சௌந்தர்யலஹரீ – 10

ஸுதா*தா*ராஸாரைஶ்சரணயுகலாந்தர்விகலிதை:

ப்ரபஞ்சம் ஸிஞ்சந்தீ புனரபி ரஸாம்னாயமஹஸ:

அவாப்ய ஸ்வாம் பூ*மிம் பு*ஜகனிப*மத்*யுஷ்டவலயம்

ஸ்வமாத்மானம் க்ருத்வா ஸ்வபிஷி குலகுண்டே குஹரிணி

பாடல் – 10

அன்னையே

உடலில் நீ குண்டலினீயாக இருக்கிறாய்

நாடிகளின் அடித்தளத்தில்

நாக வடிவில் ஒரு மண்டலத்தை உருவாக்கி 

அதை உன் இல்லமெனக் கொண்டு

அந்தக் குழிவில் உறங்குகிறாய்

உன் கால்விரல் நுனிகளிலிருந்து சொட்டும் 

அழிவின்மையெனும் அமுதமே 

உன்னை நீராட்டும் ஆனந்தம்

பிரபஞ்சத்தை வளமூட்டும் முப்புரப்பேரழகி நீயே

**

இந்தப் பாடலில் குண்டலினீ, நாடிகள் மற்றும் சக்ரங்கள் பற்றிய முக்கியமான குறிப்புகள் உள்ளன. இடதுபுறம் இடா, வலதுபுறம் பிங்கலை, இரண்டுக்கும் நடுவே ஸுஷும்னம் என்ற மூன்று பெருநாடிகள் ஆஞாவிலிருந்து மூலாதாரத்திற்கு கீழ்நோக்கி செல்கின்றன. இம்மூன்று நாடிகளும் கிடைமட்டமாக மூன்று பகுதிகளாக பிரிக்கப்படுகின்றன. மூலாதாரமும் ஸ்வாதிஷ்டானமும் உள்ள பகுதி ஆக்ஞேயகண்டம் (நெருப்புப் பகுதி); மணிபூரகமும் அநாஹதமும் உள்ள பகுதி ஸௌரகண்டம் (சூரியப் பகுதி); விஶுத்தியும் ஆஞாவும் உள்ள பகுதி ஸோமகண்டம் (நிலவுப் பகுதி). ஸ்வாதிஷ்டானத்திற்கு மேலே உள்ள பகுதி ருத்ரக்ரந்தி (அழிவின் அமைப்பு) என்றும், அநாஹதத்திற்கு மேலே உள்ளது விஷ்ணுக்ரந்தி (காத்தல் அமைப்பு) என்றும், விஶுத்திக்கு மேலான பகுதி ப்ரம்மக்ரந்தி  (படைத்தல் அமைப்பு) என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன.

இடா வழியாக சூரிய ஆற்றலும், பிங்கலை வழியாக சந்திர ஆற்றலும் பாய்கின்றன.  உயிரின் அடிப்படையான இந்த மூல ஆற்றல்கள் சந்திரப் பகுதியில் தோன்றி இடா மற்றும் பிங்கலை வழியாக குண்டலினீக்கு கொண்டு செல்லப்படுகின்றன. சந்திர சூரிய ஆற்றல்களெனும் பேரானந்த அமுதம் இடையறாது பாய்ந்துகொண்டிருப்பதால் நாடிகளின் அடித்தளத்தில் அமைந்துள்ள குண்டலினீ கள்மயக்கு கொண்டதுபோல உறங்கியபடி இருக்கிறது. இந்த ஒழுக்கு தொண்டைப் (சந்திரப்) பகுதியிலோ, இருதயப் (சூரியப்) பகுதியிலோ தடைபட்டால் குண்டலினீ புறத்தூண்டல் இன்றி அழியும். இவ்வாறு தூண்டப்படுகையில் குண்டலினீ தனது மண்டலம் போன்ற சுருள்களை இளக்கி ஸுஷும்னத்தில் எழுகிறது. மேல்நோக்கிய நகர்வில் இது ஆறு ஒருங்கிணைவு மையங்களூடாகச் (சக்ரங்கள்) செல்கிறது.   ஸஹஸ்ராரத்தில் (தலையுச்சி) தனித்த (individuated) குண்டலினீ திரிபுரசுந்தரி எனும் பிரபஞ்சப் படைப்பாளினியோடு தன் அடையாளத்தை நிறுவுகிறது. இதன் விளைவாக கீழ்நோக்கிய நகர்வு அல்லது ஸஹஸ்ராரத்திலிருந்து வெளிப்படும் ஆற்றலின் ஒழுக்கு தொடங்குகிறது.

தனியரில் உள்ள ஆன்மா (சுயம்) சிவனின் ஒரு கூறு, குண்டலினீ திரிபுரசுந்தரியின் ஒரு கூறு. அனைத்தும் கடந்த முழுமுதல் என்ற வகையில் சிவன் எதனாலும் பாதிக்கப்படுவதில்லை என்றாலும் மாறிக்கொண்டே இருக்கும் பிரபஞ்ச செயல்பாடு திரிபுரசுந்தரியின் இயக்கம் மூலமாக சிவனுடன் சேர்ந்தே திகழ்கிறது. தனியரின் ஆன்மா திரிபுரசுந்தரியின் ஒரு சிறு கூறான குண்டலினீயின் தாக்கத்திற்கு கட்டுப்பட்டது. இந்தக் கருத்தாக்கத்தில் மிகப்பெரிய புதிராக இருப்பது கட்டுப்படுத்துவதற்கு மட்டுமல்லாது விடுவிப்பதற்குமான ஆற்றல் குண்டலினீயில் உள்ளுறைவதுதான். உடலையும், புலன்களையும், மனதையும் ஆன்மாவோடு அடையாளப்படுத்திக் கொள்வது அறிவு திரிபடைகையில் நிகழ்வது. அவ்வாறு அறிவுத்திரிபு ஏற்படுகையில் ஞானம், இச்சை, கர்மம் என்ற மும்மை ஆற்றல்கள் தளைகளாகின்றன. தவறான அடையாளப்படுத்தல் தவறான விழைவுகளுக்கும் தேர்வுகளுக்கும் வழிவகுக்கிறது. அவை கர்மம் எனும் தளையை உண்டாக்குகின்றன. ஒரு வினை மற்றொன்றுக்கு இட்டுச் செல்கிறது. இதனால் ஞானம், இச்சை, கர்மம் இவை மூன்றும் தீய ஆற்றல்களாகிவிடுகின்றன. இவ்வாறு தளைக்கப்பட்ட ஒரு வாழ்வு உடலைச் சார்ந்து இருக்கிறது. எனவே அழிவிலா ஆன்மா உடலெனும் வலைக்குள் அடைத்துவைக்கப்பட்ட ஒரு பொறியாகி விடுகிறது. இதிலிருந்து விடுபடலே மோக்ஷம் அல்லது முக்தி எனப்படுகிறது. திரிபடைந்த ஞானம், இச்சை, கர்மம் இவற்றின் பொய்யான ஆற்றல்களிலிருந்து மனதை திருப்ப வேண்டும் என்றால் குண்டலினீ எழுப்பப்பட வேண்டும். குண்டலினீ விழித்து ஸுஷும்னத்தில் எழுகையில் ஒவ்வொரு சக்ரங்களிலும் உள்ளுறையும் ஆற்றல்கள் மலர்வதை யோகி உணர்கிறார். அது அவருக்கு அதிதூய இன்பம் நிறைந்த ஆறு நகரங்களை தான் கடந்துபோவது போல் இருக்கிறது. முந்தைய பாடலில், சக்ரங்கள் மூலாதாரத்திலிருந்து ஸஹஸ்ராரத்திற்கு மேல்நோக்கி செல்வது போல் அமைக்கப்பட்டிருப்பதை கண்டோம். இப்பாடலில், வெளிப்படும் ஆற்றல் ஸஹஸ்ராரத்திலிருந்து ஆறு சக்ரங்கள், ஒன்பது நாடிகள், மூன்று கிரந்திகள், 72000 நாடி மையங்கள் வழியாக கீழ்நோக்கி செல்வது விவரிக்கப்படுகிறது.

பொதுப்படையான பொருளில், குண்டலினீ என்பது ஒரு உயிரியின் ஒட்டுமொத்த வாழ்வையும், நரம்பியல் அமைப்பையும், செயல்பாட்டையும் சுட்டி நிற்கிறது. சிறப்புப் பொருளில், முதுகெலும்பின் அடியில் புதைத்து வைக்கப்பட்டுள்ள உறங்கும் ஆற்றலை அது குறிக்கிறது. எழுப்பப்பட்ட குண்டலினீயை உடலற்ற நிலை என்பர் யோகியர். மூலாதாரத்திற்கும் ஸஹஸ்ராரத்திற்கும் இடையில் மின்னுகின்ற, பெரும் அக அதிர்வுகளையும், ஒளிர்வையும் உண்டாக்குகின்ற மின்னாற்றல் போன்ற ஒன்றாக அதை புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

ஶ்ரீ சக்ரத்தின் துணையோடு இந்தப் பாடல் தியானிக்கப்படுகிறது. மெய்த்தேடல் கொண்டவன் பத்மாசனத்தில் அமர்ந்து உணவுக்குழலின் வாயை மூடி, அபானனை மேலிழுத்து, ஸஹஸ்ராரத்தில் அக்னியை எழுப்ப வேண்டும். 

ஶ்ரீசக்ர தியானம்

ரூம் கந்தா*கர்ஷிணீ

என்றும் மகிழ்ந்திருக்கும் அன்னையே, அனைத்து உதடுகளிலும் புன்னகையாக இருப்பது நீயே. எல்லா இதயங்களிலும் சிலிர்ப்பென விளங்குவது நீ. முகிழ்த்து உதிர்ந்த பிரபஞ்ச சுழற்சிகள் அனைத்தின் அழிவற்ற சாரமும் அவற்றின் நடைமுறை, கனவு, ஆழுறக்கம், (அறிவெல்லை) கடந்த நிலை என்ற நால்வேதங்களில் உள்ளது. இந்த நான்கு மறைகளிலிருந்து உன் படைப்புக்கான கருத்துகளை எடுத்துக்கொள்கிறாய். அது பல்வண்ணக் காட்சிக் கருவி போல (kaleidoscope) புத்தம் புது வடிவில், தனிச்சிறப்பான வண்ணக்கலவையாக, ஆழ்படிமங்களுக்கு புதிய அர்த்தங்கள் தருவதாக இருக்கிறது.

உனது பேரின்பத்திற்கு எளிய வடிவங்கள் அளிக்கும்பொருட்டு அங்கொரு மலையையும், அதற்கப்பால் நீல வானொன்றையும், அவ்வானில் மினுங்கும் விண்மீன்களையும் கொண்ட பருப்பொருளாக இப்பிரபஞ்சத்தை நீ படைத்திருக்கிறாய். அதே பரிவோடு செங்கருநீல மலரையும், வண்ணத்துப்பூச்சியின் சிறகுகளையும் எழிலூட்டுகிறாய். இவ்வாறாக, எங்கோ தொலைவானில் தொடங்கி, அண்டத்தை எதிரொளிக்கும் பனித்துளியை தாங்கி நிற்கும் புல்லின் இதழ்கள் செறிந்த எம் இருப்பிடம் நோக்கி இறங்கும் ஒரு படைப்புச் சரிவை நீ உருவாக்குகிறாய். எண்ணற்ற பருப்பொருள்கள் ஒவ்வொன்றிலும் நீ நுழைந்து ஒவ்வொன்றையும் அழகின், நன்மையின் தூய கருத்துவடிவாக ஆக்குகிறாய். எங்கெல்லாம் பருண்மை கொண்டிருக்கிறாயோ அங்கெல்லாம் நீ நுட்பமாகவும் திகழ்கிறாய். உன் நுண்மை தற்காலிகமானதாகவும், அறிவெல்லை கடந்ததாகவும் ஆகிறது.  

அடித்தளமான மூலாதாரத்திலிருந்து படிப்படியாக எழும் உன் படைப்பு ஆயிரமிதழ் கொண்ட ஸஹஸ்ராரமெனும் முகட்டினை அடைகையில் வாய்மொழிகளெல்லாம் விண்ணிலிசைக்கும் உன் மௌனத்தில் உருகிக் கரைகின்றன. எம் காலடியில் மண்ணும், நதிகளின் வெள்ளப் பெருக்கும், பற்றிப்படரும் நெருப்பும், நில்லா காற்றும், ஆழியும் அதன் அலைகளும், என்னில் உள்ள அறிபவனும், வினைமூலம் நிறைவுகொள்ளும் விழைவும் எல்லாம் தொலைதூரத்தில் விண்ணேகும்போது ஒளிரும் சொல் குறித்த தூயநனவு மட்டுமே எஞ்சுகிறது.

மூவுலகையும் எழிலூட்டும் உனக்கு இந்த அண்டமே கலைக்கூடம். எமது கற்பனை மிகுந்த மனங்களையே உனது வண்ணத் தூரிகைகளென்றாக்கி ஒளிர்வும் அடர்வும் கொண்ட வண்ண ஓவியங்களை நீ அன்றாடம் தீட்டுகிறாய். மெல்லிசை பயிற்றும் புட்களும், பூத்துக்குலுங்கும் மரங்களும், தேன் திரட்டும் ஈக்களும், உன் கட்டளைகளை நிறைவேற்ற ஓய்வறியாது உழைக்கும் எம் முயற்சியுடன் போட்டியிடுகின்றன. ஞாயிறு மறைகையில் இவ்வுலகை நீ இருளில் ஆழ்த்திவிடுவதில்லை. ஒவ்வொரு இரவிலும் பல வடிவத்தில் திங்களையும், தம்மைக் காணும் விழிகளுக்கு ரகசியமொன்றைச் சொல்லும் மினுங்கும் விண்மீன்களையும் கொணர்ந்து இவ்வுலகுக்கே மாயத் தோற்றம் ஒன்றை அளிக்கிறாய்.

உன் குழவிகளெல்லாம் கண்களை மூடி, கவிஞருக்கும் கைகூடாத கவிதைகளை கனவு கண்டபடி கிடந்துறங்கும் தொட்டிலாக இவ்வுலகையே மாற்றிவிடுகிறாய். ஆகக் கொடூரமானவனும், வாழ்வின் முரட்டு யதார்த்தங்களால் இறுகிப் போனவனும் கூட உறக்கமெனும் உன் மென்தீண்டலில் பேதைமையின் உருக்கொள்வது நீ செய்யும் மாயவித்தையன்றி வேறென்ன! என் இனிய அன்னையே, ஒவ்வொரு இரவும் என் உடல்சோர்ந்து ஓய்ந்து அமைகையில் உன் அரவணைப்பை நானும் நாடுகிறேன்.

ஒவ்வொரு காலையிலும் விழித்தெழுகையில் பூவின் மலர்ச்சியும் பகலவனின் ஒளிர்வும் கொண்டவனாக என்னை ஆக்குவாயாக! மலர் தன் மணத்தை கொண்டிருக்கிறது. பகலவன் தன் ஒளியை கொண்டிருக்கிறான். என் பொலிவாலும் மெய்மையின் ஆழத்திலிருந்து எழும் இனிய சொற்களாலும் உன் ஒளிர்வையும் மணத்தையும் இவ்வுலகுக்கு நான் கொணர்வேனாக! காற்று வந்து மலர்மணத்தை எடுத்துச் செல்கிறது. அதுபோல, ஒவ்வொரு இரவும் என் நனவை எடுத்துச் சென்று உன் காப்பில் வைக்கட்டும். அடுத்து வரும் நாளில் அதுவே என் உறுதிப்பாடென என்னை வந்து சேரட்டும். அதுவே நீ விரும்பும்படி என்னை மெய்யறிவனாய் வைத்திருக்கச் செய்யும்.

|| ரூம் கந்தாகர்ஷிணீ ||

சௌந்தர்யலஹரீ – 9

மஹீம் மூலாதா*ரே கமபி மணிபூரே ஹுதவஹம்

ஸ்தி*தம் ஸ்வாதி*ஷ்டா*னே ஹ்ருதி மருதமாகாஷமுபரி

மனோஅபி ப்*ரூமத்*யே ஸகலமபி பி*த்வா குலபத*ம்

ஸஹஸ்ராரே பத்மே ஸஹ ரஹஸி பத்யா விஹரஸே

பாடல் – 9

மூலாதாரத்தில் நிலத்தையும், மணிபூரகத்தில் நீரையும்

ஸ்வாதிஷ்டானத்தில் நெருப்பையும், இருதயத்தில் காற்றையும்

மேலே விண்வெளியையும்

புருவமத்தியில் வைக்கப்பட்ட மனதையும் ஊடுருவி

ஆயிரமிதழ்த் தாமரையில்

உன்னிறையுடனான ஆடலை நிகழ்த்துகிறாய்

**

முந்தைய பாடலில் தனியரின் ஆன்மாவுக்கும் பிரபஞ்ச ஆன்மாவுக்குமான உறவு பொதுமையம் கொண்ட ஏழு வட்டங்களால் ஆன மண்டலம் மூலம் விளக்கப்பட்டது. அதற்கான பயன்படு வடிவமைப்பு ஒன்று இந்தப் பாடலில் கொடுக்கப்படுகிறது. பேரளவினதாகிய முழுமை வடமொழியில் பிரம்மாண்டம் எனப்படுகிறது. அண்டம் என்றால் முட்டை என்பது பொருள். அந்த முட்டையிலிருந்து வளரும் பிரபஞ்சம் பல ஒண்மீன் படலங்களாக (nebular)  விண்மீன் (stellar) அமைப்புகளாக விரிந்தபடியே செல்கிறது. அதுவே  பிண்ட (நுண்) உலகின் மூல காரணிக்கு உருமாதிரியாக கொள்ளப்படுகிறது. ஒரு உயிரியின் தனிமுழுமைச் செயல்பாடாக மலரும் ஒரு தனி அமைப்பு பிண்டாண்டம் எனப்படுகிறது. நெருப்புமிழும் விண்மீன்களும், ஒண்மீன்கள் சுழன்றடிக்கும் மேகங்களும் கொண்ட பேரண்டம் அளவிலும், அளவின் காரணமாகவே பண்பிலும் ஒரு தனி உயிரியிலிருந்து வேறுபட்டதுதான். என்றாலும், அனைத்து மூலக்கூறுகளுக்கும், அடிப்படைகளுக்கும் ஊற்றுமுகமாக இருப்பது ஒரே பொதுக் கொள்கைதான்.

வேதாந்தமும் தாந்த்ரீகமும் சாங்கியம் சொல்லும் ஆன்மா – இயற்கை (புருஷன் – ப்ரக்ருதி) என்ற இரட்டைக் கொள்கையை மறுமதிப்பீடு செய்து ஏற்றுக்கொள்கின்றன. வேதாந்தத்தின்படி, முழுமுதல் என்பது மாற்றமில்லா செங்குத்து நிலையையும் (இங்கே சிவம்), எப்போதும் கிடைமட்ட நிலையில் இருக்கும் தோற்றத்தையும் (இங்கே தேவி எனப்படும் சக்தி) கொண்டிருக்கிறது. ஆன்மா அல்லது முழுமுதலின் சிவம் எனும் கூறு பொதுவானதாக, மாற்றமில்லாததாக, பகுக்கமுடியாததாக, முழுமையானதாக, இயற்பண்பு அற்றதாக இருந்தாலும் அனைத்து இருப்புக்கும் (சத்) நிலைக்களமானதாக கருதப்பட வேண்டும். தொடர்புறுத்துவதும், ஒன்றிணைப்பதும், பிரபஞ்சம் தன் பெருவிரிவைக் காண அதற்கு ஒரு விழியை அளிப்பதும், உள்ளிணைவுகளை(complexity) எண்ணிப்பார்க்க ஒரு மனதை அளிப்பதுமான தன்னொளிர்வு கொண்ட தூய நனவும் (சித்) அதுவே. பயனுறுதி (causal efficiency) முதலாக ஐயத்துக்கிடமற்ற நிலை (finality) வரையிலான பல்வேறு விழுமியங்களே இப்பாடல்களில் ஆனந்தம் எனப்படுகின்றன.

பொதுப்படையான சத், சித், ஆனந்தம் மூன்றும் முழுமுதலின் செங்குத்தான அச்சை (vertical axis) கட்டி எழுப்புபவை. ஆதி சக்தி என்பது அனைத்து திசைகளிலும் பற்றிப் பரவும் மெய்யியல் மற்றும் இருத்தலியல் காரணியாக இருப்பது. அந்த சக்தி எண்ணற்ற உள்ளிணைவுகள் (complexities) கொண்டு பிரக்ருதியாக பெருகுகிறது. பிரக்ருதி என்பதன் நேர்ப்பொருள் இரட்டிப்பது, பல்கிப் பெருகுவது. பிரக்ருதியில் ‘சித்’தோடு பொருந்துவது அதன் வெளிப்பாடு. இது சொல்லப்படும் அல்லது எழுதப்படும் சொல் வழியாக (articulation) குறியீடுகள் (communication) வழியாக அல்லது சொற்பொருள் சார்ந்தோ அறிவு சார்ந்தோ புரிந்துகொள்ள வைத்தல் (passive expression) வழியாக நிகழ்கிறது.

சத், சித், ஆனந்தம் மூன்றும், எதிர்மறைச் செயல்பாடுகள் மூன்றின் மேல் தம் நிழலை வீழ்த்துவது போல, மறுதலையாக்கப்படுகின்றன. இது வேதாந்தத்தில் ‘ப்ரத்யகாத்மா’ (தூய ஆன்மா) ‘சிதாபாச’மாக (உருக்கொண்ட ஆன்மா) மாறுவது எனப்படும். இந்த மூன்று எதிர்மறை ஆற்றல்களால் ஆனதே இயல் உலகு என்பதால் செயலறிவால் உணரப்படுபவை எல்லாம் பருண்மை கொண்டவையாக, புறவயமானதாக தெரிந்தாலும் உண்மையில் எதிர்மறை நிலையையே கொண்டுள்ளன. ஆக, சிவனது நேர்மறை உண்மை எதிர்மறையானதாகவும் எதிர்மறை சக்தி இயக்காற்றல் கொண்டதாகவும், நேர்மறையானதாகவும் கருதப்படுவது ஒரு நகைமுரண்.

சத்வ, ரஜோ, தமோ குணங்களே இங்கு மும்மை ஆற்றலாக சொல்லப்படுகின்றன ‘ஆனந்தம்’ சத்வமாகவும் ‘சித்’  ரஜஸாகவும், ‘சத்’ தமஸாகவும் செயல்பட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன. அனைத்துப் படைப்புகளும் தோற்றங்களும் சத்வத்தின் ஒரு கூறு மற்றொன்றாக மாறும் செயல்பாடுகளே. மாற்றம் நிகழும் பொருளின் இயல்புநிலை, மாற்றம் எனும் நிகழ்வு, மாற்றத்தின் அறுதி விளைவு என அனைத்துமே ‘சித்’தில் நிகழும் குறிப்பிட்ட மாறுபாடுகளால் கையாளப்ப்படுகின்றன. மாற்றம் நிகழும் பொருளில் உள்ள விழுமிய இயங்காற்றல் ஒரு காரணியாக இருப்பதும் அறுதி இலக்கு மெய்ப்படுதலும் ஆனந்தத்தோடு தொடர்புடையவை. வேதாந்தம் பொருளிலோ(material), பயனை விளைவிப்பதிலோ (efficient), அறுதி இலக்கிலோ (final cause) எந்த இருமையும் இருப்பதாகக் கருதுவதில்லை. அதனால் வடமொழியில் படைப்பின் இருமையற்ற இயல்பு ‘அபின்னநிமித்த உபாதான காரண’ எனப்படுகிறது. ‘அபின்ன’ என்றால் பிரிக்கமுடியாதது; ‘நிமித்த’ என்பது பயன்விளைவிப்பது (efficient); ‘உபாதான’ என்பது அறுதி இலக்கு மூலமாக மாற்றத்திற்குள்ளாகும் பொருள் (final cause). குயவன் பாண்டம் வனைகையில் களிமண் பொருட்காரணியாக (material cause) இருக்கிறது. குயவன் பயன்விளைவிப்பவனாக (efficient) இருக்கிறான். குயவன் மனதில் இருக்கும், இறுதியில் பாண்டமாக உருவெடுக்கும் பானையின் பிம்பம், அறுதி இலக்காக (final cause) இருக்கிறது. அப்படிப் பார்க்கையில் மேலே உள்ள விண்மீன் நிறைந்த வானும், பல உள்ளிணைவுகளும் (complexities) தார்மீக, சமூக முறைமைகளும் கொண்ட இங்குள்ள உயிரமைப்பும் அடங்கிய அனைத்தியற்கையும் மாற்றங்களின் நிரல் மட்டுமே.

உருமாற்றத்தின் முதல் படிநிலையாக கருதப்படுவது ஐந்தாக்கம் (quintuplication). ஐந்து மூலக்கூறுகள் எனும் கொள்கை முன்வைக்கப்படுகிறது. ஒவ்வொன்றுக்கும் அதற்கேயான தனிப்பண்புகள் உண்டு. முதலில் வருவது ஆகாயம். விண், விசும்பு, வெளி, காலம், நிலம் போன்ற பல்வேறு சொற்கள் சுட்டுவனவற்றின் கூறுகளை ஒன்றாக சேர்த்தால் வரும் ஒருங்கிணைந்த கருத்துப்படிவமே ஆகாயம் என்பது. சாங்கிய தரிசனம் ஆகாயத்தை ‘அவகாஶதாத்ரு’ என்று வரையறை செய்கிறது. அதாவது, ஒரு பொருளின் இருத்தலை சாத்தியமாக்குவது.  ஒரு பொருள் அது திகழ்வதற்கு எடுத்துக்கொள்ளும் இடம் அல்லது வெளி ஆகாயத்தால் கொடையளிக்கப்பட்டதாகும். ஒட்டுமொத்த வெளியும் ஆகாயத்தின் ஒரு கூறு என்றும் கூறலாம். பிரபஞ்சத்தின் ஊடும் பாவும் ஆகாயம் என்றும் முழுமுதலின் வடிவமைப்பு ஆகாயத்தில் உள்ளது என்றும் பிருகதாரண்யக உபநிடதத்தில் யாக்ஞவல்கியர் கார்கிக்கு கற்பிக்கிறார். ஆன்மா சார்ந்ததாகவும் ஆன்மா சாராததாகவும் அறியப்படவேண்டியது அது. அதிர்வே அதன் பண்பு. அதிர்வென்பது இயக்கத்தின் திசையையும், இயக்கத்தின் நிகழ்வடுக்கையும் (kinetic frequencies), இயக்க ஆற்றலையும் சுட்டுவது போல ஆகாயத்தின் தொடர்வினைப் பண்பு (sequential quality) நேரத்தை (காலத்தை) உருவாக்குகிறது. இதனால், ஆகாயம் என்பது தோற்றம் கொண்ட மெய்மை என்ற வகையில் கால-வெளித் தொடர்ச்சியாக ஆகிறது. ஒவ்வொரு மூலக்கூறுக்கும் விதிக்கப்பட்ட இயல்புக்கேற்றவாறு ஒவ்வொன்றும் இயங்கும் ஒருங்கிணைந்த களனாக அதை கருத வேண்டும். உண்மையில், ஆகாயம் பௌதிகப் படைப்பின் முதல் படியாக இருக்கிறது. கருத்தாக்கத்தையும் வெளிப்பாட்டையும் தன் படிப்படியான இயக்கம் மூலம் கட்டுப்படுத்தும் ஒலியைப் போல, ஆகாயம் மூலக்கூறுகளாலான உலகில்  உள, ஆன்மீக தோற்ற வெளிப்பாடுகளின் நிலைக்களனாகிறது.

படைப்பெனும் இயல்பான நிகழ்வின் அடுத்த பண்பாக இருக்கக் கூடியது தொடுகை, தொடர்பு, ஒன்றியிருத்தல், எதிர்வினை என்பதே. இவையெல்லாம் இரண்டாவது மூலக்கூறான காற்றின் பண்புருவானவை. காற்று மேலும் பருண்மை கொண்டது.  ஒரு வகையில் வாயு என்பது மேலும் கிடைமட்டமான ஆகாயம் எனலாம். வாயு என்ற வடமொழிச் சொல்லை காற்று என்று மொழிபெயர்க்கலாம். என்றாலும் அதை ஒரு வளிமமாக கருதக்கூடாது. உருகியிளகுதலும், எரித்தலும் நடைபெறும் கருவறையாக அது இருக்கிறது. வளிம, நீர்ம, திண்ம மூலக்கூறுகள் அனைத்தையும் அதுவே உற்பத்தி செய்கிறது. இந்திய மெய்யியல் பள்ளிகளில் நியாயமும், வைஶேஷிகமும் இயல் பிரபஞ்சத்தின் அடிப்படைப் பொருளாக பரமாணுவை குறிப்பிடுகின்றன. ‘பரமம்’ என்பது முழுமுதலையும், அணு என்பது மூல உயிரணுவையும் (monad) குறிப்பது. கணக்கியல் ரீதியான ஒரு இட அமைவைத் (mathematical location) தவிர அதற்கு பரிமாணம் எதுவும் கிடையாது. பல பரமாணுக்கள் ஒன்றிணைந்து அமைப்பியல் ரீதியாக ஒத்திசையும் போது ஒரு அணு (atom) உருவாகிறது. அணுக்கள் உற்பத்தியாவதற்கான களனாக இருப்பது வாயு. எனவே, பருவெளியின் உருத்தோற்றம் மட்டுமேயான காற்றுடன் வாயுவை அடையாளப்படுத்துவது தவறு. சாத்தியம் மெய்ப்படுவதன் குறியீடாக இருப்பது வாயுவின் இன்னொரு பண்பு. ஆக, ஆன்மீக தரிசனங்கள் (spiritual visions), அக அனுபவங்கள் (psychic experiences), உள்ளுணர்வுகள்(intuitions), மறைவெளிப்பாடுகள் (revelations) போன்றவற்றில் மனதின் மீஇயக்கம் வாயுவின் கூறுகளாக கருதப்படுகின்றது. 

மூன்றாவது மூலக்கூறு நெருப்பு (அக்னி). வெப்ப விசையோடும் ஒளிர்வோடும் தொடர்புடையது. பிரக்ருதியிலிருந்து தோன்றிய ஆகாயம் மற்றும் வாயுவின்  அடிப்படைக் கூறுகள் மேலும் கிடைமட்டமாகையில் உராய்வுகளும், எரிதல்களும், பிளவுகளும் பல்லாயிரக்கணக்கில் பெருகி ஒருங்கிணைந்த ஆகாயப் பரப்பு முழுவதும் ஒளியும் வெப்பமும் நிறைந்த எண்ணற்ற கதிர்கள் தோன்றுகின்றன. இந்த மூன்றாவது மூலக்கூறு புறவய மெய்மையில் நெருப்போடு அடையாளப்படுத்தப்பட்டாலும் நனவுலகில் அது கீழுள்ள மனமாகவும் அதன் பலதரப்பட்ட பாங்குகளாகவும் கருதப்படுகிறது.  

மனதிற்கும் பொருளுக்கும் இடையே நிகழும் பல நேர்மறைச் செயல்பாடுகளிலும், உயிரியல், வேதியியல், உளவியல் செயல்முறைகளிலும் அக்னியின் பங்கை காணலாம். என்றாலும் ஒலியை முழுமையாக்குவதும், அனைத்து கட்புல அனுபவங்களையும் உண்டாக்கும் காட்சி வடிவங்களின் எல்லையிலா வலைப்பின்னலை உருவாக்கும் காரணியாக இருப்பதுமே அதன் முக்கிய பங்கு. அனுபவத்தால் அறியப்படும் உலகை, பெயரும் வடிவும் இணைந்த ஒன்றாகக் காணலாம். இதனால்தான் இயற்பியல் அறிஞர் எர்வின் ஷ்ரோடிங்கர் புலன்காட்சியும் கருத்துப்படிவமும் கொண்ட ஒரு எண்ணமே உலகம் என்கிறார். ஆகாயம், வாயு, அக்னி என்ற இம்முதல் மூன்று மூலக்கூறுகள் வாழ்க்கைக்கு மிக அடிப்படையானவை. படைப்பின் முதல் மூன்று படிநிலைகளாக இருப்பவை. அடுத்ததாக வரும் நீர் மற்றும் நிலம் எனும் மூலக்கூறுகளிலிருந்து பருண்மை கொண்ட பொருள் தோன்றுகிறது.

ஒரு வளிமம் நீர்மமாவது மிகப்பெரும் விந்தைகளில் ஒன்று. இரண்டு ஹைட்ரஜன் அணுக்கள் ஒரு ஆக்ஸிஜன் அணுவுடன் சேர்கையில் இரு வளிமங்களும் தங்கள் இயற்பண்புகளை இழந்து முற்றிலும் புதிய ஒன்றை உண்டாக்குகின்றன. கண்ணுக்குத் தெரியாதது புலப்படுகிறது. அதை தொட முடியும். அதன் வடிவை காணமுடியும். பரு உலகம் என்பது பற்றிய நமது கோட்பாடுகள் உண்மையாகின்றன. மேலும், பரிணாம வளர்ச்சியில் உயிரற்ற ஒன்று உயிர்த்துடிப்பு பெறும் முக்கியமான படிநிலை இது. நவீன அறிவியல், முதல் உயிர் வடிவம் உண்டாவதற்கு முக்கியமான ஊடகமாக நீரை கருதுவது போலவே, இந்தியத் தொன்மமும் முதலில் உயிர் நிகழ்ந்தது நீரில்தான் என்று கருதுகிறது. நீரில் வாழ்பவன் என்று பொருள்படும் நாராயணன் என்ற பெயர் கடவுளுக்கு சூட்டப்பட்டிருக்கிறது. நீர் என்பது உயிராற்றலின் குறியீடு. அழகியல் உணர்ச்சி தொடங்கி இறையுணர்வு வரையிலான அனைத்து உணர்ச்சிகளின் குறியீடு. பருவடிவின் கடைசி எல்லையாக நிலம் தோன்றுகிறது.  அடிப்படையில் பருவடிவம் கொண்ட அனைத்தையும், புறவயமான அனைத்தையும் சுட்டி நிற்பது நிலம். வாழ்வின் அகவய, புறவய உண்மையின் அடிப்படையாக இருப்பது நிலம். மணமே நிலனின் பண்பு. 

பரிணாம வளர்ச்சியில், மேலே குறிப்பிடப்பட்ட மூலக்கூறுகள் ஒன்றை ஒன்று சாராமல் தம் தூய வடிவில் திகழ முடியாது என்கிறது சாங்கியம். ஒரு குறிப்பிட்ட வீதத்தில் ஒன்றோடொன்று கலந்தே இருக்க முடியும். ஐந்தாக்கம் வடமொழியில் பஞ்சகரணம் எனப்படுகிறது. இந்தச் செயல்நிகழ்வில் ஒவ்வொரு மூலக்கூறும் இரண்டாக பகுக்கப்பட்டு அந்த இரண்டும் நாலாக பகுக்கப்படுகிறது. ஒவ்வொரு மூலக்கூறின் நாலில் ஒரு பங்கு மற்ற நான்கு மூலக்கூறுகளுக்கு ஒதுக்கப்படுகிறது. ஆக, ஒவ்வொரு மூலக்கூறிலும் அனைத்து மூலக்கூறுகளின் எட்டில் ஒரு பங்கு இருக்கும்.

பிரபஞ்ச இயக்கம், மூன்று தளங்களிலான எழிலாக இருக்கும் திரிபுரசுந்தரியால் நிகழ்வது. அதன் எதிரிணையாக தனி உயிரி ஒன்றில் இயங்குவது குண்டலினீ எனப்படுகிறது. அதன் பருண்மைப் பண்பில், மைய நரம்பு அமைப்பையும், சுவாச அமைப்பையும், சுழற்சி அமைப்பையும் கருவிகளாகக் கொண்டு செயல்படும் உயிராதார ஆற்றலாக கருதப்படுகிறது. காற்றையும், ஆற்றலையும், நீர்மங்களையும் உடலின் ஒரு பகுதியிலிருந்து இன்னொன்றுக்கு கடத்துவது நாடி எனப்படுகிறது. குதத்திற்கும் பிறப்புறுப்புகளுக்கும் இடையிலான பகுதியே நாடி அமைப்பின் அடித்தளம் என்று தாந்திரீகம் கருதுகிறது. அங்கிருந்து ஒன்பது பெரு நாடிகள் கிளைவிட்டு, அவை ஒவ்வொன்றும் மேலும் பல அமைப்புகளாகப் பிரிந்து அவற்றிற்கான செயல்களை ஆற்றுகின்றன. உடலில் உள்ள பல்லாயிரம் நாளங்களைத் தவிர்த்து, இத்தகைய தனி அலகுகள் 72000 உள்ளதாக தாந்திரீகம் நம்புகிறது. உண்மையில், உடலின் ஒவ்வொரு அணுக்கூறும் அதற்கான தனி ஆன்மீகப் பண்பையும் பருண்மைப் பண்பையும் கொண்டுள்ளது.

மேலே சொன்ன அடித்தளத்திலிருந்து, மூன்று நாடிகள் செங்குத்தாக முதுகெலும்பின் வழியாக தலையுச்சியை சென்றடையும்படி அமைக்கப்பட்டுள்ளன. இம்மூன்று நாடிகளும் இடா (இடதுபுறம்), பிங்கலா (வலதுபுறம்), ஸுஷும்னா (மையச் செல்வழி) எனப்படுகின்றன. இந்த செங்குத்து அமைப்பில் ஆறு இணைந்தியங்கு களங்கள் (synergic fields) உள்ளன. அவை மூலாதாரம் (அடித்தளம்), ஸ்வாதிஷ்டானம் (அக அடித்தளம்), மணிபூரகம் (கொப்பூழ்), அனாஹதம் (இருதயம்), விஷுத்தி (தொண்டை), ஆஞா (புருவ மத்தி) எனப்படுகின்றன. 72000 நாடி அமைப்புகளும் இந்த ஆறு களங்களோடு தொடர்புடையவை. இந்த நாடிகள் இச்சாசக்தி, ஞானசக்தி, க்ரியாசக்தி என்றமூன்று வகையான இயங்காற்றலை அடிப்படையாகக் கொண்டு செயல்படுகின்றன. உடலின் நனவிலிச் செயல்பாடுகள் மற்றும் தன்னிச்சையான செயல்பாடுகள் உடலின் க்ரியாசக்தியால் நடைபெறுகின்றன. பல்வேறு பிரபஞ்ச அமைப்புகளின் இயக்கமும், இயல்நிகழ்வுகள் காரணமாக உலகில் ஏற்படும் மாற்றங்களின் சுழற்சியும் எதனால் நிகழ்கிறதோ அந்த மறைத் திட்டம் திரிபுரசுந்தரியின் கர்மசக்தியால் தோன்றுவது. முழுமுதலின் ஆதி ‘சித்’ என்ற கூறிலிருந்து வருவது ஞானசக்தி. அதன் தூய நிலையில் அது இருமையற்றது, அகம் புறம் என்று இரண்டாக பிரிக்கப்படாதது. ‘சித்’ கிடைமட்டமாகையில் அது சைதன்யமாகிறது, தனிப்படுத்தப்பட்டதாகிறது. மேலும் கிடைமட்டமாக்கம் நிகழ்ந்த நிலையில் அது தனியரின் சைதன்யமாகிறது (உயிர்த்துடிப்புள்ள நனவு).

‘நான்’ என்ற கருத்தை மையமாகக் கொண்ட அகவய நனவு ‘அகந்தை’ எனப்படுகிறது. மனப்பதிவுகள், வடிவ அடையாளப்படுத்தல்கள், தொடர்பு, விழுமியம் போன்ற கருத்துக்களின் வடிவிலான புறவய நனவு ‘இடந்தை’ எனப்படுகிறது. அறிவுக்கு அகவயமானதாகவோ புறவயமானதாகவோ எல்லை வகுக்கையில் அது ‘சோபாதிகம்’ எனப்படுகிறது. இந்த எல்லைகள் அகற்றப்பட்டு தூய நனவாக ஒளிரும் அறிவு ‘ஆத்மஞானம்’ எனப்படுகிறது. எண்ணற்ற பொருள்களாலும் அவற்றிற்கிணையான தன்முனைப்புத் தொடர்புகளாலுமான அனுபவ அறிவு (empirical consciousness) அநாத்மஞானம் எனப்படுகிறது. ஒன்றை அதன் மெய்யான இயல்பில் அறிகையில் அந்த அறிவு யதார்த்தம் எனப்படும். ஒன்றை வேறொன்றாக அறிவது அயதார்த்தஞானம். ‘நான்’, ‘எனது’ என்பவற்றோடு தொடர்புடைய எல்லா அறிவும் ஜீவஞானம்.  புலனுணர்ச்சிப் பதிவுகள் எல்லாம் இந்திரியஞானம். இங்கு சொல்லப்பட்ட அறிவு வகைமைகள் எல்லாம் குண்டலினீயின் ஞானசக்தி எனும் வகைமைக்குள் அடங்குவன. பிரபஞ்சத்தின் அந்தப் பகுதியே இறையின் விருப்பென்று சொல்லப்படுவது.

ஒரு ஒலியமைப்புக்கேற்றவாறு சக்ரங்கள் வரிசைப்படுத்தப்படுகின்றன. இடாவும் பிங்கலையும் மூலாதாரத்தில் தொடங்கி முறையே இடது மூக்கிலும் வலது மூக்கிலும் சுவாசத்தை சீரமைக்கும் நாடிகளில் சென்று முடியும் இரண்டு சுருள் நரம்புக்கணுக்கள் போன்றவை. நவீனக் கருத்தாக்கமான டி என் ஏ மற்றும் ஆர் என் ஏ இரட்டை திருகுசுழல்கள் (double helixes) இடாவையும் பிங்கலையையும் பெரிதும் ஒத்திருக்கின்றன. இரண்டும் இறுதிக் கலப்புக்காக (சமாதி) இணையும் மூன்றாவது நாளமையமாக ஸுஷும்னம் இருப்பதுதான் ஒரே வேறுபாடு. இந்த வடிவமைப்பை முந்தைய பாடலில் விவரிக்கப்பட்ட மண்டலங்களை முழுமை செய்யும் சித்திரமாக புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

ஶ்ரீசக்ர தியானம்

ல்ரும் சித்தாகர்ஷிணீ

எப்போதும் ஆன்ம சுகத்தில் மூழ்கியிருக்கும் அன்னையே! நிகரிலா உன் ஒளியே அனைத்துயிருக்கும் அடிப்படை. சில உயிரினங்கள் மண்ணில் வேரூன்றி தம் கால் பதித்து அசையாமல் நிற்கின்றன. அவற்றை மரங்களென்றும் கொடிகளென்றும் மக்கள் அழைக்கின்றனர். மீன், திமிங்கிலம், கடற்பன்றி, முதலை போன்ற நீர்வாழ் உயிரினங்கள் நீ எமக்களித்திருக்கும் பரந்துவிரிந்த நீர்ப்பரப்பில் வசிக்கின்றன. மனிதருக்கும் பிற நிலம்வாழ் உயிரினங்களுக்கும் அவ்வளவு தளைகளில்லை. இடம்விட்டு இடம் பெயர்கிறோம். பறவைகளோ வானில்பறக்கும் சுதந்திரம் கொண்டவை. 

கண்கவர் வாழ்விடங்களையும், வாழ்வாதாரங்களையும் எமக்கு எளிதில் கிடைக்கும்படி அருளியிருக்கிறாய். ஒரு கனலடுப்பைச் சுற்றி கூடியிருந்து குடும்பமொன்றை அமைத்துக்கொள்வதெப்படி என்பதை எமக்கு கற்பித்திருக்கிறாய். நாள்முழுவதும் நாங்கள் ஆற்றுவதற்கெல்லாம் சாட்சியாக விண்ணில் திகழ்கிறான் பகலவன். நிலவின் தண்ணொளியையும் விண்மீன்களின் மெல்மின்னொளியையும் காணும்போது பகற்பொழுதின் சுட்டெரிக்கும் வெப்பத்தை மறந்தேபோகிறோம். எதனையும் மறவாத அன்னையே, உன் பரிவைதான் எப்படி புகழ்வது!

கண்டுமகிழ கண்களிரண்டையும், முகர்வதற்கு மூக்கையும், ஒவ்வொரு நாளும் மாயமென எம் முன் இலையில் வந்தமரும் அறுசுவை உணவை ருசிக்க வாயொன்றையும் எமக்களித்திருக்கிறாய். எம் அகத்தில் பொங்கும் அன்பை எப்படி பிறரிடம் செலுத்த முடிகிறதோ அதேபோல் பிற உயிர்கள் எம்மிடம் காட்டும் அன்பையும் எளிதில் ஏற்கும் இதயங்களை எமக்கு கொடுத்திருக்கிறாய். உனது தேன் எம் நாவில் திகழ்கிறது. நாங்கள் சொல்லெடுக்கையில் உன் அன்பின் இனிமை பொழிகிறது. எம் இதயத்தின் மையத்தில் அமர்ந்தபடி எம் வாழ்வை நடத்திச் செல்கிறாய். ஆணைகள் பிறப்பிக்கும் உன் விருப்பு வெறுப்புகளை கூர்ந்து கவனித்து உனது கட்டளைகளை நிறைவேற்றும் கருவிகளாக எம் உடல்களை ஆக்கிக்கொள்கிறோம்.

உன் ஒப்புதல் பெற்ற விழுமியங்களாலான களஞ்சியம் என் இதயத்தை நிரப்பியிருக்கிறது. கடந்தகாலத்தில் வாழ்ந்த ஞானியரின் மூலம் நீ கடத்தியிருக்கும் இணையிலா ஞானத்தின் வாரிசாக நான் திகழ்கிறேன். என் இதயமே, என் ஞானமரபை போற்றவும் வழிபடவும் தேவையான வலிமையை நீ அருள்க! உன் பக்தர்களுக்கு நீ அருளும் மீஞானம் என் புருவமையத்தில் அமைந்து என்னை வழிநடத்தட்டும்!

கிடைநிலை எனும் கானகத்தில் நான் அலைகையிலும் கூட என் அடித்தளமான மூலாதாரம் உன்னில் நிலைகொள்கிறது. அதிதூயதான உன் நோக்கத்தை நான் நினைவுகூர்கையில் என் இதயம் தூய்மையாய் எளிமையானதாய் துலங்குகிறது. காலையிலும் மாலையிலும் என் நினைவுகளையே அருமலர்களெனக் கொண்டு உன்னை வணங்குகிறேன். நாட்கள் கடந்துசெல்கையில், முழு உலகும் உன்னைக் காண்பதற்கு உன் உருவைக் காட்டும் கண்ணாடியாக நான் ஆகிறேன். உன் அருள் எப்போதும் என்னுடனிருக்கிறது.

|| ல்ரும் சித்தாகர்ஷிணீ ||

சௌந்தர்யலஹரீ – 8

ஸுதா*ஸிந்தோ*ர்மத்*யே ஸுரவிடபிவாடீபரிவ்ருதே

மணித்வீபே நீபோபவனவதி சிந்தாமணிக்ருஹே

ஶிவாகாரே மஞ்சே பரமஶிவபர்யங்கநிலயாம்

ப*ஜந்தி த்வாம் த*ன்யா: கதிசன சிதானந்தலஹரீம்

பாடல் – 8

எல்லையிலா அமுதக்கடல் நடுவே 

முத்துத் தீவில் அமைந்த 

கடம்ப மரச் சோலையில்

கற்பக மரங்கள் சூழ எழுப்பப்பட்ட

நனவெனும் அருமணி இல்லத்தில் 

சிவ உருவிலான சேக்கையில் இடப்பட்ட 

பரமசிவன் எனும் மெத்தைமேல்  

அமர்ந்திருப்பவளான உன்னை 

மீஆன்மாவின் பேரானந்தமென எண்ணி 

ஊழ்கத்தில் ஆழ்கின்றனர்

அரிய நிறைவாழ்வு பெற்ற சிலர்.

**

ஏழு வட்டங்களாலான ஒரு மண்டலத்தை குறிக்கிறது இப்பாடல். மண்டலம் என்பது தியானத்திற்கான ஒரு குறியீட்டு வடிவம். இது ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட பொருள்பொதிந்த ஒரு உருவரையை(configuration) உருவாக்கும் முழு உரு (gestalt). இந்த உருவரை உடல் சார்ந்ததாகவோ, சொற்பொருள் சார்ந்ததாகவோ, விழுமியமாகவோ இருக்கலாம். பொதுத் தோற்றங்களில் அமைப்புகள் வேறுபடுவதுபோல, மண்டலங்களில் பலவகை உண்டு. ‘அயம் ஆத்ம பிரம்ம’ (இந்த ஆன்மாவே பிரம்மம்) என்பது மீத்தொடர்களில் (மகாவாக்கியங்கள்) ஒன்று. இதில் ‘பிரம்ம’ என்பது அனைத்தையும் உள்ளடக்கிய பிரபஞ்ச முழுமுதலை குறிக்கிறது. ‘ஆத்ம’ என்பது முழுமுதலின் கீழ் வரும் அனைத்தையும் ஊடுருவக்கூடிய ஒளிரும் நனவின் நிலையிடத்தை குறிப்பது. மேற்கண்ட மகாவாக்கியத்தின் ரகசியத்தை உள்ளடக்கிய, பொதுமையம் கொண்ட ஏழு வட்டங்களால் ஆன மண்டலம் இந்தப் பாடலுக்கென பரிந்துரைக்கப்படுகிறது.

வெளிப்புறம் உள்ள முதல் வட்டம் இங்கே தெய்வீக அமுதால் ஆன எல்லையிலா ஆழியாக விவரிக்கப்படுகிறது. பொதுவாக அறிவியலில் ஒரு ஆய்வு மேற்கொள்ளப்படுகையில் ஒரு முற்கோள் முன்வைக்கப்பட்டு அனுபவபூர்வமாக அது உறுதிப்படுத்தப்படும். மெய்யுணர்தல் எனும் ஆன்மீக அறிவியலிலும் இந்த இரண்டு படிநிலைகள் உண்டு. தற்காலிக முற்கோள் ஒன்றை வரைந்துகொள்வதற்கு பதிலாக, அறியப்படவேண்டியது எதுவோ அதைப் பற்றிய ஒரு கருத்து வடிவம் குருவாலோ மறைநூலாலோ அளிக்கப்படுகிறது. அதனை காட்சிப்படுத்திக் கொள்வதே துவக்கமாக அமைகிறது. சொற்பொருள் சார்ந்து துவக்கிவைக்கப் பெறுவது பின்னர் மெய்மையாக உணரப்படுவது வரை எண்ணம் மூலமும் தியானம் மூலமும் அணுகப்படுகிறது. சொற்பொருள் சார்ந்து காட்சிப்படுத்துதல் ‘சித்’ துடன் தொடர்புடையது. அக்காட்சிப்படுத்தலின் இருத்தலியல் தோற்றமே அனுபவம் எனப்படுவது. அது ‘சத்’ தோடு தொடர்புடையது. சத், சித் இரண்டும் ஒரு முழுமையான அனுபவமாக ஆகும்போது மெய்யுணரும் நனவு பேரானந்த நிலையை எய்துகிறது. ஆக, ஒரு ஆன்மீக அனுபவத்தில் ஆனந்தமே முழுமுதலின் மேலோங்கிய கூறாக இருக்கிறது. அறிவியங்கியலின்படி அனைத்து விழுமியங்களுக்கும் நிலைக்களனாக விளங்கும் ஆன்மீகப் பேரின்பம் (ஆனந்தம்) கவித்துவமாக தேனென, அமுதென சுட்டப்படுகிறது. இங்கே அது எல்லையிலா அமுதக்கடலென அழைக்கப்படுகிறது. ஆழி எல்லையற்றதுதான் என்றாலும் ஒரு கப்பலிலிருந்து காண்பவர்க்கு அது தொடுவானால் சுற்றிவளைக்கப்பட்டிருப்பதாகத் தெரியும். அதுபோல, தியானிப்பதற்கென ஒரு வளைகோட்டால் அதை வரைந்துகொள்ளலாம் என்றாலும், மண்டலத்தின் வெளிவட்டம் எல்லையற்றதாக கருதப்பட வேண்டும்.

வேதாந்த மரபில், ஒருவர் எதை தியானிக்கிறாரோ அவர் அதுவாக ஆகிறார் என்று கருதப்படுகிறது. குருவானவர் முழுமுதல் மீதான தியானத்திற்கான உபதேசத்தை சீடனுக்கு அளிக்கையில், எந்த வரிசைமுறையில் தியானம் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும் என்பதை காட்டும் வகையில் கச்சிதமான சொற்களால் ஆனதாக இருக்கிறது உபதேச மொழி. ‘தத் த்வம் அஸி’ (அது நீயே) என்பது உபதேச வாக்கியம். இது மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. முதற்சொல் பிரம்மத்தை (முழுமுதலை) குறிக்கிறது. நனவிலிருந்து இருமையின், எல்லையின் தடங்கள் முற்றாக நீக்கப்படும் வரை அதை தியானிக்க வேண்டும். தனியரின் நனவு தனி ஒருமையின் எல்லையை கடக்கையில் இருமையற்ற முடிவிலி நிலையை மீளப்பெறுகிறது. ‘த்வம்’ (நீ) என்னும் கூறை தியானிக்கக் கூடாது. ஆராயும் மனமே ‘த்வம்’ என்பது. ‘நீ’ என்பது ‘அதி’ல் தன் அடையாளத்தை இழக்கிறது. இதையொட்டியே முழுமுதலின் முடிவிலா ஆனந்தம் என்பது இங்கே தியானத்திற்கான முதல் மண்டலமாக முன்வைக்கப்படுகிறது.

இறை நம்பிக்கை கொண்ட மதங்களில் எல்லாம் அனைத்துக்கும் ஆதிகாரணமாக இருப்பது கடவுள். இறைமறுப்பு மதங்களில் அல்லது தத்துவப் பள்ளிகளில் நவீன அறிவியல் சொல்லும் பருப்பொருள் போன்ற, காலப்போக்கில் மலரக்கூடிய அனைத்து இயல்கைகளும் கொண்ட ஆதிப் பொருள் ஒன்று அடிப்படையானதாக கொள்ளப்படுகிறது. மதத்தைப் பொறுத்தவரை அது தோற்றம் குறித்தது, அறிவியலிலோ அது பரிணாம வளர்ச்சி குறித்தது. இப்பாடலில் ஆன்மாவின் தேன் என்னும் ஆதி காரணம் முதல் வட்டத்திற்குள் அமைந்த, ஒரு படைப்புக் களனாக, இரண்டாவது மண்டல வட்டமாக முன்வைக்கப்படுகிறது. பைபிளின் ‘தோற்றம்’ (Genesis) காட்டும் நீர், காற்று, ஞாயிறு, திங்கள், மனிதன் வாழ்வதற்கான சொர்க்க மயமான தோட்டம் என அனைத்தும்  அடங்கிய பசுமைநிறைந்த உலகம் போன்றதாக, இந்த இரண்டாவது மண்டலம் (சுரவிடபிவாடீ) விவரிக்கப்படுகிறது. ‘சுர’ இறைத்தன்மையையும், ‘விடபி’ என்பது ஒரு மரத்தையும், ‘வாடீ’ என்பது தெய்வீகமான மரங்கள் நிறைந்த சோலையையும் குறிப்பது. பைபிள் காட்டும் சொர்க்கத் தோட்டம் போன்றதேதான் இதுவும்.

இங்கிருந்து நாம் விழுமியங்களின் அமைப்பு முறைக்கு செல்கிறோம். நோக்குபவனின் மனதோடு தொடர்புறுத்தாமல் காலத்தையும் நேரத்தையும் அறியமுடியாது. அதுபோலவே, மதிப்பிடும் மனம் ஒன்று இல்லையென்றால் விழுமியம் என்பதற்கு எந்த மதிப்பும் இல்லை. உணர்ச்சிகளை பாதிக்கும் தன்மையே விழுமியத்தின் அடிப்படை. அனவே, முடிவிலா இன்பத்திற்கு ஒரு சுற்றெல்லை வரையறுக்கப்பட வேண்டும். அப்போதுதான்  அனுபவபூர்வமான இன்பமாக அது தோன்ற முடியும். எனவே, இந்த மூன்றாவது மண்டல வட்டம் நனவெனும் முத்துக்களால் ஆன தீவெனப்படுகிறது. இந்தத் தீவுக்குள் ஆன்மீக தியானத்திற்கான சூழலாக கடம்ப மரங்களின் சோலை ஒன்று அடுத்த (நான்காவது) மண்டல வட்டமாக கருதப்படுகிறது. இந்தியக் கவி மனதிற்கு வானின் நீலமும், கடலின் நீலமும் முடிவிலியின் குறியீடாகவே தோன்றுகிறது. இளவேனிற் காலத்தில் கடம்ப மரங்கள் எல்லாம் நீல மலர்கள் செறிந்து நிற்கும். அவை கண்ணனின் குழந்தைப்பருவ விளையாட்டுகளோடு நம்மை தொடர்புறுத்துபவை. கடம்ப மரம் என்றாலே கண்ணன் நினைவிலெழுவான். கவித்துவமான ஒரு சூழலை ஏற்படுத்தவே இங்கே கடம்ப மரச் சோலை இடம்பெறுகிறது.

பழங்கால ஆசிரமங்களில் தியானம் செய்யவும் ஊழ்கத்தில் அமர்வதற்கும் மட்டுமென்றே சோலைகள் அமைக்கப்பட்டிருக்கும். அவை தபோவனங்கள் எனப்படும். இந்தக் கடம்ப மரச் சோலையில் தபோகிருஹம், ஊழ்கத்திற்கான சிறப்பு இல்லம் அமைந்துள்ளது. இப்பாடலில் அது சிந்தாமணிகிருஹம் எனப்படுகிறது. ஐந்தாவது மண்டல வட்டம். நனவெனும் முத்துக்களின் இல்லம் என்பது அதன் பொருள். இந்த இல்லத்தில்தான் தேவிக்கு பீடமென அமையவேண்டிய மண்டலம் உள்ளது. பீடத்தின் அடிப்பகுதி சிவாகாரமஞ்சம் எனப்படுகிறது. மஞ்சம் என்பது நான்கு கால்கள் கொண்ட சேக்கை-கட்டில். மாண்டூக்ய உபநிடதத்தில் முழுமுதல் நான்கு கால்கள் கொண்டதாக (சதுஶ்பாதா) விவரிக்கப்படுகிறது. ஓம் என்பதால் குறிக்கப்படும் முழுமுதல் நான்கு கால்பகுதிகளைக் (quarters) கொண்டது. அவையே நனவின் நான்கு கூறுகள்: விழிப்புநிலை அல்லது புறவயநிலை; கனவு அல்லது அகவயநிலை; நனவிலி நிலை; (அறிவெல்லை) கடந்த நிலை. அது இங்கே மண்டலத்திற்குள் அமைந்த பீடமாக கருதப்படுகிறது. இது ஆறாவது வட்டம்.

ஏழாவது வட்டம் முடிவிலா நனவெனும் மெத்தையாக (பரமஶிவபர்யங்க) கூறப்படுகிறது. ‘பரம’ ஏன்பது முழுமுதலை குறிப்பது; ‘ஶிவ’ என்பது இசைந்த நிலையை, அமைதியை, நன்மையை குறிப்பது; ‘பர்யங்க’ என்பது மெத்தையை குறிப்பது. இந்தியச் சிற்பக்கலையில் இறையுருவின் இருக்கைக்கு சிறப்பிடம் உண்டு. பிரம்மன் ஒரு தாமரையை தன் இருக்கையாகக் கொண்டுள்ளான். இந்த மண்டலத்தில் இறையின் இருக்கை முழுமுதலே. இம்மண்டலத்தில், ஒற்றை மையம் கொண்ட ஏழு வட்டங்களுக்குள் இறையுரு நடுவே நிலைபெற்றுள்ளது. முந்தைய பாடலில் பருவடிவ நிலையில் உருவகிக்கப்பட்ட தேவி இங்கே (அறிவெல்லை) கடந்த நிலையில் உருவகிக்கப்படுகிறாள். மீநனவின் பேரானந்தமாக (சிதானந்தலஹரீயாக) வர்ணிக்கப்படுகிறாள்.

தாந்த்ரீகத்தில் இப்பாடல் மீதான தியானத்திற்கு மிகச்சிறப்பான இடம் அளிக்கப்படுகிறது. இது ஶ்ரீவித்யா எனப்படுகிறது. ஶ்ரீவித்யாவுக்கான எந்திரமே ஶ்ரீசக்ரம். அடிப்பகுதி மேற்புறமாக அமைந்த நான்கு முக்கோணங்கள் ஒன்றன் மீது ஒன்றாகவும், உச்சிப்பகுதி மேற்புறமாக அமைந்த ஐந்து முக்கோணங்கள் ஒன்றன் மீது ஒன்றாகவும் இடையிட்டு வைக்கப்பட்டதுபோல ஶ்ரீசக்ரம் வரையப்படுகிறது. பொதுவாக ஶ்ரீசக்ரம் தங்கம் அல்லது வெள்ளித் தகடில் செய்யப்பட்டிருக்கும். முக்கோணங்கள் அருமணிகள் கொண்டு குறிக்கப்பட்டிருக்கும். இந்தத் தகடு புறவயச் சடங்குகள் மூலம் பூஜிக்கப்படும். மாறாக, ஶ்ரீசக்ரம் இதயத்தில் உருவகிக்கப்பட்டும், இங்கு விவரிக்கப்பட்டதுபோல தியானிக்கப்படும். புறவயத் தொழுகை ‘பஹிராகாஶபூஜை’ என்றும் இதயத்தில் தியானிக்கப்படுவது ‘தஹராகாஶபூஜை’ என்றும் கூறப்படுகிறது. இறையை வடிவம் தந்து உருவகப்படுத்திக் கொள்ள விழைவோர் கைலாய மலையை கட்டிலாகவும், சிவனின் மடியை இருக்கையாகவும் எண்ணுகின்றனர். இறைவியை பெண்மையின் பேரெழில் வடிவாக, திரிபுரசுந்தரியாக காண்கின்றனர்.

ஶ்ரீசக்ர தியானம்

ல்ரீம் தை*ர்யாகர்ஷிணீ

தாயே, வலுவும் வீரமும் நிறைந்த சிங்கத்தின் மீது ஊர்பவள் நீ. சிவன் எனும் வடிவான இருக்கையில் அமர்ந்திருக்கிறாய். பரமேச்வரனின் மடி உன் அரியணை. அரசியருக்கெல்லாம் பேரரசி நீ. உன் சிறுவிரல் பற்றி உன்னைத் தொடரும் என்னை அச்சம் என்பது நெருங்குமோ?

விண்வெளியில் ஒளிரும் பகலவன் மண்ணின் மீது திகழும் ஒவ்வொரு உயிரினமும் இயங்கும்படி சூரிய ஆற்றலை பொழிகிறான். ஓம் எனும் மந்திரத்தின் வடிவெடுத்தவள் நீ. உன் ஒளியைக் கொண்டு நாங்களும் ஒளிர்கிறோம். உன் ஞானமெனும் அமுதைப் பருகும் திறனை எமக்கு நீ அருளியிருக்கிறாய்.

எம்மை அறிவுடை உயிர்களாகப் படைத்திருக்கிறாய் நீ. மெய்த்துணிவு கொண்டோரே மதிநுட்பம் கொண்டோர். உலகிலுள்ள அனைத்தும் உன் மதிநுட்பத்தைச் சார்ந்தே இருக்கின்றன. அன்னையின் மடியிலுறங்கும் மகவு எவரையும் அஞ்சுவதில்லை. உன் இறைவனின் மடியில் நீ அமர்ந்திருப்பதால் நீ துணிவுகொண்டவளாய், அச்சமின்றி இருக்கிறாய். மானுடராகிய நாங்கள் முக்குணங்களின் மடியில் கிடத்தப்பட்டிருக்கிறோம். அரிதாக எம்மில் சத்வ குணம் திகழ்கிறது. அத்தருணங்களில் நாங்கள் துணிவு கொள்கிறோம். நம்பிக்கை அளிக்கும் உன் புன்னகையை காண்கிறோம். ஆனால், ரஜோ குணமும் தமோ குணமும் எங்கள் பார்வையை மறைக்கையில் நிச்சயமின்மையால் தாக்கப்படுகிறோம். உன்னை புரிந்துகொள்ள முடியாமல் துன்பத்தில் ஆழ்கிறோம். 

சொகுசான படுக்கையில் ஆழ்ந்துறங்குபவனும் கொடுங்கனவுகள் கண்டு அச்சத்தில் அலறுகிறான். ஆனால், விழித்துக்கொண்ட பின் தன் மனதிலிருந்த எண்ணமே தான் அடைந்த அனுபவம் என்பதை உணர்கிறான். தெளிவுபெற்று மீண்டும் வலுவடைகிறான். என் மனதின் ஆழிருளுக்குள் நான் நழுவும்போதெல்லாம் என்னை நீ விழிக்கச் செய்யவேண்டும் என்பதே என் கோரிக்கை. உன் அறிவின் நீங்காத தெளிமையை எனக்கும் அருள்வாயாக! இருளில்தான் ஒருவரது தன்முனைப்பு சாத்தானாக மாறுகிறது. அறியாமையிலிருந்தே அச்சம் விளைகிறது. எம் இருளையகற்றத் தேவையான கருவிகளை சரியான தருணத்தில் அருளும் உனக்கு என் நன்றி.

தாயே, சிவானந்தமெனும் ஆழியிலிருக்கும் மாணிக்கத் தீவில் அமர்ந்திருக்கும் உன் திருக்கோலத்தை நான் எப்போதும் காணும்படி அருள்வாயாக! கடம்ப மரங்கள் சூழ்ந்த எழிற்கானகத்தில் சிந்தாமணி எனும் கோயிலில் நீ குடிகொண்டிருக்கும் காட்சியை நான் காண்பேனாக! எப்போதும் சிதானந்தத்தில் நீ மூழ்கியிருக்கக் காண்பேனாக! அதுவே என் வாழ்வை நிறைவுகொள்ளச் செய்யும். என் அறிவின் ஒளி நீ. உன் அருளிலிருந்து எழும் பேரானந்த அலைகளில் அறியாக் குழவியென நான் சிரித்துக் களித்தாடுவேனாக!

|| ல்ரீம் தைர்யாகர்ஷிணீ ||

சௌந்தர்யலஹரீ – 7

க்வணத்காஞ்சீதாமா கரிகலப*கும்ப*ஸ்தனனதா

பரிக்ஷீணா மத்*யே பரிணதஶரச்சந்த்ர வதனா

த*னுர்பாணான் பாஶம் ஸ்ருணிமபி ததா*னா கரதலை:

புரஸ்தாதாஸ்தாம் ந: புரமதி*துராஹோபுருஷிகா

பாடல் – 7

புரமெரித்தவனின் தன்முனைப்பே வடிவானவள்

கரிமத்தகம் ஒத்த முலைகளோடு முன் ஒசிந்து

மெல்லிய இடையும் முழுநிலவொத்த முகமும் கொண்டு

வில்லும், அம்பும், கயிறும், கொக்கியும் ஏந்தி

எம் முன் எழுந்தருளட்டும்

**

பருண்மை, நுண்மை, அறிவெல்லை கடந்த நிலை என்ற மூன்று பண்புகளும் கொண்ட கடவுளாக அன்னையானவள் வணங்கப்படுகிறாள். இந்தப் பாடல் அவளது பருண்மை வடிவை விவரிக்கிறது. ‘ரஹஸ்யநாம ஸஹஸ்ரா’ என்ற நூலில், பக்தன் உருவகித்துக் கொள்ளக்கூடியதாக இந்தப் பருண்மை வடிவம் பரிந்துரைக்கப்படுகிறது. திரிபுராந்தகனின் (முப்புரமெரித்தவன்) பெண்பால் எதிரிணையாக தேவியை திரிபுரசுந்தரி (முப்புரங்களை எழிலூட்டுபவள்) என்று அழைப்பதே வழக்கம். ஆனால் இப்பாடலில் அவள் புரமெரித்தவனின் தன்முனைப்பின் எதிரிணை வடிவாகிறாள். புருஷிகா என்பது அரிய சொல். புருஷன் என்பது ஆணைக் குறிப்பது. ஆண்மை எனும் பண்பை வலியுறுத்துவது. ஆனால் புருஷிகா என்பது பெண்பாற்சொல். ஆண்மையின் பெண்மை வடிவம் என்று பொருள்படுவது. அதாவது, பெண்ணில் ஆண்மை மீதூறுகையில் அதை புருஷிகா எனலாம். காக்கும் கடவுளான விஷ்ணு அழகியின் வடிவெடுத்தபோது, அழிக்கும் கடவுளான சிவன் அவ்வழகில் மோகம் கொண்டு தன் இயல்புக்கு மாறாக படைப்போனாக மாறியதை ஐந்தாவது பாடலில் கண்டோம். இப்பாடல் சிவனின் ஆண்மைப் பண்பை தேவிக்கு அளித்து அவளை புருஷிகா என்று அழைப்பதன் மூலம் அச்சீர்குலைவை சரிசெய்கிறது. இந்த ஒப்புமைகள் நம் மனதை நுண்மையிலிருந்து பருண்மைக்கும், பருண்மையிலிருந்து நுண்மைக்கும் இடையே ஊடாட வைத்து, பருண்மை, நுண்மை, அறிவெல்லை கடந்த நிலை என்ற மூன்றையும் ஒன்றாக நம் முன் வைக்கின்றன.

ப*வ எனப்படும் உருக்கொண்ட உலகம் முடிவிலா பிறப்பெனும் தளையால் ஆனது. ஒவ்வொரு கணமும் அக்கணத்தின் உலகை படைப்பதாக கூறப்படுகிறது. இக்கருத்து க்ஷணிக விஞ்ஞானவாதத்தை ஒத்தது. அதன்படி ஒரு கணம் மூன்றாக பகுக்கப்படுகிறது. கணத்தின் முதல் பகுதியில் உலகம் தோன்றுகிறது, இன்னொரு பகுதியில் உலகம் இருக்கிறது (வாழ்கிறது), கடைசி மூன்றாம் பகுதியில் சிதைகிறது. இதில் முந்தைய கணம் பிந்தையதை பிறப்பிக்கிறது. இந்தத் தொடர் நிகழ்வுகள், படைப்போளான தேவி அடியெடுத்து வைக்கையில் ஒலிக்கும் அவள் இடையணி மணிகளோடு ஒப்பிடப்படுகின்றன.  கணம் கணமென அவள் நடக்கையில் உலகம் தோன்றி அவளது எதிரிணையான சிவனில் கரைந்தழிகிறது.

சிறு மணிகள் எழுப்பும் ஒலி மிக மென்மையானது, உயர்வான ஒன்று. தேவியின் நுண்மையை குறிப்பது. அடுத்ததாக அவள் உடலையே முன்பக்கம் ஒசியச் செய்யும் வளமுலைகள் குறிப்பிடப்படுகின்றன. அவை யானையின் வலுவான மத்தகத்துடன் ஒப்பிடப்படுகின்றன. இதற்கும் அழகு அல்லது மென்மைக்கும் தொடர்பே இல்லை. இந்தியாவில் மத்தகம் கொண்டு மரங்களை முறிப்பது போன்ற கடினமான வேலைகளுக்கு யானைகளை பழக்குவது வழக்கம். எனவே, இந்திய மனதுக்கு யானை என்பது வலிமையை குறிப்பது. படைக்கும் தேவி, தன்னில் பிறந்தவற்றிற்கு ஊட்டம் அளிக்கும் அன்னையும் ஆவாள். அனைத்து உயிரிகளிலும் திகழும் வாழ வேண்டும் என்ற விழைவு எளிதில் அடக்கப்படக் கூடியதல்ல. மாயையை படைப்பாற்றலாக சொல்லும்போது சில சமயங்களில் அதை பிரதானம் (படைப்பூக்கத் துடிப்பு) என்று குறிப்பிடுவது வழக்கம். ஏனெனில் அதன் விழைவு-நிறைவேற்றத்திற்கான ஆற்றல் மிக வலியது. ஒலிக்கும் மணிகளோடு அன்னை வைக்கும் மெல்லடிகளும் அவளது படைப்பாற்றலும் சேர்ந்து, பொருளும் ஆன்மாவும் மர்மமான முறையில் கலக்கும் படைப்பை எளிமையற்றதாக்குகிறது.

வளமுலைகள் என்ற படிமம் மூலம் அன்னையின் முரட்டுத்தனமான, துடிப்புடைய ஆற்றல் சுட்டப்படுகிறது. கீழே மெலிந்த இடையையும் (பரிக்ஷீணா) மேலே முகத்தையும் காட்சிப்படுத்த பயன்படுத்தப்படும் உவமைகள் மூலம் இது சமன்படுத்தப்படுகிறது. பொதுவாக பெண் தெய்வச் சிலைகளில் எட்டு எனும் எண் வடிவ இயக்கம் கையாளப்பட்டிருக்கும். அந்த இயக்கத்தின் மையமாக இடை இருக்கும். இந்தப் பாடல் மணிபூரகத்தில் தியானிக்கப்பட வேண்டியது என்பதால், தேவியின் வர்ணனை இடையுடன் நிறைவடைகிறது. பக்தன் எட்டு எனும் எண் வடிவின் கீழ்பாகத்தை தன் உடல் கொண்டு நிறைவு செய்ய வேண்டும். வேனிற்கால முழுநிலவுடன் முகம் இங்கே உவமிக்கப்படுகிறது. ‘பரிணத ஶரத் சந்திர வதனா’ என்பதில் ‘பரிணத’ என்றால் ‘உருமாறிய’ என்பது பொருள். முழுநிலவை மட்டும் அது குறிக்க வேண்டும் என்பதில்லை. நிலவின் தேய்ந்து வளரும் பண்பையும் அது குறிக்கலாம். அந்தக் கோணத்தில் பார்த்தால் தேவி கண்ணுக்கு புலப்படலாம், மறையலாம், பல படிநிலைகளிலான மாற்றம் பெறலாம்.

‘க்லீம்’ என்ற ஒற்றை பீஜ மந்திரமே இப்பாடலுக்கானது. அது மணிபூரகத்தில் தியானிக்கப்பட வேண்டியது. தியானத்திற்கான சட்டகமாக தேவியின் கைகளில் இருக்கும் வில்லும், அம்பும், கயிறும், கொக்கியும் உள்ளன. இதில் வில் மனதையும், ஐந்து அம்புகள் ஐம்புலன்களையும், கயிறு பிணைப்பின் வடிவிலான அன்பையும், கொக்கி மனதின் எதிர்மறைப் போக்குகளையும் குறிப்பன.

க்லீம்

ஶ்ரீசக்ர தியானம்

எம் ஸ்ம்ருத்யாகர்ஷிணீ

தாயே! தூய நனவின் தெளிவு நீ. பிரபஞ்ச நினைவின் காந்தப் புலம் நீ. பகலிலும் இரவிலும் செய்ய வேண்டியவற்றை நிரை மாறாமல் நினைவில் வைத்திருக்கும் இல்லாளைப் போல நீ பரிவுகாட்டுகிறாய். ஒவ்வொருவரும் உன் குழந்தையென, ஒவ்வொரு வீடும் உன் இல்லமெனக் கருதி முழு உலகையும் ஒன்றேபோல் புரக்கிறாய். எதிர்வரும் காலத்தில் நின்றபடி, நினைவுத் தளிர்களை நிகழ்காலத்திற்கு அனுப்புகிறாய். இவ்வாறாக, ஒரே சமயத்தில் கடந்தகாலத்தை அணிசெய்து, நிகழ்காலத்தை எழில்பெறச் செய்து, துடிப்புடன் மலரும் எதிர்காலமாக இருக்கிறாய்.

விடியலுக்கு முன்பாகவே கீழ்வானில் நீ தீட்டும் ஒண்சிவப்புச் சாயம் இன்னொரு திருநாளின் நல்வரவை அறிவிக்கிறது. புதுநாளின் நற்செய்தியை அறிவிக்க சேவற்கோழிகளை கூவும்படி பணிக்கிறாய். மலரக் காத்திருக்கும் மொட்டுகள் அவிழ்வதற்காக உன் இளந்தென்றலை அனுப்புகிறாய். பகலவன் வருவதற்கு முன் மூடுபனி வந்து ஒவ்வொரு மலரிதழிலும் பனித்துளியை விட்டுச் செல்கிறது. மலர்கள் பேரழகு கொள்கின்றன. சோர்ந்து ஆழ் உறக்கத்தில் கிடக்கும் ஆணும் பெண்ணும் புதிய நாளுக்கு வரவேற்கப்படுகின்றனர். உலகு விழித்தெழுகையில் இனிய பால் நிறைந்த மடியுடன் நிற்கின்றன பசுக்கள். 

நிகழ்ச்சிகள் தொடங்குகின்றன. பல்லாயிரம் கருவிகள் கொண்டு அனைத்தையும் நீயே நடத்துகிறாய். ஆனால் தாங்கள் விரும்பும் செயலை தாம் செய்வதாகவே ஒவ்வொருவரும் கருதுகின்றனர். அவர்கள் விரும்பும் அந்த அடையாளத்தை நீ அனுமதிக்கிறாய். இடையறாது இயங்கும் உலகில் அவர்கள் தம் செயலை செய்துமுடிக்கும்படி தூண்டிக்கொண்டே இருக்கிறாய். முடிவிலா உன் நடனத்திற்கேற்ப அனைவரும் அடிவைக்கின்றனர். எண்ணிலடங்கா நாத லயங்களுடன் ஒலிக்கிறது உன் வெள்ளிக் கொலுசொலி.

வளம்தரும் அன்னையே! எங்குபார்த்தாலும் ஊட்டம் தரும் உன் வளமுலைகளின் சாயல் தெரிகிறது. கவிஞர்கள் யானையின் மத்தகத்தில் அவற்றை காண்கின்றனர். வளர்பிறையிலும் தேய்பிறையிலும் உனது நடுப்பகுதி கண்ணில் படுவதே இல்லை என்பது பெரும் புதிராக உள்ளது. நெடுக்கை வளைவுகளில் எல்லா திரிபுகளையும் ஏற்படுத்துகிறாய். உருமாற்றம் நிகழ்கையில்  உன் லயம் மாறுவதில்லை. சில போது எமக்கு முழுமையான விடுதலை அளிக்கிறாய். பின்னர் எம்மை வார் கொண்டு பிணைத்து நடத்திச் செல்கிறாய். சிலபோது கவலையற்று இருக்கச் செய்கிறாய். பிற சமயங்களில் தவிர்க்க முடியாதவற்றை நாங்கள் எதிர்கொண்டே ஆகவேண்டும் என்பதில் உறுதியாயிருக்கிறாய்.

எமக்கென நீ சேர்த்து வைக்கும் பெரும் வரலாற்றில், பல்லாயிரம் கோடி உயிர்களின் நினைவில் பதியும் ஒரு சிறு நிகழ்வுகூட மறைந்துபோவதில்லை. எழுதப்பட்ட நூல் உன் உருவெனவே திகழ்கிறது. எழுதப்பட்ட ஒவ்வொன்றும், விளக்கப்பட்ட ஒவ்வொன்றும் ஒரு புதிய சவாலை எமக்களிக்கிறது. ஒவ்வொன்றையும் மீள்பார்வையிட்டு, மறுமதிப்பீடு செய்து புதியதாய் எழுதிக்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. அழிக்கும் இறைவனான உன் இணையன் ஊழிப்பெருக்கெனும் வெற்றிடத்தை மீள மீள உருவாக்குகிறான். கண்களைத் திறந்தால் உலகு மீளத்தோன்றுவது போல, ஒவ்வொன்றையும் சிறப்புறச் செய்து நிறுவுகிறாய். நீயே முப்புரப்பேரழகி.

|| எம் ஸ்ம்ருத்யாகர்ஷிணீ || 

சௌந்தர்யலஹரீ – 6

த*னு: பௌஷ்பம் மது*கரமயீ பஞ்ச விஶிகா*

வஸந்த: ஸாமந்தோ மலயமருதாயோத*னரத*:

ததா*ப்யேக: ஸர்வம் ஹிமகிரிஸுதே காமபி க்ருபா

மபாங்கத் தே லப்த்*வா ஜகதிதமங்கோ விஜயதே

பாடல் – 6

மலையவன் மகளே 

உன் ஓரவிழிப் பார்வையால் அருள்பெற்று 

வண்டுகளால் ஆன நாண் கொண்ட மலர்வில்லும், 

ஐம்மலர் அம்பும் ஏந்தி

வசந்தகாலத்தை அமைச்செனக் கொண்டு 

மலையிலிருந்து தவழும் தென்றலெனும் தேரில்

வெற்றியோடு அமர்ந்திருக்கிறான் உடலிலியான மன்மதன்

**

கைலாயத்தில் சிவன் ஊழ்கத்தில் ஆழ்ந்திருந்தான். உயிரினங்களின் சந்ததி பெருக வேண்டும் என விரும்பிய தேவர்கள் மன்மதனை அனுப்பி சிவனின் காமத்தை தூண்டும்படி கோரினர். பிரபஞ்ச அன்னையெனப் போற்றப்படும் உமை எனும் பார்வதியை சிவன் அணுக வேண்டும் என அவர்கள் எண்ணினர். சிவனை தன் மணாளனாக அடைவதற்கென பார்வதி கடுந்தவம் புரிந்திருந்தாள். ஆனால் சிவனோ மன்மதன் அருகணைந்தபோதும் தன் ஊழ்கத்திலிருந்து வெளிவர மறுத்தான். பேரன்னையின் அருளை நம்பி சிவனது காமத்தை தூண்ட தன் மலரம்புகளை எய்தான் மன்மதன். காமனின் நடத்தையால் சினந்த சிவன் தன் நெற்றிக்கண்ணைத் திறந்து காமதேவனை எரித்து சாம்பலாக்கினான்.

தங்கள் திட்டம் தோல்வியுற்றதை அறிந்த தேவர்கள் தீ இறையாகிய அக்னியை சிவனிடம் அனுப்பினர். சிவனது நெற்றிக்கண்ணிலிருந்து ஆறுமடிப்புகள் கொண்ட பொறியை எடுத்துக்கொண்டான் அக்னி. இந்தக் கதிர்கள் இமையத்தின் சரவணப் பொய்கையில் நுழைந்து ஆறு தெய்வக் குழந்தைகளென ஆயின. கார்த்திகைப் பெண்டிர் இந்த ஆறு குழந்தைகளுக்கும் முலையூட்டினர். இக்குழந்தைகள் சிவனுக்குப் பிறந்தவை என்பதை அறிந்த இறையன்னை அவற்றை அன்போடு ஒன்றாக அணைத்தாள். அந்த அணைப்பில் அந்த ஆறு குழந்தைகளும் ஆறு தலைகொண்ட ஒற்றைக் குழந்தையாக மாறின. அந்தக் குழந்தையே சுப்ரமணியன் என்றும் சண்முகன் என்று அறியப்படுவது. சிவனின் நெற்றிக்கண்ணால் எரிக்கப்பட்ட மன்மதன் அன்னையின் அருளால் உடலிலாத இருப்பை பெற்றான்.

இப்பாடலில் அனங்கவித்யா (அன்பின் அறிவியல்) பற்றிய குறிப்பிருக்கிறது. காதல்கடவுளான காமனே இப்பாடலின் யந்திரத்தோடு தியானிக்கப்பட வேண்டிய ரிஷி. காமனுக்கு ஸ்மாரன் (நினைவு) என்றும் மன்மதன் (மனதைக் கலக்குபவன்) என்றும் பெயர்களுண்டு. மக்களிடையே கவர்ச்சியை தோற்றுவிக்க அன்னையின் கருவியெனச் செயல்படுவதால் அன்னை அவன்மீது அருளைப் பொழிகிறாள். அன்னையின் இந்தப் பண்பு வீனஸ்  (Venus) அல்லது அஃப்ரடைட்டைப் (Aphrodite) போன்றது. காமனுடையது ஈராஸின் (Eros) பண்பைப் போன்றது.

க்லீம் என்பதே இங்கு பீஜ மந்திரம். அதற்கு காமபீஜம் என்று பெயர். உடலுக்குள் இந்த மந்திரத்தை தியானிக்கையில் முதல் மூன்று மந்திரங்கள் முதலில் விசுத்தியிலும் (தொண்டை), பின் ஆஞாவிலும் (புருவ மையம்), அதன் பின் ஸஹஸ்ராரத்திலும் (தலையுச்சி) என சக்ரங்களின் அச்சையொட்டி செங்குத்தாக அமையவேண்டும். கீழுள்ள மந்திரங்களும் செங்குத்தாக மணிபூரகத்தில் (உந்தி) தொடங்கி ஸ்வாதிஷ்டானம் (பிறப்புறுப்பு) சென்று மூலாதாரத்தில் (முதுகெலும்பின் நுனி) முடியும்படி செங்குத்தாக அமைய வேண்டும். கீழே அமைக்கப்பட்டவை சக்தியையும், மேலே வைக்கப்பட்டவை சிவனையும் குறிப்பவை. கீழுள்ளவற்றின் விழைவுகள் மேலுள்ள மூன்றினோடும் தொடர்புறுத்தப்பட வேண்டும். இவ்விரண்டு இணைகளுக்கு நடுவே இதயம் சமன்படுத்தும் மையமாக கொள்ளப்படுகிறது.

மணிபூரகத்தோடு தொடர்புடைய விழைவுகள் காதலன்/காதலியின் இயல்பை அறிந்து அதனோடு தன்னை அடையாளப் படுத்திக்கொள்வதற்கானவை. இந்த தியான அமைப்பில் விசுத்தி மணிபூரகத்தின் எதிரிணை. இறையாகிய காதலனை/காதலியை போற்றிப்பாடி மந்திரத்தை ஓதுகிறார் பக்தர். மந்திரம் ஓதப்படும்போது ‘சக்தி’யின் கூறு மணிபூரகத்திலும், ‘சிவனி’ன் கூறு விசுத்தியிலும் கருத்தாக்கம் பெறுகின்றன. இவ்விரண்டு கூறுகளையும் இதயத்தில் தொடர்புறுத்த எட்டு எனும் எண்வடிவத்திலான இயக்கம் மனதில் நடைபெறுகிறது. அதன் பின்னர், அதே போல, ஸ்வாதிஷ்டானமும் மூலாதாரமும் முறையே ஆஞாவோடும் ஸஹஸ்ராரத்தோடும் தொடர்புறுத்தப்பட்டுகின்றன. ஸ்வாதிஷ்டான தளத்தில் இருக்கும் விழைவுகள் காதலன்/காதலியின் அல்லது இறையின் அன்பில் பங்குகொள்வதற்கானவை. மூலாதாரத்தில் உள்ள விழைவுகள் காதலன்/காதலியின் அழிவின்மையில் பங்குகொள்வதற்கானவை. ப்ராணனின் மையச் செல்வழியான சுஷும்னம் வழியாக ஸஹஸ்ராரம் வரை குண்டலினியை எழுப்புவதன் மூலம் இது அடையப்பெறுகிறது.

இந்த மூன்று இணைகளும் சச்சிதானந்தம் என்னும் முக்கூறுகளாக கருதப்பட வேண்டும். மூலாதாரம்-ஸஹஸ்ராரம் இணை ‘சத்’ தையும் (இருப்புக் கூறு), ஸ்வாதிஷ்டானம்-ஆஞா இணை ‘சித்’ தையும் (பிழைத்திருத்தல் கூறு) மணிபூரகம்-விசுத்தி இணை ‘ஆனந்த’த்தையும் (மதிப்புக் கூறு) குறிப்பவை.

க்லீம்

ஶ்ரீசக்ர தியானம்

ஐம் நாமாகர்ஷிணீ

நில்லா நீங்கா ஒலியின் இறைவியே! சிவனது வில்லே உன் இயக்கமாய் இருக்கிறது. சொற்களை எண்ணியெடுத்து அம்புகளெனத் தொடுத்து என் நாவில் செலுத்துகிறாய். அம்பு உடலை காயப்படுத்துவது. ஆனால், உனது அம்புகள் அழிவின்மை எனும் அமுதை என் நெஞ்சில் செலுத்துகின்றன. என்னை பேரின்பத்தில் ஆழ்த்துகின்றன. அன்பே உருவான தாயே, ஒவ்வொரு சொல்லும் உன் பெருமையைப் பாடும் பாடலாய் அமைகிறது. வசந்தத்தில் மலரும் பூப்போல, அதன் நறுமணம் என் மூச்சுக்காற்றை நிறைக்கிறது. என் பார்வைக்கு இனியதாய் இருக்கிறது. தேனாய் இனிக்கிறது. பகலவனால் எரிக்கப்படும் நிலமும், வாடிப்போகவிருக்கும் செடிகொடிகளும் மலையிலிருந்து வீசும் தென்றலின் தண்மையில் புத்துயிர் பெறுகின்றன. அதேபோல், உன்னைப் போற்றும் சொற்கள் ஒவ்வொன்றும் என் வாழ்வின் இனிய தென்றலென வீசுகின்றன.

இமையவன் மகளே, பனிமலையின் அருள்நிரம்பிய கண்ணீர் போல, விண் கங்கை இம்மண்ணில் இறங்குகிறாள். நிலத்தை புதுப்பித்து பலகோடி உயிர்களுக்கு உணவு விளைவிக்கிறாள். உணவால் உடல் செழிக்கிறது. அதுபோல், அறிவுப் புலங்களுக்கும், கவிதைக்கும், இசைக்கும் எல்லாம் தாயாக, நீ கலையின் ஆராதகர்கள் மனதில் பேரின்பத்தை நிறைக்கிறாய்.

இருவரிடையே பரிமாறிக்கொள்ளப்படும் சொற்கள், உடலிலியான மன்மதனைப் போன்றவை. கண்ணுக்குப் புலப்படாதவை. எனினும், இதயங்களை பிணைப்பவை. அன்பு நிறைந்த ஒரு சொல் என்பது நட்போடு நீட்டப்படும் நேசக்கரம். உன் சொல்லைக் கொண்டே நாங்கள் ஒருவரையொருவர் சீர்செய்து கொள்கிறோம், வாக்குறுதிகள் பரிமாறிக் கொள்கிறோம், அகமலர்வை பகிர்ந்து கொள்கிறோம். இதயமற்றோர் பெருங்கூச்சலோடு போருக்கெழுந்து தாக்க முற்படுகையில், நீ புன்முறுவலோடு தோன்றி அவர்கள் ஆயுதம் துறக்கும்படி செய்கிறாய். உன் இனிய சொல் கொண்டு அவர்களை அமைதிப்படுத்துகிறாய். மனதை குளிர்விக்கிறாய்.

உன் யாழிலிருந்து ஆன்மாவின் இசை எழுந்து தன் இனிமையால் இவ்வுலகை நிறைக்கிறது. மக்கள் உடல் சோர்ந்து மனம் வெதும்பி நம்பிக்கையிழந்து வாழ்வை முடித்துக்கொள்ள நினைக்கும்போது ஒரு குருவென நீ தோன்றி ஒளிரும் சொல் ஒன்றால் அவர்களில் அறிவொளி ஏற்றுகிறாய். அதுவே அவர்களுக்கு நிரந்தரமான வழிகாட்டியாய் அமைகிறது. சொல் வடிவானவளே, உன் அருள்தான் என்னே!

|| ஐம் நாமாகர்ஷிணீ ||

சௌந்தர்யலஹரீ – 5

ஹரிஸ்த்வாமாரத்*ய ப்ரணதஜனஸௌபா*க்யஜனனீம்

புரா நாரீ பூ*த்வா புரரிபுமபி க்ஷோப*மனயத்

ஸ்மரோ அபி த்வாம் நத்வா ரதிநயனலேஹ்யேன வபுஷா

முனீனாமப்யந்த: ப்ரப*வதி ஹி மோஹாய மஹதாம

பாடல் – 5

அடியார்க்கருளும் உன் அருள் பெற்ற அரி

அழகியின் வடிவு கொண்டான்

முப்புரம் எரித்த அரன் மனதில் 

மோக அலையை எழுப்பினான்

மன்மதனோ உன் அடி வணங்கி

தன் இணை ரதி மகிழும் வடிவு கொண்டான்

உன் அருளால் முனிவர் மனதிலும் மோகம் எழச்செய்யும் 

கலை கைவரப்பெற்றான்.

**

தேவரும் அசுரரும் பாற்கடல் கடைந்த கதை இங்கு கூறப்படுகிறது. இத் தொன்மத்தின்படி அண்டத்தைக் காக்கும் கடவுளான விஷ்ணுவின் வாழிடம் பாற்கடல். அனைத்து விழுமியங்களின் வெளியும் அதுவே. மெய்யான வாழ்வு திகழும் வெளி அது என்பதால் ஒளியாற்றலும் இருளாற்றலும் போரிடும் களமும் அதுவே. தேவர்களுக்கும் அசுரர்களுக்குமான போர். இவ்விரண்டு ஆற்றல்களும் அழிவின்மை வேண்டியும் வாழ்வில் உயர்ந்த இடத்தைப் பெறும் நோக்குடனும் ஒன்றோடொன்று மோதிக்கொண்டிருந்தன. வாழ்வெனும் கடலைக் கடைந்து அமிழ்தத்தை எடுக்கும்படி அவர்களுக்கு அறிவுறுத்தினான் பிரம்மன். ஒரு குழுவால் மட்டும் அது இயலாது என்பதால் அனைவரும் இணைந்து செய்வது என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. மந்தார மலை மத்தாக கொள்ளப்பட்டது. வாழ்வெனும் ஆழிக்கு தொடக்கம் கிடையாது என்பதால் அதற்கு அடியாழமும் இல்லை. எனவே, மத்தை ஊன்றிக்கொள்ள ஒரு நிலம் தேவைப்பட்டது. காக்கும் தெய்வமான விஷ்ணு ஒரு ஆமையென மாறி அந்த நிலமாக ஆனார். முடிவிலாக் காலமான அனந்தன் என்னும் பெருநாகம் கயிறாக ஆனது. தேவர்கள் அதன் வாலையும் அரக்கர்கள் தலையையும் பிடித்துக் கடைந்தனர்.

அந்தக் கடையலில் பாலாழியின்  மேற்பரப்பில் ஐராவதமென்னும் வெள்ளை யானை, கதை, பாரிஜாத மரம், உச்சைசிரவஸ் எனும் வெள்ளைக் குதிரை, காமதேனு, சங்கு, திங்கள், திருமகள், வில், விண்மீன்களின் கன்னி, கௌஸ்துபம் எனும் அணி, ரம்பை, தன்வந்திரி (மருத்துவத்துக்கான கடவுள்), அமிழ்தம் ஆகிய பதினான்கு அரிய பொருள்கள் திரண்டு வந்தன.

கடைந்து முடிந்ததும் அமைதிகுலைந்த நாகம் காலகூடம் என்னும் நஞ்சை கக்கியது. அதைக் கண்டு தேவரும் அசுரரும் அஞ்சி நடுங்கினர். அனைவரின் அச்சத்தையும் போக்குவதற்கென சிவன் அந்நஞ்சை விழுங்கி உலகை காத்தார். அமுதம் வந்த உடனேயே தன்வந்திரியின் கைகளில் இருந்து அதை கவர்ந்துகொண்டு ஓட்டம் பிடித்தான் ஓர் அசுரன். அசுரர் அதை அருந்தி இறவாமை பெற்றுவிடக்கூடாது என்று அனைத்து தெய்வங்களும் எண்ணின. இந்த இக்கட்டான நிலையில் விஷ்ணு பிரபஞ்ச அன்னையை வேண்டி நின்றான். அவள் அருளால் மோகினி என்னும் அழகியாக உருவெடுத்தான் விஷ்ணு. அவளைக் கண்டு அனைவரும் மயங்கி நிற்க அமுதை எடுத்துக்கொண்டு ஓடிய அசுரனும் வந்து அதை அவளிடம் அளித்தான். இது முடிந்தவுடன், ஒரு பெண்ணாக விஷ்ணு எவ்வளவு அழகாக இருந்தான் என்று எண்ணிய சிவன் அந்த வடிவை மீண்டும் காண விழைந்தான். இதுவே, இங்கே சிவன் உள்ளத்தை விஷ்ணு கலைத்ததாக கூறப்படுகிறது.

அழகை மேலான மெய்மையாக, நன்மையாகக் கொண்டாடும் வகையில் இயற்றப்பட்ட சௌந்தர்யலஹரீ அழகை மயக்கும் ஆற்றலாகவும் வீடுபேறளிக்கக்கூடிய ஒன்றாகவும் சித்தரிக்கிறது. இதில், மெய்யியலின் முக்கியமான முரண் ஒன்றும் உணர்த்தப்படுகிறது. ஒன்று-பல, இருத்தல்-மாற்றம் (being-becoming), அறிவெல்லை கடந்தது-நிலைபேறானது போன்ற பல சிக்கல்களும் இந்த முரணைச் சுற்றியே நிகழ்கின்றன. அழிக்கும் கடவுளான திரிபுராந்தகன் அழகின் இறைவியான திரிபுரசுந்தரியின் மேல் மையல் கொண்டவனாக உருவகிக்கப்படுகிறான். அவன் தன் இயல்பிலிருந்து திரியாமல் இது நிகழ முடியாது. இந்த முரண் மெய்யியலின் மிகக் கடினமான சிக்கல். சங்கரரின் அநிர்வசனீய க்யாதியை (தெளிவின்மையெனும் பிழை) திருத்தியமைத்து இதை கடக்கிறார் ராமானுஜர். சங்கரரின் கூற்றுப்படி, ‘அலைக்கு நீரல்லாத ஒரு மெய்மை உண்டு’ அல்லது ‘வானின் நீல நிறத்திற்கு வானல்லாத ஒரு மெய்மை உண்டு’ போன்ற ஊகங்களை ஒத்தது இம்முரண். அவரைப் பொறுத்தவரை, இவையெல்லாம் நிலையற்ற புறத்தெறிவுகள். அவை மெய்யும் அல்ல, மெய்யற்றதும் அல்ல. மேற்சொன்ன கதையில், கவர்ச்சிக் கன்னியின்  அழகு என்பது, ஒருபோதும் பெண்ணாக இருந்திராத விஷ்ணுவின் மெய்மை மீது ஏற்றப்பட்ட ஒரு கணநேர இயல்நிகழ்வு மட்டுமே. அதே போல், பிரபஞ்சம் என்பது இயற்கை என்னும் வடிவில் சிவன் மீது ஏற்றப்பட்ட இயல்நிகழ்வு. இங்கு சிவன் என்பது இயற்கையின் முக்குணங்களுக்கு அப்பாற்பட்ட அறிவெல்லை கடந்த நிலைபேறு. மெய் என்பது மாறாதது. நீர் மெய்யானது, அது அலையை மெய்யற்றதாக்குவது. அதே போல், உலகம் மெய்யற்றது, சிவன் மட்டுமே மெய்.

சங்கரரின் இந்த நிலைபாட்டை மதிப்பிட்டு, குறையுள்ளது என்று விலக்குகிறார் ராமானுஜர். நீர் இருக்கும் வரை அலைகள் தோன்றிகொண்டே இருக்கும். அலையைத் தோற்றுவிக்கும் நீரின் இயல்பு நீரளவுக்கே மெய்யானது. எனவே, அலைகள் என்பதில் ஒரு மெய்மை உண்டு. அதில் நீரின் மெய்மையே திகழ்கிறது. இதே நிலைபாட்டை சங்கரரின் இந்தப் பாடலில் நாம் காண்கிறோம். பகவத் கீதை, உபநிடதங்கள், பிரம்ம சூத்திரங்கள் ஆகிவற்றுக்கெல்லாம் உரை எழுதிய பின்னர் இதை எழுதிய அவர் தன் முந்தைய நிலைபாட்டை மாற்றிக்கொண்டிருக்க வேண்டும். இதன்படி நோக்குகையில், முப்புரம் எரிக்கும் சிவனே முப்புரத்திலும் அழகு தோன்றுவதற்கான நிலைக்களனையும் அளிக்கிறான்.

சொற்பொருளியல் ‘ஸ்போடதர்ஶனம்’ எனப்படுகிறது. ஸ்போடம் என்றால் வெடித்தல் அல்லது தெறித்தல் என்று பொருள். திடீரென சடுதியில் நிகழ்வது. சொல்லைக் கேட்ட பிறகு பொருள் மனதிலாவதற்கு நேரம் தேவைப்படுவதில்லை. உச்சரிக்கப்பட்ட ஒலியே சொல்லின் பொருளை கடத்தும் செயலை தொடக்கிவிடுகிறது. அழகுக்கும் கருத்தை ஈர்க்கும் இப்பண்பு உண்டு. அது புலன்களையும் மனதையும் பாதிப்பது மின்னல் போல நிகழ்கிறது. ‘ஸாத்ய சித்த ஆசன வித்யா’ என்பதே இங்கே கற்பிக்கப்படும் மறைபொருள். ‘சாத்ய’ என்பது அடையக்கூடிய இயல்கை. ‘சித்த’ என்பது உண்மையில் அடையப்படுவது. ‘ஆசன’ என்பது பாங்கு அல்லது நிலைகோடல். ‘வித்யா’ என்பது அறிவியல். அதாவது, இயல்கையில் உள்ளுறையும் ஆற்றலை எய்தும் அறிவியல் எனலாம். 

ஶ்ரீசக்ர தியானம்

ஓம் பீஜாகர்ஷிணீ

இப்பேரண்டத்தின் முதல் விதை நீ. பிரபஞ்சக் கருவறையான உன்னிலிருந்தே அனைத்தும் தோன்றுகின்றன. உன்னிலிருந்ந்து தோன்றாத விளைவென்று ஒன்றுமில்லை. அவையனைத்தும் சிறிதும் சிதைவில்லாமல் உன்னில் மீளக் கலக்கின்றன. அன்னையே, எண்ணற்ற உருக்களின் விதையாக என்னை சுருக்கி எத்தனை கருவறைகளில் விதைத்தாய்! புத்தம் புது மலரென எத்தனையெத்தனை அன்னையரிலிருந்து என்னை பிறக்க வைத்தாய்! உன் ஆணைப்படி பிரம்மனும், மாலும், ஈசனும் இடையறாது படைத்தல், காத்தல், அழித்தலெனும் முத்தொழிலை புரிந்துகொண்டிருக்கின்றனர். கழிநிகழ்எதிர்வெனும் முக்காலத்திற்கும் இறையான விஷ்ணுவையே அரைக்கணத்தில் மயக்குறு பாவையென மாற்றினாய் நீ. காமத்தால் தீண்டப்படாத, இறையோருக்கெல்லாம் இறையான ஈசனை காதல் பித்தனாக்கினாய். உன் யோக மாயையால் உன்னால் செய்யக் கூடாதென ஏதுமில்லை.

இயற்கையின் முக்குணங்களும் அழிந்துவிடாமல் பாதுகாக்கும் நீ விண், வெளி, மண் என்ற மூவுலகங்களையும்  கழி நிகழ் எதிர் எனும் மூன்று காலங்களையும் எப்போதும் எழிலூட்டுபவள். இன்று என் நனவிலியில் விதையெனக் கிடக்கும் ஒன்றுதான் நாளை என் எண்ணமாக, செயல்திட்டமாக, நான் அடையும் நிறைவாக ஆகிறது. விதையொன்று முளைவிடுகையில் வானோக்கி வளர்ந்து கிளைவிடும் மரத்தில் எத்தனை இலைகள் தோன்றும் என எவரும் சொல்லிவிட முடியாது. என் நனவிலியில் நீ தளிர்க்கச் செய்யும் எண்ணங்களோ அவற்றைவிட ஏராளம். புலப்படுவனவற்றின் மீது கருத்துகளை ஏற்றவும் நீ படைத்தளிக்கும் வடிவங்களுக்கெல்லாம் எப்படி பெயரிடுவதெனவும் என் அகத்தில் இருந்தபடியே எனக்கு வழிகாட்டுகிறாய் நீ.

என்னுள்ளிருக்கும் நீ கனவு காண்கையில், அக்கனவுக்கு இணையான பெயரும் வடிவும் கொண்ட மாய உலகம் ஒன்று என்னைச் சுற்றி விரிகிறது.  அனைத்தையும் ருசிக்கும் என் நாவுபோல, என் புலன்கள் ஒவ்வொன்றையும் ருசிக்கின்றன. உனதன்பின் ஒரு துளியால் அல்ல, பல்லாயிரம் இனிமைகளால் நான் வாழ்த்தப்பட்டவனாகிறேன். வால்மீகி, வியாசன் போன்ற பெருங்கவிஞரெல்லாம் உன் படைப்பின் எழிலில் மயங்கி, தம் படைப்புத் திறன் கொண்டு பெருங்காப்பியங்களை எழுதினர். கலையார்வலர்கள பல நூற்றாண்டுகளாக அப்படைப்புகளில் திளைத்து வருகின்றனர்.

இன்பம் தரும் அழகையெல்லாம் சுருளவிழ்த்து பின் அனைத்தையும் உன் மாய ஆற்றலுக்குள் மறைத்துக்கொள்கிறாய். இதுவே உனது பெரும் ஆடலாக இருக்கிறது. உருவம் சொல்லுக்குள் திரும்புகிறது. சொல் ஒலியுடன் கலக்கிறது. ஒலி மனதிற்குள் அமைகிறது. மனம் உயிர்மூச்சுக்குள் (ப்ராணனுக்குள்) ஒடுங்குகிறது. ப்ராணன் உனது இளவெம்மை கொண்ட ஒளியில் (தேஜஸில்) இரண்டறக் கலக்கிறது. அறுதியாக, அனைத்தும் சிவ சைதன்யமாகிய உன் ஒளிர்வுக்கே திரும்புகின்றன. ஆதி முதல் அன்னையே, வினைமுதலுக்கெல்லாம் முதலானவளே, உன் உருமாற்றத்தில் கடந்தநிலை என்பது இடைநிறுத்தமாக இருக்கிறது.

|| ஓம் பீஜாகர்ஷிணீ ||

சௌந்தர்யலஹரீ – 4

த்வதன்ய: பாணிப்*யாமப*யவரதோ தைவதகண:

த்வமேகா நைவாஸி ப்ரகடிதவராபீ*த்யபி*னயா

ப*யாத் த்ராதும் தாதும் ப*லமபி ச வாஞ்சாஸமதி*கம்

ஶரண்யே லோகானாம் தவ ஹி சரணாவேவ நிபுணௌ

பாடல் – 4

அனைத்துலகுகளுக்கும் அடைக்கலம் தரும் அன்னையே!

அஞ்சலும் அருளலும் காட்டி நிற்கின்றன தெய்வங்கள் எல்லாம்

நீயோ எந்த சைகையும் காட்டுவதில்லை

உன்னடியார் விழைவதற்கும் மேலானவற்றை

உன்னடிகளே வழங்கிவிடுகின்றன.

**

விஷ்ணு, சிவன் போன்ற பெரும்பாலான கடவுளர் சிலைகள் வலதுகரம் தூக்கி அருள் வழங்கும் சைகையும், இடதுகரம் விரித்து அடைக்கலம் தரும் சைகையும் காட்டுவதாய் அமைந்திருக்கும். பக்தன் வரங்கள் வேண்டி நிற்கும் காக்கும் தெய்வமாக தேவி கருதப்படுவதில்லை என்பதால் தேவியின் சிலைகளில் பொதுவாக இந்த சைகைகள் இருப்பதில்லை. உயிரைப் படைத்து, அதனைக் காத்து, அதனை வேறொன்றாக்கி தனியனை முழுமை பெறச் செய்பவள் அவள். அவளது பாதங்கள் மெய்ப்பொருளின் எதிர்மறைக் கூறாகவே கொள்ளப்படவேண்டும். அவற்றின் இருப்பு உணரப்படுவதில்லை என்றாலும் மரத்தின் கிளைகளுக்கும் இலைகளுக்கும் ஊட்டம் அளித்துக்கொண்டே இருக்கும் கண்ணுக்குத் தென்படாத வேர்களைப் போன்றவள் அவள்.

மரபாக, தேவி தன் நான்கு கரங்களில் பாசம் (கயிறு), அங்குசம் (கொக்கி), இக்ஷுகோதண்டம் (வில்லும் அம்பும்), புஷ்பபாணம் (பொதுவாக ஐந்து மலர்களாலான அம்புகள்) என்ற நான்கு ஆயுதங்களையும் ஏந்தியிருப்பதாக சித்தரிக்கப்படுகிறாள். கலஹாரம் (செங்காந்தள் – மண்ணின் குறியீடு), கமலம் (தாமரை – நீரின் குறியீடு), ரக்தகைவரம் (செந்தாமரை – தீயின் குறியீடு), இந்தீவரம் (கருங்குவளை – காற்றின் குறியீடு), சஹகாரம் (மாம்பூ – வெளியின் குறியீடு) என்ற ஐந்து மலர்களும் அம்பில் இருக்கும். இம்மலரம்புகளை தேவி தானே எய்வதில்லை. அவளது அனுமதி பெற்று பக்தனின் மனதில் காதலைத் தூண்டும் வண்ணம் மன்மதன் அந்த அம்புகளை எய்கிறான். ஒற்றைக் குறிக்கோள், கவனம், பிற அனைத்திலும் ஆர்வமொழிதல் என்பவற்றைக் குறிக்கும் இலக்கொன்றை நோக்கி எய்தப்படுவதே அம்பு. இங்கே ஒரு அம்புக்கு பதிலாக ஒற்றை இலக்கு நோக்கி ஐந்து அம்புகள் பாய்கின்றன.

மனிதனின் உடல் அதன் அடிப்படை வேட்கைகளுக்கு இசையாத போது, அவ்வேட்கைகள் அவனது பகுத்தறிவின் ஒப்புதலை பெறமுடியாதபோது, அவனது உள்ளுணர்வுகள் அவனது தர்க்கத்தோடு ஒத்திசையாதபோது, அவனது ஆன்மீக விழுமியங்களோடு ஒத்துப்போகாத மனக்குழப்பங்கள் அவனுக்கு ஏற்படும்போது அவனது வாழ்வின் ஒழுங்கு குலைகிறது. முரண்கள் தோன்றுகின்றன. இங்கு வாக்களிக்கப்படும் அருளை பெறுகையில், அன்பாலும், தூய பக்தியாலும் ஐம்பூதங்களிடையேயான ஒத்திசைவை பக்தன் அடைகிறான்.

அறம், பொருள், இன்பம், வீடு என்ற நான்கும் வாழ்வின் குறிக்கோள்கள். அறம் எனும் ஒழுக்கத்தை ஒருவர் தன் குருவின் காலடியிலிருந்து பெறுகிறார். அதிலிருந்தே அவர் தன்னறம் எது என்பது குறித்த தெளிவை அடைகிறார்.  புற உலகோடு தன்னை நேர்மையான முறையில் தொடர்புறுத்திக் கொள்வது எப்படி என்பதை அறிகிறார். பொருள் என்பது ஒருவரது மகிழ்ச்சிக்கான வழிமுறை அல்லது கருவி. ஒருவரது வாழ்வு பொருள் பொதிந்ததாக ஆவதற்கு அவர் கொண்டிருக்க வேண்டிய இயற்கையான நேர்மையான விழைவுகளே இன்பம் எனப்படுவது. வினையின் தளைகளிலிருந்து விடுபடுதலும், கடந்த காலத்தின் பதிவுகள் (வாசனா) ஏற்படுத்தும் பூச்சுகளையும் சூழல்களையும் முழுதாக அழித்தலுமே வீடுபேறாகும். இயல் உலகை தோற்றுவித்து அதிலிருந்து விடுதலை அளிப்பவளும் அவளே என்பதால், இந்நான்கு வாழ்க்கைப் பேறுகளையும் தன் பக்தனுக்கு அருள்கிறாள் தேவி. நோயற்ற உடலையும், உள்ளத்தையும் அவனுக்களித்து அவனுக்கென படைக்கப்பட்ட வாழ்வின் ஏராளமான சாத்தியங்களில் அவனை பங்குபெறச் செய்கிறாள். அவனுடை நேர்மையுணர்ச்சியாலும், நல்வாய்ப்புகளாலும் நேர்மறை விழைவுகளை அவன் உள்ளத்தில் நிறைக்கிறாள். அறுதியாக தக்க மலர்வின் மூலம் அவனது இறுதி விடுதலையை, வீடுபேற்றை அளிக்கிறாள்.

இதற்கான யந்திரம் எட்டு உள்ளிதழ்களும், எட்டு புற இதழ்களும் கொண்ட முழுதும் மலர்ந்த தாமரையின் வடிவை கொண்டுள்ளது. முந்தைய பாடலுக்கானதைப் போலவே இதன் தியான மந்திரமும் ‘ஸ்ரீம்’ என்பதே. உபநிடதங்கள் சுயம் என்பதை சுவராஜ்யம் (ஒருவர் பிறப்புரிமை கொண்ட நாடு) என்கின்றன. ஒருவர் தன் சுவராஜ்யத்தில் முழுமையாக நிலையூன்றுகையில் அவர் சாம்ராட் (பேரரசர்) எனும் தகுதி பெறுகிறார்.  இந்த தியானத்தின் மூலம் பக்தனானவன் அறம், பொருள், இன்பம், வீடு எனும் நான்கிலும் தன்னை நிறுவிக்கொள்கிறான். தோற்றம் கொண்டதும் தோற்றம் பெறாததுமான முழுமுதலுடன் ஒன்றிணைகிறான்.

ஶ்ரீம்

ஶ்ரீ சக்ர தியானம்

ஔம் ஆத்மாகர்ஷிணீ

பேரறிவானவளே, அன்னையே! உன் இருப்பு அனைத்தையும் ஒளிரச் செய்கிறது. என் அறியாமை எனும் தடையை மீறி எங்கும் பரவியிருக்கும் உன் ஞானத்தின் ஒரு பகுதியாகும் தகுதி எனக்குண்டாகட்டும். பேரிறையான சிவனின் முடிவிலா அமைதியும் பிரபஞ்சத்தைப் படைக்கும் இடையறா இயக்கமுமே உன் இணையடிகள். இறைவனின் விண் நெருப்பை என் மனமாய், என் மதியாய், தன்முனைப்பாய் என்னில் எரியச் செய்கிறாய். உயிரமுது பாயும் உடலின் திண்மையை, என் ஆன்ம வேட்கையெனும் தீக்கொழுந்தை உன் கொடையாக அருளியிருக்கிறாய். வாழ்வெனும் நாடகத்தை இயற்ற எல்லையிலா வெளியை எனக்களித்திருக்கிறாய். உன் அரவணைப்பில் அமைதியான வாழிடத்தை நான் கண்டடைந்தேன்.

நயமற்ற என் செயல்களை நீ கண்காணித்துக் கொண்டிருக்கிறாய். ஆனால், அது என்னை தண்டிப்பதற்காக அல்ல. உன் நோக்கத்தை நான் பிழையின்றி புரிந்துகொள்ள வேண்டும்; அதற்கு என் கவனம் ஒற்றைப் புள்ளியில் குவிய வேண்டும் என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளவே அந்தக் கண்காணிப்பு என்பதை நான் அறிவேன். ஒருவரது அறிவே அவரது மானுட உரு. ஆகவே, என் தாயே, என்னுள் நுழைந்து என் அகத்தின் அறிவொளியாய் நீயே இருப்பாயாக!

கடவுளரை மனம் குளிரச் செய்வதற்காக மக்கள் பலியிடுகின்றனர், படையல் இடுகின்றனர், நோன்பிருக்கின்றனர். யாரையும் வெறுப்பது உன் இயல்பல்ல. மானுடர் மீது நீ கொண்டிருக்கும் அன்பிற்கு எல்லையே இல்லை. அவர்கள் எண்ணவும் முடியாத அளவு அவர்கள் மேல் கருணயை பொழிகிறாய். எனவே, நாம் ஒருவரோடொருவர் தொடர்புறுத்திக் கொள்வதற்கென எந்த நிபந்தனையையும் நான் நிறைவேற்ற வேண்டியதில்லை. நீ விளக்கென்றால் அதன் ஒளி நான். நீ சொல் என்றால் அதன் பொருள் நான். விளக்கை இருளில் பொதிந்து வைத்து ஒளியை மறைக்கவியலாது. இயல்பிலேயே ஒளிர்பவள் நீ. என் உடலெனும் கோயில் கருவறையில் இறையென நீ நீங்காதிருக்கையில் என் ஆழ் நனவிலியைக்கூட இருள் சூழமுடியாது. என் நனவிலிருந்து எழும் உனது நோக்கங்களே என்னில் நிறைந்திருக்கின்றன. அதனால்தான் கனவிலும் நனவிலும் உன் மாய உருமாற்றங்களை என்னால் காணமுடிகிறது.

அச்சமின்மையே உருவானவள் நீ. உன்னை புகலடைதல் என்பது அச்சத்திலிருந்து முற்றாக விடுபடுதலே. ஆன்மா ஆன்மாவை அஞ்சுவதில்லை. அநாத்மாவிலிருந்தே (ஆன்மா அல்லாதது) அச்சம் எழுகிறது. அநாத்மாவின் அச்சத்தை என்னிலிருந்து விரட்டுவாயாக! கூர்நோக்கு கொண்ட உன் விழிகளென ஞாயிறும் திங்களும் மின்னுகின்றன. எமது பாதையில் ஒளி பாய்ச்சி பொருட்களை ஒளிரச் செய்யும் ஒளிப் பிழம்புகள் அவை. எம் உடலையும் ஆன்மாவையும் பேணுபவையும் அவையே.

இவ்வுலகை மேம்படுத்துவதற்கென நாங்கள் ஆற்றும் எளிய செயல்களுக்குக் கூட மகிழ்ந்து வெகுமதியளிக்கிறாய். ஒரு மரக்கன்றை நாங்கள் நடுமிடத்தில் அதை ஆயிரம் மடங்கு பெருக்குகிறாய். உனது மறைமுகமான ஆதரவு இல்லையெனில் எந்த உழவனும் இம்மாயத்தை நிகழ்த்திவிட முடியாது. பகலவனின் ஒளியையும், நீரையும், புத்தம்புதுக் காற்றையும் எம்முடன் பகிர்ந்துகொள்ளும் நீ அவையெல்லாம் கற்றோருக்கும், சான்றோருக்கும், நல்லோருக்கும் மட்டுமே உரித்தானவை என விதிப்பதில்லை. வாழ்வெனும் பரிசை உம்மிடமிருந்து பெற்றவர்கள் அனைவருக்கும் உன் படைப்பெனும் பெருஞ்செல்வத்தை முழுதாக அனுபவிக்கும் உரிமையும் உள்ளது. என் இருப்பை நான் உணரும் முன்னரே, ஒவ்வொரு கணத்தையும் பொருள் பொதிந்ததாகவும், முழுமையானதாகவும் ஆக்கிக்கொள்ளும் கருவிகளை நீ எனக்களித்துள்ளாய். தாயே, உன் அடிகளே இறைவனின் பாதங்கள். உன் திருவடிகளை சரணடைகிறோம் நாங்கள்.

|| ஒளம் ஆத்மாக்ர்ஷிணீ ||

சௌந்தர்யலஹரீ – 3

அவித்யானாமந்தஸ்திமிரமிஹிரத்வீபநகரீ

ஜடானாம் சைதன்யஸ்தபகமகரந்தஸ்ருதிஜரீ

தரித்ராணாம் சிந்தாமணிகுணனிகா ஜன்மஜலதௌ*

நிமக்னானாம் தம்ஷ்ட்ரா முரரிபுவராஹஸ்ய ப*வதீ 

பாடல் – 3

உனது இணையடித் துகள்

அறியாமையில் மூழ்கியோருக்கு இருளகற்றும் ஒளிர்தீவாகவும்

அசைவற்றிருப்போர்க்கு நனவெனும் மலரின் மகரந்த ஒழுக்காகவும்

ஏழ்மையிலிருப்போர்க்கு விரும்பியதையளிக்கும் அருமணியாகவும்

பிறவிப்பெருங்கடலில் மூழ்கியோர்க்கு அழிவிலிருந்து உலகைக்காத்த

வராகத்தின் கொம்பாகவும் இருக்கிறது.

**

“அர்ஜுனா, துயருற்றோர், அறிவுத்தேட்டம் கொண்டோர், வாழ்வின் நன்மைகளை நாடுவோர், விவேகிகள் என்ற நான்கு வகை மக்கள் என்னை உளம்கொள்கின்றனர்” – இது பகவத்கீதையில் கிருஷ்ணன் சொல்வது. இதே போன்ற நான்குவகை மக்கள் தேவியின் திருவடிகளில் அடைக்கலம் பெறுவதை சௌந்தர்யலஹரீயில் காண்கிறோம். பிறப்பிறப்பு, கர்மவினைத் தொடர்ச்சி என்பனவற்றால் ஆன, அனைத்துவகை இருமைகளாலும் நிரம்பிய இவ்வுலகு சம்சாரம் அல்லது பவா*ப்தி (இருத்தல் எனும் ஆழி) எனப்படுகிறது. தூய ஆன்மாவின் மேல் வைக்கப்படும் இவ்வியல்நிகழ்வு அறியாமையால் (அவித்யா) தோன்றுவது. வேதாந்தத்தில், தனி மனதில் ஏற்படக்கூடிய பிழை அவித்யா எனப்படுகிறது; பிரபஞ்ச மனம் அல்லது கடவுளின் (ஈஶ்வரன்) மனதில் தோன்றும் பொதுவான பிறழ்வு மாயை எனப்படுகிறது. தனியொருவனின் அறியாமையே துன்பத்திற்கான ஆதி காரணம் என்பதால் முதலில் அறியாமையில் மூழ்கியிருப்போர் (அவித்யானாம்) சுட்டப்படுகின்றனர். பொதுவாக, தனியரின் ஆன்மா கடலின் மேற்பரப்பில் தோன்றும் அலையோடு ஒப்பிடப்படுகிறது. கடலின் நீரைத் தாண்டி அதற்கென பொருண்மையான இருப்பு ஒன்றில்லை. எனவே, இங்கே தனி ஆன்மாவின் அக-புறச் சூழல் இருண்ட கடலோடு ஒப்பிடப்படுகிறது. அன்னையின் அருள் ஒளிர்தீவொன்றில் தோன்றும் ஞாயிறாக உருவகிக்கப்படுகிறது. வடமொழியில் இருளை அகற்றுபவர் குரு எனப்படுகிறார். இங்கே தேடல்கொண்டவனின் இதயத்தில் உறையும் மெய் குருவாக தேவியே இருக்கிறாள். மந்திரம் என்பது இறைவியின் ஒலியுடல் என்பதால் இங்கே தேவியே குருவாக கருதப்படுகிறாள்.

இரண்டாவதாக குறிப்பிடப்படுவோர் மந்தமான அறிவாற்றல் கொண்டோர். வடமொழியில் ஜடம் என்பது இதற்கான சொல். சைதன்யம் என்பதன் எதிர்ச்சொல் ஜடம். சைதன்யம் என்பது உருவற்றது, ஜடம் என்பதன் முக்கியப் பண்பே அதன் நோயுற்ற தன்மை. விருத்தி என்பது நவீன உளவியல் கூறும் முன்வரையறை செய்யப்பட்ட நிலை (conditioned state). ஒருவரது அகம் குழந்தைப்பருவ மனப்பதிவுகளாலும், குறுகிய சமூக ஆசாரங்களாலும் நோயுற்றிருந்தால் அதற்கு முழுமுதலை தரிசிக்கும் விரிந்த பார்வை இருப்பதில்லை. அந்த நிலையில், ஒரு புதிய திறப்பு தேவைப்படுகிறது. பரிணாம வளர்ச்சி என்பது எல்லாவற்றையும் நன்மை, அழகு என்ற விழுமியங்களின் வெளிப்பாடுகளாக ஒருங்கமைக்கும் தொடர் செயல்பாடே. அத்தகைய புரிதலுக்கான திறப்பைத் தேடி ஏங்குவோர் வாழ்வின் இடர்களை அதிகமாகவே உணர்வார்கள். அத்தகைய ஒருவர் உண்மையை அறிய தன்னால் இயலவில்லை என்று புலம்புகிறார். அதற்கான தூண்டலை அருளும்படி இறைவனை வேண்டுகிறார். ப்ருஹதாரண்யக உபநிடதத்தில் இடம்பெறும் காயத்ரி மந்திரம் இதையே வேண்டுகிறது. அக இருட்டை நீக்கி அறிவாற்றலைத் தூண்டும்படி இறையொளியிடம் கோருகிறது. நாராயண குரு அத்தகைய திறப்பொன்றை விவரிக்கிறார்:

ஓராயிரம் சூரியன் ஒன்றாகச் சேர்ந்து 

ஒரேசமயம் எழுவதுபோல ஞானமது எழும்

அறிவினை மூடியிருக்கும் நிலையாமையே மாயை என்பது

அவ்விருளினைக் கிழித்தெழுவான் ஆதிசூரியன்

(ஆத்மோபதேச சதகம் – பாடல் – 35)

இந்தக் கருணையே நனவெனும் புனித மலரின் தேனொழுக்காகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. 

இங்கே ஏழைகள் என்று சொல்லப்படுவோர் வாழ்வின் நன்மைகளை நாடுவோர் (அர்த்தார்த்திகளை போன்றோர்). அன்றாட வழக்கில் இது செல்வம் நாடும் எளியோரை குறிப்பதாகத் தோன்றினாலும் ஆன்மீக ரீதியாக முக்கியமான ஒன்றை குறிக்கிறது. செல்வச் செழிப்பில் திளைப்பவனுக்கு தான் அனுபவிப்பதில் ஆன்மிகச் சிறப்பு ஒன்றுமில்லை என்று தோன்றும் தருணம் ஒன்று உருவாகும். அப்போது அவன் தன்னை இழிந்தவனாக மதிப்பற்றவனாக உணர்கிறான். இத்தகைய ஆன்மீக ஏழ்மை குறித்த விழிப்புணர்வுக்கு உதாரணமாக தன் செல்வ வாழ்வை உதறி யேசு கிறிஸ்துவை நோக்கி சென்ற மேரி மகதலேனாவை சொல்லலாம். அத்தகைய திருப்புமுனைத் தேடலின் நிறைவேற்றமே சிந்தாமணியில் இருந்து வரும் அருள் என்கிறது இப்பாடல். வடமொழியில் சிந்தா என்பது கடந்தகாலத்திற்காக வருந்தும், எதிர்காலத்தை எண்ணி பதற்றம் கொள்ளூம் மனதை குறிப்பது. மணி என்பது அருமணியை குறிப்பது. இங்கே, அதனை கடந்தகாலத்தின் துயர்களை நீக்கும், எதிர்கால விழைவுகளையெல்லாம் நிறைவேற்றும் அருளாக புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.

இன்னொரு வகையில் சிந்தாமணி என்பதை ஒருவரது விழுமியத்தின் சாரமாக கொள்ளலாம். ஒரு பொருளின் புறவயமான மதிப்பை காணும்போதுதான் அதை அடைய விழைகிறான் மனிதன். முறையான தியானம் மூலம் அகம்-புறம் என்ற இருமையை கடக்கும்போது தன் சுயம் என்பதைவிட மதிப்புள்ளது வேறொன்றில்லை என்பதை அவன் உணர்கிறான். அதாவது, சிந்தாமணியை தன்னுள் கண்டடைகிறான்.

இந்திய மறைநூல்களின்படி வாழ்வின் அறுதிக் குறிக்கோள் என்பது தன்னை அறிதலும், அனைத்துப் பிணைப்புகளிலிருந்தும் முன்வரையறைகளிலிருந்தும்  விடுபடுதலுமே. கட்டுண்ட மனநிலை என்பது இங்கே சம்சாரமெனும் ஆழியில் மூழ்கியிருப்பவர்கள் என்று சொல்லப்படுகிறது. அனைத்து மதங்களும் இறைவனை மீட்பவன் என்று குறிப்பிடுகின்றன. தனியனின் மீட்பில், தேடல் கொண்டவனளவுக்கே இறையும் ஆர்வம் கொண்டிருக்கிறது. எனவே அருளென்பது இங்கே தேடல் கொண்டவனின் காலடியிலிருந்து எழும் உண்மையான மீட்புக் காரணியாக சுட்டப்படுகிறது. அன்றாட நிகழ்வுகள் மெய்த்தேடல் கொண்டவனின் காலடிகளை மீட்பின் பாதைக்கு இட்டுச் செல்லும் என்பதே இங்கே உணர்த்தப்படுகிறது. எனவேதான் விஷ்ணுவின் அவதாரமான வராகமென்னும் பன்றியின் தேற்றையோடு அது ஒப்பிடப்படுகிறது. 

இங்கு தியானத்திற்கான யந்திரம் ஶ்ரீ சக்ரத்தின் எளிமைப்படுத்தப்பட்ட வடிவில் இருக்கிறது. ஒன்றையொன்று குறுக்கிடும் இரு சமபக்க முக்கோணங்களை கொண்டது. ‘ஶ்ரீம்’ என்பது பீஜ மந்திரம்.

ஶ்ரீம்

ஶ்ரீ சக்ர தியானம்

ம் அம்ருதாகர்ஷிணி

என்றும் வாழும் அன்னையே! நிலைபேறென்னும் அமிழ்தத்தை எப்போதும் பொழிந்துகொண்டிருப்பவளே! மாறிக்கொண்டே இருக்கும் ஒழுக்கான இவ்வுலகில் ஒரு சிறு மினுக்கமென வந்து பிறக்கும்படி என்னை விதித்தாய். எங்கிருந்து வருகிறேன் நான்? எதில் சென்று மறைகிறேன்? நானறியேன். என் தற்காலிக உறைவிடமென சிதைவுறும் இவ்வுடலை அளித்திருக்கிறாய். இங்குள்ள வாழ்வு நிலையில்லாததுதான் என்றாலும், நீ மாற்றமில்லாதவள் என்பதற்கும் உன் வியத்தகு நாடகத்தில் ஒரு தொடர்ச்சி உள்ளது என்பதற்கும் சான்றுகள் உள்ளன.

ஆற்றுப்படுத்தப்படாத புலன்களும் நெறிப்படுத்தப்படாத மனமும் கொண்டவன் நான். என்றாலும், என் புலன்கள் ஒளிபெறுவதும், உன் இருப்பெனும் புதிரை நான் புரிந்துகொள்வதும் உன் கருணையால்தான் என்பதை நான் உணர்கிறேன். எனது இப்பருவுடலை தனித்த ஒன்றாக உணரச்செய்யவே அறியாமை எனும் எல்லையை எனக்கு விதித்திருக்கிறாய் போலும். மானுடனென விலகிநின்று, அணையிடமுடியாமல் என்னுள்ளில் பெருகும் அன்பால் உன்னை போற்றிப்பாடும் வாய்ப்பை அந்த அறியாமையே அளிக்கிறது. உன் முடிவிலா மெய்மையெனும் ஆழியில் ஒரு நீரணுவைப் போல் நான் இருக்கிறேன். அதனால்தான் பேரன்பின் முழுமையில் கரைந்துவிடாமல் என்னை உன் அன்பன் என தனித்தறிய முடிகிறது.

தன்முனைப்பும், அது தோற்றுவிக்கும் நரகமும், தீமையும் எல்லாம் அறியாமையின் விளைவுகளே. அச்சுறுத்தும் அறியாமையின் இருண்ட கணத்தில் கூட என் காலடிக்கீழ் உன் துணையென்னும் நிலையான அடித்தளத்தை என்னால் உணரமுடிகிறது. அத்தகைய கொடுங்கனவிலிருது என்னை விழிக்கச் செய்து ஞாயிறும் திங்களும் மினுங்கும் விண்மீன்களும் கொண்டு அலங்கரிக்கப்பட்ட உனது நட்பு திகழும் பேரில்லத்தில் கிடைக்கும் விடுதலையுணர்வை எனக்களிக்கிறாய். ஒவ்வொரு இரவும் என் எளிய உடலிலிருந்து நீங்கி உன்னுடன் கலந்து உன் இடையறா அமைதியில் திளைக்க என்னை நீ அழைக்கிறாய். மீட்பெனும் கரையை அடைய ஒரு வாழ்க்கைச் சுழற்சி முழுவதும் என்னை காத்திருக்க வைப்பதில்லை நீ.  இயக்கமில்லா உடலில் இருக்கும் உயிரிழந்த தன்முனைப்பை உதறி ஆழுறக்கத்தில் ஆழ்கையில் எனக்கு எந்தக் கவலையும் தவிப்பும் இருப்பதில்லை. என் உடலின் செயல்பாடுகளில் எத்தனை இடையூறுகள் இருந்தாலும் என் உடல் எப்போதும் உன் பராமரிப்பில்தான் உள்ளது. நான் உறங்குகையில் நீ அதை கவனித்துக் கொள்கிறாய். கிழக்கில் பொன்வண்ணக் கதிரவன் எழுகையில் அவன் என்னைத் தீண்டி என் உடலை உயிர்ப்பிக்கும்படி செய்கிறாய். எனது நாட்செயல்களை ஆற்றுவதற்கு என்னை மீட்டு வருகிறாய். இப்படியாக, ஒவ்வோர் இரவும் அமைதியான உறக்கத்தில் என்னை ஏந்துகிறாய், ஒவ்வொரு பகலும் வாழ்வுக்கான வேட்கையை என்னில் நிறைக்கிறாய். காலையில் நான் எழுகையில், நனவுலகின் மெய்மை எனக்கே உரியதென உணர்கிறேன். பொறுப்புகளை ஒவ்வொன்றாய் ஏற்கிறேன். தொடரும் வாழ்க்கை நிகழ்வுகளைக் கொண்டு என் இன்பமெனும் வண்ணத் திரையை நெய்கிறேன்.

என் அன்னையே! உன்னிடம் அணிகளையும் செல்வத்தையும் நான் கோரவில்லை. தெளிந்த நோக்கையும் மெய்மையின் உறுதிப்பாடையும் நீ எனக்களிப்பாய் என எதிர்பார்க்கிறேன். உன் குழந்தைகளை விவேகியராக்க அவர்கள் தலையில் நீ சூட்டி அழகுபார்க்கும் சிந்தாமணியே உன்னிடமிருந்து பெறக்கூடிய ஆகச்சிறந்த செல்வம். ஆழியானது எண்ணற்கரிய ஆழமும் அகலமும் கொண்டிருந்தாலும் அதன்மேல் மிதக்கும் ஒரு தோணியில் பாதுகாப்பாக சாய்ந்திருக்க முடியுமென்றால் கரையின் தொலைவு குறித்தோ நீரின் ஆழம் குறித்தோ எண்ணி கலங்கத் தேவையில்லை. என் நம்பிக்கை எனும் துடுப்பு கொண்டே என் இலக்கை அடைந்துவிடமுடியும்.

வாழ்வின் இன்னல்கள் இடையறாதவை, சவாலானவை. ஆனால் உன் கடைக்கண் பார்வையை வீசியே எளியோரை நீ காத்துவிடுகிறாய். அலை ஒன்றை கடலின் ஆழத்திற்கு திருப்பிச் செலுத்தவும் இன்னொரு அலையை எழுப்பி அதை பகலவனின் ஒளியில் மின்னச் செய்யவும் உரிமை கொண்டவள் நீ. நீயே இறைவி, இறைமையே உன் ஆடல். உன் மெய்மையின் மேல், உன் ஞானத்தின் மேல், உன் அழகின் மேல் மையல் கொள்வதுதான் எத்துணை எளிது! இயல்பாலும் அருளாலும் செல்வி நீ என்பதால் உன் மடி மேல் தலை சாய்கிறேன். மீண்டும் என் ஆனந்த அமைதிக்குள் ஆழ்கிறேன்.

|| ம் அம்ருதாகர்ஷிணீ || 

இந்து மதம் – ஒரு விவேகிக்கான வழிகாட்டி

AN INTELLIGENT MAN’S GUIDE TO THE HINDU RELIGION

தமிழாக்கம் : கெ.பி.வினோத்

(சொல்புதிது வெளியீடு)

1. அறிமுகம்

2. நமது கோயில்கள்

3. கடவுளரும் வாகனங்களும்

4. கணபதி

5. சரஸ்வதி

6. சுப்ரமணியன்

7. மகாவிஷ்ணு

8. சிவன்