு இது பெரும் வசதியாக இருக்கிறது. இன்று செயல்திறன் கொண்ட தொழிலாளியின் பணி ஒரு நுகர்வுப்பொருளாக ஆகியிருக்கிறது.
ஒரு நவீன வணிகன் நியூயார்க்கிலோ, மன்செஸ்டரிலோ, டோக்கியோவிலோ, ஆம்ஸ்டர்டாமிலோ, ஹைடன்பெர்கிலோ, ம்யூனிக்கிலோ இருந்துகொண்டு கணினிமயமாக்கப்பட்ட வங்கிக் கணக்கில் மாற்றங்கள் செய்யும் நிலை இன்று இருக்கிறது. கணினி உதவியுடன் உலகத்தின் நாணயமதிப்பில் புதிய புரட்சிகளை அவனால் நிகழ்த்த முடியும். பணம் விதைத்து பணம் அறுப்பவர்கள் வணிகர்கள்.
ஏசு சொன்ன விவசாயி அல்ல இன்றைய விவசாயி. விவசாயி வட்டிப்பணக்காரன் ஆவதைக் கண்டுதான் ஏசு ஜெருசலேம் தேவாலயத்தில் ஏறி ‘செல் வெளியே!’ என்று சாட்டையாலடித்து விரட்டினார். இன்றைய பெரும் வணிகவளாகங்கள் எல்லாம் ஜெருசலேம் தேவாலயத்தை விட கொடியதான வட்டிப்பண மையங்கள்.
அச்சமூட்டும் ஒரு நீர்வாழ் உயிரினம் நீராளி (Octopus). கொடிகள் போன்ற அதன் கால்களைப் பயன்படுத்தி எட்டு திசைகளிலும் அதனால் செல்லமுடியும். பெரும் நீர்ப்பரப்பை அது தன் ஆதிக்கத்தில் வைத்திருக்க முடியும். அது போன்ற ஒன்றுதான் மனிதன் கண்டுபிடித்த வங்கி என்பது. சிறிய நாடுகளில் உள்ள வங்கிகளுக்கு பெரிய நாட்டு வங்கிகள் பணத்தை கடனாகக் கொடுத்து வட்டி வாங்கும். அவற்றைவிடப் பெரிய நாடுகள் இடைப்பட்ட நாடுகளுக்கு கடன் கொடுக்கும்.
தொடக்கத்தில் பணம் என்றால் பொன் என்றே பொருள். பொன் போய் நாணயம் வந்தது. பின்னர் நாணயம் கரன்சி தாளானது. கரன்சி போய் ‘I promise you’ என்ற வாக்கு மட்டுமானது. இப்போது அதுவும் இல்லாமல் சட்டைப்பையில் போட்டுச் செல்லக்கூடிய ப்ளாஸ்டிக் அட்டையாகிப் போனது பணம். அதாவது வாழ்வின் பொருள் என்பது பணம் தொடர்பான ஒரு வாக்கு மட்டுமே என சுருங்கியிருக்கிறது. அந்த வாக்கு மெய்யானதா என்று உணர்ந்தறிய முயற்சிக்கும்போது வாழ்விற்கு பொருள் கிடைக்கிறது.
இவ்வாறாக, நவீன உலகியல் வாழ்வு பணமே எல்லாம் என்ற நம்பிக்கையில் அமைந்திருக்கிறது. ஒரு நாட்டின் அறத்தை நிலைநிறுத்துவதற்கு, மக்களால் தங்களது பிரதிநிதியாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு அமைச்சராக இருக்கும் ஒருவர் தன் கட்டிலின்கீழ் அரசுக்கருவூலத்தின் பணத்தை I promise you என்றெழுதியிருக்கும் கோடானுகோடி தாள்களாக்கி பதுக்கி வைத்துக்கொண்டே அரசை நடத்திச்செல்லும் பதவியிலும் இருப்பதில் எந்தச் சிக்கலும் இருப்பதில்லை என்பதை இப்போது நாம் காண்கிறோம்.
பொருள் என்பது அதர்மத்திற்கான கருவியாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. உலகியல் வாழ்வின் கூட்டுக்குள் மூழ்கிய மக்களின் காமமும் வெறியுமே பொருளின் மீது ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது. இந்நாட்டில் மானுடப்பிறவியின் உயர்ந்த இலக்கு என்ற இடத்தை இன்று மோசமான துரோகம் கைப்பற்றியிருக்கிறது.
அன்னியர்களின் ஆதிக்கத்தில் பிரமித்து, நாம் நம்மிடமிருந்த அனைத்து உன்னதங்களையும் தூர எறிந்துவிட்டோம். மாலைப்பொழுதுகளில் மங்கள தீபங்களை ஏற்றி வைத்து ஒளிநிறைத்து இறைவனின் நாமங்களைச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தது போக, இன்று மாளிகைகளை எழுப்பி மின்விளக்கின் கண்கூசும் ஒளியில் மதுவிலும் போதைப் பொருட்களிலும் திளைக்கும் கலாச்சாரத்தை அடைந்துள்ளோம். வாழ்வின் பொருள் என்பது போய், அது பொருளற்றதாகியிருக்கிறது. இது எவ்வாறு நிகழ்ந்தது. இதை நாம் தொடக்கத்திலிருந்து கவனிக்க வேண்டும். அறம்பொருளின்பத்தில் இன்பத்தின் அபாயகரமான ஈர்ப்பை நாம் அறிந்துகொள்ளவேண்டியிருக்கிறது. எனவே, இனி இன்பத்தைப் பற்றி பேசுவோம்.
~~~
‘விடுதலைக்கான சமூகவியல்’ (ஒரு விமோசன சாமூஹ்ய ஶாஸ்த்ரம்) என்னும் நூலில் அறம், பொருள், இன்பம், வீடு என்னும் வாழ்க்கைப் பேறுகளைப் (புருஷார்த்தங்களை) பற்றிப் பேசுகிறார் குரு. அதில் “அர்த்தம்” என்னும் தலைப்பிலான கட்டுரை.
