நடராஜ குருவும் நானும் – 10

நாங்கள் பெங்களூரை அடைந்தவுடன், “நீ மீண்டும் பேசத்தொடங்காததால், உன்னை அழைத்துக்கொண்டு நகரைச் சுற்றுவது சரியல்ல” என்றார் குரு.  வழக்கமாக குமார் மற்றும் சேகரன் இவர்களின் வீட்டிற்குச் செல்லும் குரு அதைத் தவிர்த்து ஜெயநகரில் புதிதாகக் கட்டப்பட்ட ஒரு வீட்டிற்கு என்னை அழைத்துச் சென்றார்.  அவர் கதவைத் திறந்தவுடன் ஒரு விமானம் அவ்வறையில் இருந்து கிளம்புவதுபோல் ‘ம்ம்ம்…’ என்னும் பேரொலி எழுந்தது.  என்னால் நான் காண்பதை நம்பமுடியவில்லை – எங்களைச் சுற்றி சிறியதும் பெரியதுமாக கருமேகம் போல் கொசுக்கூட்டம்!  குரு அவசர அவசரமாக எல்லா ஜன்னல்களையும் திறந்தார்.  கொசுக்களை விரட்டுவதில் நானும் உதவினேன்.  குருவிடம், ஒரு ஸ்டவ், கெட்டில், தேயிலைத்தூள், சர்க்கரை மற்றும் பால் பொடி இவை கொண்ட, ஒரு நடமாடும் சமையலறை இருக்கும்.  நாங்கள் ஏதாவது ஒரு புதிய இடத்திற்குச் செல்லும்போது தேநீர் தயாரிப்பது குரு கடைப்பிடித்த சம்பிரதாயம்.

ஜெயநகர் சென்ற சில நாட்களில் நான் பேசத்துவங்கினேன்.  சரளமாகப் பேசும் திறனை நான் இழந்துவிட்டிருந்தேன் என்பது அப்போதுதான் எனக்குத் தெரிந்தது.  மற்றவர்களுக்கு முக்கியமானதாக இருந்த விஷயங்கள் பலவற்றின் மீதும் எனக்கு அக்கறை இல்லாததால் மெளனமாக இருத்தல் மிக எளிதாக இருந்தது. நான், ஒரு வாக்கியத்தை முடிப்பதற்குள் மறந்துபோன சொற்களஞ்சியத்திலிருந்து சொற்களைத் தேடிக் கொண்டிருப்பதை குரு என் கவனத்திற்குக் கொண்டுவந்தார்.  சில சொற்களை நான் சொன்னால் மீதியைச் சொல்லி வாக்கியத்தை முடித்து வைப்பார் குரு.  எனது மெளனத்திற்குப் பொருத்தமான இடத்தில் நான் தங்க வேண்டும் என்று கூறி ஜான் ஸ்பியர்ஸ் தங்கியிருந்த கக்கலிபுராவிற்கு என்னை அழைத்துச் சென்றார்.  மதிய உணவருந்திய பின்னர் நாங்கள் சோமனஹல்லிக்குச் சென்றோம்.  அங்கே கிராமத் தலைவர் அவர் வீட்டில் எங்களை வரவேற்றார்.  எங்களுக்கு தேநீர் கொடுத்து பின்னர் அவர் தானமளிக்க இருந்த நிலத்திற்கு எங்களை அழைத்துச் சென்றார்.  அங்கு ஒரு குடிசை இருந்தது.  அதன் சுவர் பாதி உயரம் மட்டுமே எழுப்பப்பட்டிருந்தது.  தென்னையோலையால் கூரையிடப்பட்டிருந்த அதில் தரை ஏதும் போடப்படவில்லை.  அறைக்கு வெளியேயும் உள்ளேயும் ஒன்றே போல் இருந்தது.  புல்லும் முட்புதர்களும் உள்ளேயும் இருந்தன.  பனையோலைகளை எடுத்து வந்து அவற்றை வைத்து படுக்கை தயார் செய்த குரு,  அதன் மீது தன் டர்க்கிஷ் துண்டை விரித்து, ‘உனக்கு படுக்கை தயார்’ என்றார்.  குருவின் அன்பும் பரிவும் என்னை மிகவும் நெகிழச் செய்தன.  ஆனால் அந்தப் படுக்கையில் நான் உறங்க விரும்பவில்லை.  நான் மேலும் சில ஓலைகளைக் கொண்டு வந்து இன்னொரு படுக்கை தயார் செய்தேன்.  அதற்குள் நன்றாக இருட்டிவிட்டது.  குரு கொஞ்சம் விறகு சேகரித்து தீ மூட்டினார்.  வெல்லம், சீரகம், தண்ணீர் இவற்றைக் கெட்டிலில் சேர்த்து டீ போல ஒன்றைத் தயாரித்தார்.  பிறகு, கிறிஸ்மஸ் தாத்தாவைப் போல், தன் பையிலிருந்து நான்கு லட்டுகளை எடுத்தார். அப்போது சாப்பிட இரண்டு, மறுநாள் காலைக்கு இரண்டு.

குருவிடம் இருந்த சிறிய டார்ச்சைத் தவிர விளக்கு ஏதும் இல்லாததால் நாங்கள் சீக்கிரமே உறங்கச் சென்றோம்.  ஒரு மணி நேரம் சென்றிருக்கும்.  குருவின் குரல் கேட்டது, “நித்யா, அப்படியே அசையாமல் இரு”.  நாங்கள் வைத்திருந்த லட்டுக்காக அந்தப் பகுதியில் இருந்த அத்தனை கட்டெறும்புகளும் குடிசைக்குள் வந்துவிட்டிருந்தன.  கம்பளம் விரித்தாற் போல் எறும்புக் கூட்டம்.  லட்டுகளை வெளியே எறிந்த குரு, எறும்புகளை மிதித்துவிடாமல் எழுந்து நிற்கச் சொன்னார்.  அப்படியே அசையாமல் நாங்கள் நின்றுகொண்டிருந்தபோது குடிசைக்கு வெளியே காற்றின் பெரும் ஓலம்.  சிறிதுநேரத்தில் அடைமழை.  எங்கள் தலைக்கு மேல் வெளிச்சம் – சூறாவளி போன்ற காற்றில் கூரை பிய்த்துக்கொண்டது.  அருவி போல் எங்கள் மேல் மழை.  நனையும் ஆசிரமத்தின் மண்சுவரைப் பற்றி எண்ணிக்கொண்டு அசையாமல் நின்றுகொண்டிருந்தோம்.  எலும்பும் நனையும் வண்ணம் மழையில் நிற்பதைத் தவிர அந்த இரவில் எங்களால் வேறேதும் செய்ய முடியவில்லை.

காலையில் எங்களுக்குக் குளிக்கவேண்டிய அவசியமே இருக்கவில்லை.  துணிகளைப் பிழிந்துவிட்டு கிராமத் தலைவரைப் பார்க்கச் சென்றோம்.  அவரது ஆட்கள் மீண்டும் கூரை வேய்வது வரை, நான் தங்கிக் கொள்ள ஒரு அறையை எனக்குக் கொடுத்தார் அவர்.  அவர் ஒரு மளிகைக் கடையும் வைத்திருந்தார்.  அரிசி, சர்க்கரை மற்றும் மளிகைச் சாமான்களை வைத்துக் கொள்ள ஒரு பெரிய பானையும், தண்ணீருக்கு ஒரு பானையும், அரிசியும் கறியும் சமைக்க சில அலுமினியப் பாத்திரங்களும் அந்தக் கடையில் வாங்கி வந்தார் குரு. எனக்குத் தேவையான அரிசியும் மளிகை சாமான்களும் எனக்கு அனுப்பி வைப்பதற்கான ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டன  மறுநாள் குரு கிளம்பிச் சென்றார்.  நான் சோமனஹள்ளி குடிலுக்குச் சென்றேன்.  என்ன நடக்கிறதென்பதைப் பற்றி கவலைப்படாமல் ஒரு நாள் முழுக்க அங்கு அமர்ந்திருந்தேன்.  மதிய உணவையும் இரவுணவையும் ஒரே நேரத்தில் சமைத்துவிடுவது என் வழக்கம்.  சமையல் முடிந்ததும் அருகிலிருந்த நதிக்குச் சென்று குளித்துவிட்டு நீர் சுமந்து வருவேன்.  எப்போது ஒரு வாளி தண்ணீர் எடுத்துவந்து வைத்துவிட்டு உணவருந்துவேன்.  ஒருநாள் திரும்பி வந்தபோது என் உணவைக் காணவில்லை.  நீர்க்குடம் சரிந்து கிடந்தது.  என் புத்தகங்கள் கிழிக்கப்பட்டிருந்தன.  எழுதும் மை கொட்டப்பட்டிருந்தது. அப்போதுபோல் என் வாழ்வில் ஒருபோதும் ஆதரவற்றவனாய் நான் உணர்ந்ததில்லை.  காரணமே இல்லாமல் யார் என்னிடம் வெறுப்பு கொண்டிருக்கிறார்கள்?  காரணத்தைத் தேடி சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன்.  திடீரென்று யாரோ என்னை மேலிருந்து பார்ப்பதுபோன்று உணர்ந்தேன்.  அங்கிருந்து வெளியே ஒடி வந்தேன்.  ஐந்தாறு குரங்குகள் கூரையில் அங்கங்கே உட்கார்ந்திருந்ததை பயத்துடன் பார்த்தேன்.  நான் என்ன செய்யக்கூடும் என்று அவற்றுக்குத் தெரியவில்லை.  அருகிலிருந்த ஆலமரத்தில் வேறு முப்பது நாற்பது குரங்குகள் இருந்தன.  என் சுயநிலை இழந்து சத்தமிட்டு அழத்துவங்கினேன்.  கூரையில் இருந்த குரங்குகள் மரத்திற்குச் சென்றன.  ஓடிச்சென்று கஷ்டப்பட்டு மரத்தில் ஏறினேன்.  குரங்குகளெல்லாம் மரத்திலிருந்து கீழே குதித்தன.  திமிர்பிடித்த ஒன்று என் செருப்பொன்றை எடுத்துக்கொண்டு அடுத்த மரத்துக்கு ஓடியது.  எனக்குப் பைத்தியம் பிடிப்பது போலிருந்தது.  இருந்த ஒரு செருப்பை மாட்டிக்கொண்டு அடுத்த மரத்திடம் போய் அந்தக் குரங்கின் மீது கல்லெறிந்தேன்.   அது செருப்பை என் முகத்தில் எறிந்தது.  ஏதோ செருப்பு கிடைத்ததே என்று மகிழ்ந்தேன்.  அதன் பின்னர் உணவை அங்கு வைத்துவிட்டுச் செல்வதைத் தவிர்த்தேன்.  சமைத்ததை எடுத்துக்கொண்டு நதிக்கரைக்குச் சென்று குளித்துவிட்டு அங்கேயே உண்டுவிடுவேன்.  குரங்குகள் இதற்கெல்லாம் சளைத்துவிடவில்லை. ஒருநாள் திரும்பி வந்தபோது அரிசிப்பானையின் மூடி திறந்திருந்தது.  உள்ளே பார்த்தால் குரங்கு மூத்திரம்!  ஒரே ஒரு குரங்கின் வேலையா அல்லது கூட்டுச் சதியா என்று தெரியவில்லை!

துணையைத் தேடிய ராபின்சன் க்ரூஸோவைப் போல, மனிதர்கள் யாராவது கண்ணில் படமாட்டார்களா என ஏங்கின என் கண்கள்.  அப்போதுதான் தேவதூதன் போல பத்து வயதுச் சிறுவனான யெங்டா வந்தான். ஆடு மேய்த்த அவனுக்குக் கன்னடம் மட்டுமே தெரியும்; எனக்கு மலையாளம் மட்டும்.  ஆனால் மெளனம் அவற்றைவிடச் சிறந்த மொழியாக இருந்தது.  யெங்டா எனக்காக விறகு பொறுக்கி வருவான். நான் எங்கள் இருவருக்கும் சமைப்பேன். கிட்டத்தட்ட ஒரு தாதியைப் போல் இருந்த அவன் குரங்குகளிடமிருந்து குடிசையைக் காப்பாற்றினான்.  அவை எல்லாம் ஹனுமான்கள் என்று கருதிய அவன் அவற்றைக் கல்லால் அடிப்பது பாவம் என்றான்.  வேண்டுமென்றால் சத்தம் போட்டு விரட்டலாம்.  குரங்கின் மொழி அவனுக்குத் தெரிந்திருந்தது – அவன் எழுப்பிய வினோத ஒலி குரங்குகளை கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்தது.

நேர்காணல் – 10

22.6.1996

நான் ஒரு கதை போல சொல்வதுண்டு.  ஒருமுறை பஞ்சாபில் இருந்து ஒரு தோட்டக்கலை நிபுணர் இங்கு வந்தார்.  மிக அபூர்வமான சில மலர்ச் செடிகளின் விதைகளை எனக்குத் தந்தார்.  அன்றே அவருடன் நான் கோவை போக வேண்டியிருந்தது.  எனவே அவற்றைத் தொட்டியில் விதைத்து நீரூற்றிவிட்டு, அப்போது தோட்டத்தை கவனித்துக் கொண்டிருந்த ஒருவரிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு, கோவை போனேன்.  பத்துநாள் கழித்து திரும்பி வந்தால் தொட்டிகளில் வெண்டைச் செடிகள்தான் இருந்தன.  என்ன நடந்தது என்று விசாரித்தேன்.  தோட்டக்காரர் நீரூற்றப்பட்டு தயாராக இருந்த தொட்டிகளைப் பார்த்தாராம்.  எதற்கு காலியாக இருக்க வேண்டும் என்று வெண்டை விதைகளை அதில் போட்டிருக்கிறார்.  மூன்றாம் நாள் முளைத்த ‘களைகளை’யெல்லாம் பிடுங்கி வீசிவிட்டார்; அவ்வளவுதான்.  நமது கல்விமுறைக்கு இதை நான் உதாரணமாகக் காட்டுவதுண்டு.  காளிதாசனும் கம்பனும் ஆக வேண்டிய குழந்தைகளை நாம் டாக்டரும் எஞ்சினியருமாக மாற்றிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

நீங்கள் மதநம்பிக்கையாளரா?

இல்லை.  மதத்தை நான் நம்பவுமில்லை.  ஏற்கவுமில்லை.  மதம் மனிதனை நம்பிக்கையுள்ளவன், நம்பிக்கையற்றவன் என்று இரு பெரும் பகுதிகளாக முற்றாகப் பிரித்து அதனடிப்படையில் இயங்குகிறது.  அப்பிரிவினை அத்தனை எளிதல்ல.  நேற்றைய ஆன்மீக அடிப்படைகள் சிலவற்றைக் குறியீடுகளாகப் பயன்படுத்தி இன்று அதிகார மையங்களை உருவாக்குவதே மதம்.  பெரியார் மதமெனும் நிறுவனத்தை எதிர்த்தது எனக்கு உடன்பாடான விஷயமே.  இங்கு மத நிறுவனங்களின் பிடியிலிருந்து மனிதர்களை விடுவிப்பது மிக அவசியமான ஒரு பணியாகும்.

ஆனால் கீதைக்கும் உபநிடதங்களுக்கும் நீங்கள் உரை எழுதியுள்ளீர்கள்…

இப்புராதன நூல்களை மத நூல்கள் என்று யார் சொன்னது?  எந்த உபநிடதம் நம்பிக்கையை ஸ்தாபிக்கிறது?  கீதை மத நூல் அல்ல, தத்துவ நூல் என்பதே நானும் நடராஜ குருவும் எழுதிய கீதை உரைகளின் சாரம்.  வேதம் என்பது ஓர் எல்லை வரை மத நூல்.  நம்பிக்கையை அது வலியுறுத்துகிறது.  கீதை என்ன சொல்கிறது?  மூன்று குணங்களுடன் நிற்கும் வேதங்களை நீ வேரோடு வெட்டித்தள்ளு என்கிறது.

கீதை இந்து மதத்தின் பிரதான நூல் அல்லவா?

இந்துமதம் என்ற சொல் அவ்வளவு பொருத்தமானதல்ல.  கீதை இந்தியச் சிந்தனை மரபின் மூல நூல்களில் ஒன்று.  நமது மரபு பற்றிய அறியாமையை நமது அறிவுஜீவிகள் வளர்த்துக் கொண்டுள்ளனர்.  இதில் அவர்களுக்கு வெட்கம் இல்லை.  தன் மரபு பற்றிய ஞானம் இல்லாத மேற்கத்தியச் சிந்தனையாளர்கள் யாருமில்லை.  மேற்கத்தியக் கருத்துக்களை சூட்டோடுசூடாக அறிந்து இங்கு அதைப்பற்றிப் பேச விரும்புகிறவர்கள்,  அவர்கள் விஷயங்களை அறிந்து வைத்திருக்கும் முறையையும் ஆராயும் முறையையும் ஏன் சிறிதாவது கற்றுக்கொள்ளக் கூடாது?

நமது மரபு முழுக்க ‘இந்து மத’ சார்பானது என்பது ராதாகிருஷ்ணன் போன்றோர் செய்த புரட்டு.  அதை மதவாதிகள் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள்.  அதைப் பெருவாரியானோர் நம்பும்படிச் செய்வதில் அவர்கள் வெற்றியும் பெற்றுள்ளனர்.  அவர்களை எதிப்பவர்கள்கூட அதை நம்புகின்றனர்.  உண்மையில் நமது மரபு மிகவும் சிக்கலானது.  பல்வேறுபட்ட உள்ளோட்டங்களும் முரண்களும் உள்ளது.  மாறுபடும் பல்வேறு கருத்து நிலைகள் பின்னி முயங்கி உருவானது.  அதை ஒற்றைப் படையாக ஆக்குவது அதை மறுப்பதற்குச் சமம்தான்.  வேதமரபுக்கு எதிரான பேரியக்கம் உபநிடதங்கள்.  தத்துவத்தின் வெற்றியை அவை பறைசாற்றுகின்றன.  பெளத்தம் இவ்விரு மரபுகளுக்கும் எதிரானது.  அத்வைதம் இவையனைத்தையும் மறுப்பது.  அதே சமயம் இவை ஒன்றிலிருந்து இன்னொன்றாக முளைத்தெழுந்தவையும்கூட.  சமரசங்களும் போராட்டங்களும்தான் இவற்றை வளர்த்தெடுத்தன.  பொதுமைப்படுத்தாமல் இவற்றின் உள்ளிழைகளை அறிந்து வகைப்படுத்தி உள்வாங்கிக் கொள்வதே இன்றைய அறிவுஜீவிகளும் ஆன்மீகவாதிகளும் அவசியமாகச் செய்யவேண்டிய விஷயம்.  இதுவே நமது காலகட்டத்தின் பெரிய சவால்.  உண்மையில் வேதங்களுக்கு உள்ளேயே கூட சாம வேதமும் அதர்வ வேதமும் முதலிரு வேதங்களுக்கு எதிரான பல அம்சங்களைக் கொண்டுள்ளன.  அவற்றைத் தெளிவுபடுத்தும் பொருட்டு நான் சாம வேதத்திற்கு உரை ஒன்று எழுதும் முயற்சியில் ஈடுபட்டுள்ளேன்.

மதவாதிகள் உள்முரண்களை மறுப்பதும் அதையே அரசியல்வாதிகளும் செய்வதும் ஆன்மீகத்தில் உள்ள தேடலை மறுப்பதற்காகவே.  தேடல் எப்போதும் தன்னை விடுவித்தபடியே முன்னகரும்.  அது உறைந்து குறியீடாக ஆகும்போதுதான் அமைப்பும் அதிகாரமும் சாத்தியம்.  நான் ரமண மகரிஷியுடன் சில வருடங்கள் இருந்தேன்.  சற்றும் மதவுணர்வற்ற மனிதர் அவர் (the most irreligious man).  அவரை எவ்வகையிலும் அடையாளப்படுத்த முடியாது.  அவரைத்தேடி மக்கள் வர ஆரம்பித்ததும் அவருடைய தம்பி அவர் இருந்த பகுதியைச் சுற்றி வேலி கட்டி அதை ஓர் ஆசிரமமாக மாற்ற முயன்றார்.  ரமணர் வேலியைத் தாண்டி வெளியே போய் அமர்ந்தார்.  வேலி அங்கும் தொடர்ந்தது.  ரமணர் இறந்ததும் அவருக்கு சிலை வைத்து, ஆசிரமம் கட்டி, நிர்வாகிகளைத் தேர்வு செய்து, நிதி சேர்த்து பெரிய அமைப்பாக மாற்றிவிட்டார்கள்.

வர்க்கலையில் நாராயண குருவின் சமாதியைப் பார்க்கச் சென்றிருக்கிறேன்.  இளம் துறவிகள் பலர் வந்து சர்க்கரைப் பொங்கல் நைவேத்தியம் செய்யும்படி வற்புறுத்தியபடியே இருந்தனர்.

ஆம்.  சர்க்கரைப் பொங்கல்.  (புன்னகையுடன் யதி தனக்குத் தானே ஏதோ சொல்கிறார்)  அதனருகே நடராஜ குரு சமாதியான இடம் இருக்கிறது.  மிகப்பெரிய நூலகமும் ஆய்வு நிறுவனமும் உள்ளன.   அங்கு நூறில் ஒரு பங்கு மக்கள் கூட வருவதில்லை.

சிந்தனையை நிறுவனமாக்குவதெல்லாம் மதமா?

ஆம்.  உலகம் துக்கமயம் என்று புத்தர் சொன்னார்.  காணிக்கை கொடுங்கள், துக்கத்தைத் தீர்க்கிறோம் என்றனர் பிட்சுக்கள்.   யேசு உலகம் பாவமயம் என்றார்.  பாவமன்னிப்பு அட்டை வாங்குங்கள் என்று கூறியது வாடிகன்.  எல்லாம் மாயை என்றது ‘இந்து மதம்’.  குருவாயூரப்பனுக்கு எடைக்கு எடை வாழைப்பழம் தரச்சொன்னார்கள் பட்டர்கள்.  ஒரு அத்வைதியின் தலைவழியாக தங்கக் காசுகளைக் கொட்டுகிறார்கள் பிற அத்வைதிகள்.  உயிரோடு ஒரு நினைவுச் சின்னமாக ஆக வேண்டியிருக்கும் கொடுமை…

அரசியலுக்கு இது பொருந்துமா?

மார்க்ஸியம் என்பது மதமன்றி வேறு என்ன?  மூல நூல்களிலும் ஸ்தாபகர்களிலும் மிதமிஞ்சிய நம்பிக்கை, அவற்றுக்கு உரைகள்… அவர்களுக்குச் சிலைகள்… குழுச் சண்டைகள்… சமஸ்கிருதத்தில் மதம் என்றால் ‘உறுதியான தரப்பு’ என்று பொருள்.  தேடல் இருக்குமிடத்தில் ஏது உறுதி?

தியானம் எப்படி ஓர் அறிதல் முறை ஆகிறது?

பெர்க்ஸனின் ஓர் உருவகக் கதை உண்டு.  நதி ஒரே திசையில்தான் நகரமுடியும்.  நதிப்படகு இரு திசைகளிலும் நகரும்.  நதி மீன் நான்கு திசைகளில் நகரமுடியும்.  அதைப் பிடிக்கும் பறவை ஐந்து திசைகளில் நகரலாம்.  ஆனால் கரையோரமாக அமர்ந்து இவையெல்லாவற்றையும் பார்க்கும் ஒருவனின் மனம் எல்லா திசைகளிலும் நகரக்கூடும்.  நமது மனம், அதன் அன்றாட தளத்தில் உடலின் தருக்கங்களுக்கு கட்டுப்பட்டது.  ஆகவே அனைத்துத் தருக்கங்களும் உடலின் தருக்கங்களே.  உடலோ கால இடத்தில் உள்ளது.  ஆகவே மனதின் ஆழத்தை நாம் உற்றுப் பார்க்கிறோம்.  அதுவே தியானம்.

எப்போது நாம் தத்தளிப்பின் எல்லையில் இனியென்ன என்று தவிக்கிறோமோ அப்போது நமது அந்தரங்கத்திலிருந்து அதுவரை நாமறிந்திராத ஓர் உள்ளொளி உதயமாகி நம்மை புதிய சாத்தியங்களின் வாசல்களை நோக்கி இட்டுச் செல்கிறது.  அது தரும் தன்னம்பிக்கையும் துணிவும் என்றும் நமது வழித்துணையாக இருக்கும்.  சற்றும் எதிர்பாராதபடி ஓர் எரிமலை நம்முள் உடைந்து தீக்கங்குகளை உமிழும்போது, வானைத் துழாவும் தீ நாக்குகளை நாம் செயலற்றுப் பார்த்திருக்குபோது, அவ்வொளியில் புதிய தோற்றம் தரும் வானம் பிறகு நம் வாழ்வின் மிக இனிய நினைவுகளில் ஒன்றாக ஆகிவிடுகிறது.

தேவைகள் நிறைவேறும்வரை மனிதன் அமைதியிழந்திருக்கிறான்.  வேறெந்த உயிருக்கும் தேவையென்று தோன்றாதவைகூட அவனுக்குத் தேவை என்று படுகின்றன.  அதற்காக பிற அனைத்தையும் துறக்கவும் அவன் தயாராக உள்ளான்.  அந்த அனுபவத்தை அவன் திரும்பிப் பார்க்கும்போது இழப்புகளே அதை மேலும் அர்த்தமுள்ளதாக்குகின்றன.  மனிதன் ஒரு சவால்.  அவன் அவனுக்கு விடுக்கும் சவால்.

மனிதனை எப்போதும் ஆங்காரம் கொள்ளச் செய்வது ஒன்று உண்டு.  தனது முகமூடியோ அல்லது இன்னொருவரின் முகமூடியோ உண்மையை மறைக்கிறது என்று அவன் அறிவதுதான் அது.  அவனுள் ஏதோ ஒன்று அதைக்கண்டு கூசிப்போகிறது.  உபநிடத ரிஷி கூறியதுபோல அவன் தனக்குத்தானே கூறுவான், ‘உண்மையை மட்டுமே அறிய வேண்டுமென்று காத்து நிற்பவனுக்காக உனது போலித்தனத்தை கழட்டி வீசு.  உன்னுடையதும் என்னுடையதுமான உண்மையை அனைவரும் எப்போதும் அறிந்து கொள்ளட்டும்.’

இப்பிரபஞ்சத்தில் உள்ள அனைத்திற்கும் பெயர் சூட்டியிருக்கிறோம்.  இலக்கணம் வகுத்துவிட்டிருக்கிறோம்.  நாமோ இன்னும் கவனிக்கப் படாதவர்களாகவே இருக்கிறோம்.  அடர்ந்த காட்டில் இலைப் புதர்களுக்குள் இதுவரை மனிதக்கண் படாது எஞ்சும் மலர்கள் நாம்.

***

யதி மலைச்சரிவின் விளிம்பில் நின்றார்.  அஸ்தமனம் தொடங்கி விட்டது.  பறவைகள் தூரத்து குட்டை மரங்களுக்குச் சென்றுவிட்டிருந்தன.  வினோதமான ஒரு ரீங்காரம் அறுபடாது ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.

யதி மெளனமாக  நடந்தார்.  சில்வர் ஓக் மரங்களின் முகடுகள் மட்டுமே ஒளி பெற்றிருந்தன.  சைப்ரஸ் மரங்கள் மெலிதாகச் சீறிக்கொண்டிருந்தன.  குருகுல முகப்பிற்கு வந்ததும் யதியிடம் விடைபெற்றுக்கொண்டோம்.

குறிப்பு:

இவ்வுரையாடல்கள் பல அமர்வுகளில் பதிவு செய்யப்பட்டவை.  சில சமயங்களில் உரையாடல் முடிந்த உடனே நோட்டுப் புத்தகத்தில் குறிக்கப்பட்டன.  உரையாடல் முழுமையுறாது முறிந்துபோய்விட்ட சில சந்தர்ப்பங்களில் யதியின் நூல்களிலிருந்து சில வரிகள் எடுத்தாளப்பட்டுள்ளன.  உரையாடல்கள் மலையாளத்திலும் ஆங்கிலத்திலும் நடைபெற்றன.  பக்க அளவு கருதி சில கேள்வி பதில்கள் விடப்பட்டுள்ளன.  சில சுருக்கப்பட்டுள்ளன.

சந்திப்பு: ஜெயமோகன், ஆர்.குப்புசாமி, சூத்ரதாரி

நேர்காணல் – 9

அறிவு எப்படி உள்முரண்கள் கொண்டதாக இருக்கிறது?

யதார்த்தத்திற்கும் பரமார்த்தத்திற்கும் இடையே ஓர் இடைவெளி உள்ளது.  உலகில் எங்கும் பிரச்சினைகளுக்குக் காரணமாக உள்ளது இந்த இடைவெளிதான்.  இடையே பாலங்கள் இல்லை.  அறிவென்பது அப்படியொரு பாலத்தைக் கட்டும் முயற்சிதான்.  ஒருவன் அறிவையே தன் இறுதி இலக்காகக் கொள்வானானால் அவன் அடைவது ஏதுமில்லை.  ஆகவே ‘அறியாமையை வழிபடுபவன் இருளில் இருக்கிறான்; அறிவை வழிபடுபவன் அதைவிடப் பெரிய இருளில் இருக்கிறான்’ என்று நாராயண குரு சொன்னார்.  யதார்த்தமும் பரமார்த்தமும் மோதும்போது புதிர்கள் பிறக்கின்றன.  ஒபன்ஹியுமரின் பிரபலமான புதிர் ஒன்று உண்டு: இந்த உடல் சக்தி.  இந்தச் சுவரும் சக்தி.  ஏன் உடல் சுவர் வழியாக ஊடுருவவில்லை?  யதார்த்தத்தை அறிய அறிய ஒவ்வொரு அறிவும் பரஸ்பரம் முரண்படுகிறது.  ஸீனோ எனும் தத்துவ ஞானியின் முரண்புதிர்கள் முக்கியமானவை.  உதாரணம் கூறுகிறேன்: இருவர் ஓடுகிறார்கள்.  ஒருவரைவிட மற்றவர் பத்தடி தூரம் பின்னாலிருக்கிறார்.  பின்னாலிருப்பவர் முந்த முயல்கிறார்.  பத்தடி தூரத்தின் பாதியை அவர் ஓடிக்கடந்தால் மீதி பாதி மிச்சமிருக்கும்.  அதில் பாதியை ஓடிக்கடந்தால் மீண்டும் பாதி மிச்சமிருக்கும்.  அந்த மிச்சத்தில் பாதியை ஓடிக்கடக்கும்போது மீண்டும் அதில் பாதி எஞ்சுகிறது.  அதாவது எப்போதும் சிறிது தூரம் மிச்சமிருக்கும்.  ஆகவே முதலாமவனை இரண்டாமவன் ஒருபோதும் தாண்டமுடியாது.  இது உண்மையா?

ரஸ்ஸல் இந்த விஷயத்தை மேலும் ஆராய்கிறார்.  ரஸ்ஸல் கேட்டார்: இருவர் விருந்துக்கு வருகிறார்கள்.  அவர்களுக்கு உடைகள் எடுத்து வைக்கத் தகவல் வந்தது.  ஆனால் அவர்கள் வந்தபோது ஒரு உடை பயன்படவில்லை.  ஏன்?  காரணம் வந்தவர்களில் ஒருவர் பெண்.  அதாவது தகவல் உண்மை வேறு, தருக்க உண்மை வேறு.  ஒருவன் லண்டனில் இருந்து பாரீஸுக்குப் போகிறான்.  போக்ஸ்டோன் வரை ரயில்.  கலய் வரை கப்பல்.  பிறகு பஸ்.  இங்கு ஓர் அமைப்புக்குள் மூன்று அமைப்புகள் செயல்படுகின்றன.  ரயிலில் அவன் தன் காதலியைச் சந்தித்து அழைத்துச் சென்றான்.  அவர்கள் உறவு ஒரு சண்டையோடு முறிந்தது.  இது அவ்வமைப்பிற்குள் நிகழும் சம்பந்தமில்லாத இன்னொரு அமைப்பு.  அமைப்பு என்பதே தவறு.  இது அமைப்புகள் நிகழ்ந்தபடியே இருக்கும் ஒரு பிரவாகம்.  அறிவு என்பது எப்போதும் அந்த அமைப்புகளில் ஒன்றைப் பற்றியது மட்டும்தான்.  எனவேதான் அது இன்னொரு அமைப்பில் தவறு ஆகிறது.  நான் பின்னோக்கி நடந்தேன், ஆனால் முன்னால் சென்றுகொண்டிருந்தேன்.  காரணம் நான் நடந்தது ஓடும் ரயிலில்.  கணிதத்தன்மையுள்ள அறிவுகள் எல்லாமே அவற்றின் தளத்திற்கு வெளியே தவறாகிவிடும் என்றார் ரஸ்ஸல்.

அப்படியானால் ஏன் ரஸ்ஸல் போன்றவர்கள் கணித ரீதியான கூட்டல் கழித்தல்களில் ஈடுபடுகிறார்கள்?  கணிதம் தன் தருக்கத்தில் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு தூரம் பிரத்யட்ச உலகை ஒட்டி நிற்க முனைகிறது.  ஆகவே அது அடையும் உண்மைகள் பொதுவானவையாக உள்ளன.  அமைப்புகளின் அடுக்குகளாகச் செயல்படும் இப்பிரபஞ்சத்தில் அவற்றுக்கிடையேயான இசைவே முக்கியமான விஷயம்.  இசைவுகள் தொகுக்கப்பட முடியுமா என நாம் ரஸ்ஸலைக் கேட்கலாம்.  பிரபஞ்ச ஆக்கமும் தனிமனித ஆக்கமும் ஒருங்கே நிகழும் பொது அமைப்பின் தருக்கத்தைப் புரிந்து கொள்வதே அந்த அடிப்படையாக அமையும்; அந்த அறிவே ஆதாரமான மதிப்பீடுகளை உருவாக்க உதவும் என்பார் அவர்.  அறிவின் பக்கமிருந்து பொருளைப் பார்த்தாலும் பொருளின் பக்கமிருந்து அறிவைப் பார்த்தாலும் மாறாமலிருக்கிறது பிரபஞ்சம்.  இதையே சார்பற்ற ஒருமை (Natural Monism) என்கிறார் ரஸ்ஸல்.

அடிப்படையானதோர் ஒழுங்கு ஒன்று உள்ளது என்று இதை எடுத்துக் கொள்ளலாமா?

இதோ எனது அறை.  இங்கு புத்தகங்கள், கம்ப்யூட்டர், எழுதுபொருட்கள், ஓவியங்கள், இசைக்கருவிகள் இன்னும் பல பொருட்கள் உள்ளன.  சிதறிக் கிடக்கின்றன அவை.  ஆம், அப்படித் தோற்றம் தருகின்றன.  ஆனால் இது ஒரு அமைப்பு.  இதில் ஒவ்வொரு பொருளையும் இன்னொன்றுடன் சம்பந்தப்படுத்தியபடி ஒரு நோக்கம் சரடுபோல ஊடாடுகிறது.  அதை நாம் அறிந்தால் இது ஒழுங்கு ஆகிவிடுகிறது.  அழகு ஆகிவிடுகிறது.  இந்த அமைப்பு என்பது பல்வேறு உள்ளமைப்புகளினாலானது.  கம்ப்யூட்டரைச் சுற்றி அதற்கான பொருட்கள்.  மேஜை மீது எழுது பொருட்களின் வரிசை.  நூலடுக்குகளில் நூல்களின் வரிசை.  ஒழுங்கின்மை என்பது நாமறியாத ஒழுங்கு.  ரஸ்ஸல் அதை ‘சொபிஸ்டிகேஷன்’ என்றார்.  ஐன்ஸ்டீன் சொன்னார், கூறுகளில் சிக்கலும், மொத்தத்தில் எளிமையும் கொண்டு விரியும் ஒரு அமைப்பே இப்பிரபஞ்சம் என்று.  பெரிய மனங்களெல்லாம் முழுமையின் ஒழுங்கையும், நோக்கத்தையும் பிரபஞ்சத்தில் உணர்ந்துள்ளன.

நேர்காணல் – 8

நட்சத்திரங்கள் எங்குள்ளன?

அவற்றைப் பார்ப்பவனின் மூளையில்

–   பிஷப் பெர்க்லி

17.3.1996

யதியிடம் நேற்று அவர் பேசியது கடைசியில் ‘அறிதல்’ எனும் நிகழ்வின் சிக்கலில் சென்று நின்றுவிட்டது என்றோம்.  கார்ல் சாக்ஸ் எழுதிய நூல் ஒன்றை யதி கொண்டு வரச்சொன்னார்.  அதன் சில பகுதிகளைப் படித்தார்.  கார்ல் சாக்ஸ் உலகப்புகழ் பெற்ற நரம்பியல் நிபுணர்.  அவர் இன்னொரு ஆய்வாளருடன் சேர்ந்து நான்கு வித்தியாசமான நரம்பு நோயாளிகளைப் பற்றி எழுதிய ஆய்வு அது.  முதல் நோயாளி ஓர் ஓவியர்.  தன் ஐம்பதாவது வயதில் தன் நிற உணர்வை முற்றிலும் இழந்துவிட்டார்.  நிறக்குருடு (colour blindness) என்பது வழக்கமாக ஒரு நிறம் தெரியாது போவதேயாகும்.  முழு நிறக்குருடு என்பது மனித வரலாற்றிலேயே மிக அபூர்வம்.  ஓவியரின் அனுபவங்கள் வியப்பூட்டுபவை.  அவருடைய உலகம் மிக வித்தியாசமானதாக ஆகிவிட்டது.  தொலைவில் உள்ளவை கூடத் தெளிவாகத் தெரிந்தன.  பல பொருட்கள் தெரியாமலாகிவிட்டன.  பொருட்களின் பரிமாணம்கூட மாறிவிட்டது.  பொருட்கள் பற்றிய உணர்வுகள் மாறுபடவே உலகமே வேறாக ஆகிவிட்டது.  அவர் நிறங்களைப் பற்றிய ‘ஞான’த்தை இழந்துவிட்டார்.   தன் பழைய ஓவியங்களைக்கூட அவரால் கறுப்பு வெள்ளையிலேயே நினைவுகூர முடிந்தது.  தொடர்ந்து கார்ல் சாக்ஸ் நிறமென்பது என்ன என்று ஆராய்கிறார்.  அது மூளையின் ஒரு நரம்பமைப்பு மட்டும்தான்.  பரிமாணங்களும், காலமும், இடமும்கூட அப்படித்தானா என்று ஆராய்கிறார்.

மிக அடிப்படையான கேள்விகள் எல்லாமே மிகவும் பழமையானவை.  நமது மரபு இருவகை ஒளிகளை உருவகித்தது.  வெளியே பெளதிக ஒளி மூலம் தொடங்கி புலன்களை அடையும் தோற்றங்கள்.  உள்ளே சுயம்பிரகாசமான ஆத்மா அறியும் தோற்றங்கள்.  அறிதலென்பது ஒரு சந்திப்புப் புள்ளி.  யோகிகள் அதை ‘விதர்க்கம்’ என்கிறார்கள்.  நீரில் கரையாத உப்பு நம் அனுபவத்திற்கு அப்பாற்பட்டது.  அறிதலின் எல்லை மிகமிகக் குறுகியது.  எந்தப் பொருளும் நமது உள்ளொளியில் மறுவடிவம் கொண்டாலொழிய நாம் அதை அறிய முடியாது.  காலமும் வெளியும்கூட இவ்வாறு நம்மில் பிரதிபலித்து அறியப்படுபவையே.  நம் உயிர்சக்தி வெளியிலிருந்து நாமறியும் பிம்பங்களை மீண்டும் வெளியே விரித்துக்கொள்கிறது.  இதையே ‘பாஸ்யம்’ என்று யோக மரபு குறிப்பிடுகிறது.

நட்சத்திரங்கள் எங்குள்ளன? அவை நட்சத்திரமும் நமது தலையும் சந்திக்கும் இடத்தில் உள்ளன.  அதற்கப்பால் நட்சத்திரம் என்றால் என்ன என்று நாமறிய முடியாது.  உயிர்கள் அறியும் உலகம் அவை உருவகித்தறியும் உலகே.  ஆகவே உபநிடதம் எது பார்வையோ அதுவே படைப்பு என்கிறது.  ஆகவே ஆழத்தை நோக்கிச் செல்லும் எந்த ஞானமும் தன்னை அறிதலில் சென்று முடிவடைகிறது.

அறிதல் என்பது கால இட எல்லைக்கப்பாற்பட்ட பிரம்மாண்டத்தை கால இடத்தில் பொருத்திப் பார்ப்பதாகும்.  அதாவது துண்டுபடுத்தி அறிதல் (fragmentation). அதை மேற்கே de-limitation என்றும் selective structuralism என்றும் கூறுவார்கள்  துண்டுபடாத உண்மை நமக்கு சாத்தியமல்ல.  அது முழு உண்மையுமல்ல.  இவ்வாறுதான் அறிவை அடைய முடியும் என்பதனால்தான் வேதாந்திகள் அறிவை உடலறிவு, புத்திப்புலன் அறிவு, உயிர் அறிவு, சிறப்பு அறிவு, பிரபஞ்ச அறிவு, சாராம்ச ஞானம், முழுமையறிவு, மெய்யறிவு என்று பிரித்தார்கள்.

நாம் அறிவது அறிவையல்ல.  அதன்மீது தேவைக்கேற்ப நாம் போடும் அடையாளங்களையே.  அவை பெயர், வடிவம் என்று இருவகை.  பிறரின் கண்ணீர்த்துளி என்னுள் ஏன் சோகத்தை நிரப்புகிறது?  அதில் நான் முழுமையான அர்த்தமொன்றைக் காண்பதனால்தான்.  காலையில் பசிக்கிறது.  உணவு அதை நீக்குகிறது.  இங்கு பசி துண்டுபடுத்தப்பட்ட விஷயம்.  எப்போதும் பசிக்கிறது.  உயிர்கள் அனைத்திற்கும் பசிக்கிறது.  இங்கு பசி சார்பற்ற முழுமை (absolute)  அதாவது துண்டுபட்ட உண்மைகள் வழியாக ஓடும் துண்டுபடாத முழுமையான உண்மையை நாம் உணரமுடியும்.  ஞானம் என்பது இவ்விரு நுனிகளையும் இணைத்தபடி இயங்குவதாகும்.

ஒன்றொன்றாய் தொட்டு எண்ணி

எண்ணும் பொருள் ஒடுங்கினால்

எஞ்சுவதே பரம்…

என்று நாராயணகுரு சொன்னார்.  தொட்டு எண்ணுதல் என்ற செயல்தான் துண்டுபடுத்துதல்.  ஆனால் அச்செயல் துண்டுபடாத முழுமையின் உள்ளே நடக்கிறது.  துண்டுபடுத்தலை முழுமை செய்தால் துண்டுபடாமை தரிசனமாகக்கூடும்.

கேள்வியின் இதயத்தில் பதில் ஒளிந்துள்ளது.  பார்ப்பவனின் பாதி பார்க்கப்படும் பின்புலமாக, பொருளாக உள்ளது.  இவ்வாறு பிரபஞ்ச சாரமான உயிருக்கு பிரபஞ்சமே ஆகிறது.  ஏஷர் இதை இவ்வாறு கூறுகிறார்:

ஒரு நிமிடம் நாம் நம் மனதை திரும்பிப் பார்ப்போம். மனதைப் பின்புலமாக்கியபடி, அதை ரசித்தபடி இருக்கும் சுயத்தைப் பார்த்துவிட்டீர்களா?  அப்படியென்றால் அக்கணமே தவறு செய்துவிட்டீர்கள்.  அந்த சுயத்தை பின்புலமாக்கியபடி மனம் அதை ரசிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது.

ஒருநாள் ஒரு அமீபா பசி தாங்காமல் அலைந்தது.  இன்னொரு அமீபாவை விழுங்கியது.  அதற்கும் பயங்கரப் பசி.  வாயும் வயிறும் இல்லாத அவ்விரு உடல்களும் பரஸ்பரம் ஒன்றாயின.  முடிவற்று ஒன்றையொன்று தின்ன ஆரம்பித்தன.  இன்றும் தின்கின்றன.

நேர்காணல் – 7

நான் அழகிற்காக இறந்தேன்

கல்லறையில் வைக்கப்பட்டேன்

உண்மைக்காக உயிர்விட்ட ஒருவர்

என்னருகே படுக்கவைக்கப்பட்டபோது

அஞ்சினேன்

நான் ஏன் இறந்தேன் என்று

அவர் கேட்டார்

‘அழகிற்காக’ என்றேன்.

‘நான் உண்மைக்காக.  நாமிருவரும்

சகோதரர்கள்’ என்றார் அவர்

அவ்வாறாக உறவினர்களைப் போல

இரவு முழுக்க உரையாடினோம்

புல் வளர்ந்து பரவி

எங்கள் உதடுகளை மூடி

எங்கள் பெயர்களை மறைக்கும் வரை

–    எமிலி டிக்கன்சன்

16.3.1996

இந்தக் கவிதையில் அழகும் உண்மையும் இரண்டல்ல,  ஒன்றுதான் என்ற தரிசனம் உள்ளது.  ஆனால் காலம்காலமாக படைப்பிலக்கியவாதிகளிடம் அழகும் உண்மையும் ஏதோ ஓர் இடத்தில் பரஸ்பரம் முரண்படக்கூடியவை என்ற எண்ணம் உள்ளது.  அசிங்கமான உண்மை, அழகான பொய் போன்ற சொற்கள் சாதாரணமாக இவ்விஷயத்தையே குறிப்பிடுகின்றன.  டால்ஸ்டாயின் புகழ்பெற்ற சொற்றொடர் கூட உண்டு: ‘அழகானவை எல்லாம் சிறந்தவை என்று எண்ணுவதே மனித குலத்தின் ஆகப் பெரிய மாயை.’  உங்கள் கருத்து என்ன?

முதலில் இரு சொற்களையும் இந்த விவாதச் சூழலில் வைத்து நிர்ணயித்துக் கொள்ள முயல்வோம்.  அழகு என்பது என்ன?  உண்மை என்பது என்ன?  இவ்வாறு விவாதக் களத்தையும் சந்தர்ப்பத்தையும் சார்ந்து நிர்ணயங்களை உருவாக்கிக் கொள்ளாமல் அடிப்படைகளைப் பற்றிய விவாதங்களுக்குள் புகுவது மிகவும் பிழையானது.  ஏனெனில் இச்சொற்கள் மிகவும் பரந்துபட்ட முறையில் பலகாலமாக பயன்படுத்தப்பட்டு வருகின்றன.  அடிப்படைக் கருதுகோள்கள் பலவற்றை நிரந்தரமாக நிர்ணயிக்க முடியாது.  அது அந்தரங்கமான அறிதல்களைப் பொதுமைப்படுத்தி, உலகை அதன் அடிப்படையில் தவறாகப் புரிந்துகொள்வதில் கொண்டுபோய்ச் சேர்க்கும்.  அடிப்படைக் கருதுகோள்கள் எதை எடுத்துக்கொண்டாலும், அவற்றை நிர்ணயிக்க முயலும்போது அவை அன்றாடத் தளத்தைத் தாண்டியவை என்பதை உணர முடியும்.   அழகு, உண்மை இரண்டுமே அப்படி அதீத தளத்தில் ஊன்றி நிற்பவை.  ஆகவே முழுமுற்றான நிர்ணயம் ஒருபோதும் சாத்தியமல்ல.  ஆனால் புழக்க தளத்தில் நாம் அனைத்தையும் நிர்ணயித்தேயாக வேண்டும்.  இல்லையேல் உலகில் வாழமுடியாது.

அடிப்படை விஷயங்களை நிர்ணயிக்க முயலக்கூடாது என்று மகாயான பெளத்தம் கருதுகிறதே?

விவாதிக்கக் கூடாது என்றுதான் பெளத்தம் கருதுகிறது.  அடிப்படை நிர்ணயங்களிலிருந்துதான் பிற நிர்ணயங்களெல்லாம் உருவாகின்றன.  அறங்கள், மதிப்பீடுகள், ஒழுக்கம் எல்லாம் உருவாகின்றன.  அவை இல்லாமல் சமூக வாழ்வே சாத்தியமல்ல.

ஆக மூன்று நிலைகளில் சொற்கள் நிர்ணயிக்கப்படுகின்றன.  அதீத நிலை, புழக்க நிலை, அந்தரங்க நிலை.  ஒவ்வொரு நிர்ணயமும் ஒரே சமயத்தில் இம்மூன்று நிலைகளிலும் இருப்பதைக் காணலாம்.  இரண்டாவது தளத்தில் மட்டுமே தெளிவான நிர்ணயம் சாத்தியம்.

அழகு என்பது என்ன?  சாக்ரடீஸ் கேட்டார்.  பெண் அழகு.  பானை அழகு.  குதிரைக்குட்டி அழகு.  இவையனைத்திலும் பொதுவாக உள்ள அழகு என்ன?  அதைத் தனியாகப் பிரித்துக்கூற முடியுமா?  முடியாது.  அந்தரங்க அனுபவம் சார்ந்தே பேச முடிகிறது.  அந்தரங்கமான ஒன்றுக்கு புழக்கதளத்தில் மதிப்பு இல்லை.  ஆகவே நாம் ஏகதேசப்படுத்தலாம்.  அடிப்படைக் கருதுகோள்கள் எல்லாமே ஒரு குறிப்பிட்ட நோக்கத்தின் பொருட்டு பொதுமைப்படுத்தப்பட்ட தனியனுபவங்களே.  அழகு என்பது ஒரு பொதுவான ஒப்புதலின் அடிப்படையிலான ஏகதேசப்படுத்தல் (Beauty is an approximation of a general agreement). அந்தப் பொது வட்டத்திற்குள் இல்லாதவர்களுக்கு அதில் எந்தப் பொருளும் இல்லை.

தாஜ்மகால் அழகு அல்லவா?  நான் பலமுறை ஆக்ரா போனதுண்டு.  ஏனோ தாஜ்மகாலைப் பார்க்கத் தோன்றவில்லை.  ஒருமுறை  நண்பர் ஒருவர் வற்புறுத்தி அழைத்துச் சென்றார்.  அன்று நல்ல வெயில்.  கட்டிடத்தின் வெண்ணிறம் கண்களைக் குத்தியது.  வியர்வை வாடை.  சாம்பிராணி வாடை.  எனக்குத் தலை சுற்றியது.  அப்போது எனக்கு விசித்திரமான பார்வையுணர்வு ஒன்று ஏற்பட்டது.  அது ஒரு பேரழகியின் பார்வையல்ல.  பன்னிரெண்டு குழந்தைக்குத் தாயான பெண்மணி ஒருத்தியின் பார்வை.  அவ்வனுபவத்தை வைத்து நான் ஒரு கதை எழுதினேன்.  அங்கு அடக்கம் செய்யப்பட்டிருப்பது மும்தாஜ் அல்ல.  மும்தாஜ் நிரந்தரப் புகழ் பெறுவதை ஒளரங்கசீப் வெறுத்தார்.  அவள் உடலை அகற்ற விரும்பினார்.  ஆகவே தாஜ்மகாலில் காவலனாக இருந்த ஒருவன் மும்தாஜின் உடலை பாதுகாப்பாக வேறு ஓர் இடத்தில் அடக்கம் செய்துவிட்டு தன் தாயின் உடலை அங்கு வைத்துவிட்டான்.  அது அரண்மனைத் தாதியான ஒரு முதிய பெண்மணி.  பிற்பாடு ஷாஜகான் இறந்து அவரும் தாஜ்மகாலில் அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.  ஒருநாள் இரவில் ஷாஜகான் தன் மனைவியை நோக்கி கை நீட்டினார்.  உள்ளிருந்து ஒரு குரல் கேட்டது.  ‘மகனே, நான் மும்தாஜல்ல.  உன் செவிலித்தாய்.  உனக்கு முலைப்பால் ஊட்டியவள்.’  ஷாஜகான் அதிர்ச்சி அடைந்தார்.  முழுநிலவு நாள் ஒன்றில் மும்தாஜ் நிலவைத் தொட்ட வெண்பளிங்கு முகடு வழியாக இறங்கி வந்தாள்.  வெண்ணிற ஒளியாலான விரல்களால் கபர் பெட்டியைத் திறந்து ஷாஜகானைத் தொட்டு அவனையும் நிலவொளியாக மாற்றி எழுப்பினாள்.  இருவரும் தாஜ்மகாலின் வெண் மேகம் போன்ற கும்மட்டங்கள் மீது தவழ்ந்தபடியும் பரஸ்பரம் ரசித்தபடியும் இரவைக் கழித்தனர்   நிலவு சரிந்ததும் மும்தாஜ் வானில் ஏறி மறைந்தாள்.  ஷாஜகான் தானும் உடன் வருவதாகக் கூறினான்.  சிரித்தபடி மும்தாஜ் கூறினாள்: “முகலாயர்களால் பல்லாயிரம் பேர் வெட்டி வீழ்த்தப்பட்டனர்.  அந்தப் பாவமே ஆயிரம் பேர் தினம் மிதித்துச் செல்லும் தரைக்கு அடியில் காலம் முழுக்க படுத்திருக்கும்படி உன்னைக் கிடத்தியுள்ளது.”  தன் வாழ்நாள் முழுக்க அவன் அன்பிற்காக ஏங்குபவனாக, தனியனாக இருந்தான்.  ஆகவே பாசமுள்ள தாய் அவனுக்குத் துணையாகப் படுத்திருக்கிறாள்.  அவளோ மரக் கூட்டங்கள்மீது பரவும் நிலவொளி போல எப்போதும் எல்லோரிடமும் பிரியமாக இருந்தாள்.  அவளிருக்க வேண்டிய இடம் நிலவுதான்.

இக்கதை ஒரு தில்லிப் பத்திரிக்கையில் பிரசுரம் பெற்றது.  மும்தாஜ் உண்மையில் தாஜ்மகாலில் இல்லை என்று பலர் நம்பினார்கள்.  பல வருடங்கள் கழித்து இக்கதையை ஒரு வரலாற்று ஐதீகமாகக் கருதி ஒருவர் எழுதியதைப் படித்தேன்.  பிறகு ஒரு நாள் கஜல் பாடகர் ஒருவருடன் யமுனைக்கரையில் நிலவின் ஒளியில் தாஜ்மகாலைப் பார்த்தேன்.  ஃபெய்ஸ் அகமது ஃபெய்ஸின் வரிகளும் நிலவும் தாஜ்மகாலும் ஷாஜகானின் அன்பும் ஒன்றாயின.

என் கதை தகவல் ரீதியாகப் பிழையானது.  ஆனால் நிச்சயமாக அது பொய்யல்ல.  பொய் நம்மை தவறான திசைக்குக் கொண்டு செல்வது.  என் கதையோ மேலும் நுட்பமான உண்மையை நோக்கிக் கொண்டு செல்வது.  ஆகவேதான் இதையே பெரும்போலோனார் நம்ப விழைந்தார்கள்.  ஐதீகங்கள் உருவாவது இப்படித்தான்.  இதை ‘அதி உண்மை’ அல்லது ‘செறிவுபட்ட உண்மை’ என்று அரவிந்தர் கூறுகிறார்.  இதை நாம் ‘கவித்துவ உண்மை’ எனலாம்.  ராபர்ட் ஃப்ராஸ்ட் சொன்னார்:  ‘நீங்கள் என்னை நம்பியாக வேண்டும்.  ஏனெனில் நான் கவிஞன்.’

உண்மைகள் பலவிதமானவை என்று கொள்ளலாமா?

ஆம்.  ஒவ்வொரு தத்துவ அணுகுமுறையும் தங்களுக்குரிய உண்மைகளை உருவகித்துக் கொள்கின்றன. விஞ்ஞான உண்மை என்பது நிரூபணவாத உண்மையாக இருக்கலாம் அல்லது சாரவாத உண்மையாக இருக்கலாம்.

எந்த உண்மை அழகுடன் முரண்படுகிறது?

உண்மையை சித்தாந்த உண்மை என்றும் பொது உண்மை என்றும் உருவகித்தவர்கள் அதை அழகற்றது என்றோ அழகானது என்றோ மேலும் உருவகித்துக் கொள்ளலாம்.  அப்படியானால் இங்கு பிரச்சினை அழகுக்கும் உண்மைக்கும் இடையேயான முரண்பாடல்ல.  மாறாக உருவகித்துக் கொள்வதன் பிரச்சினையேயாகும்.  அப்படி உருவகிப்பதற்கான தேவை  அச்சூழலில் அப்போது அவர்களுக்கு உள்ளது என்றே பொருள்.  அது தத்துவப் பிரச்சினையல்ல.  உளவியலோ சமூகவியலோதான் அதற்கு பதில் கூறவேண்டும்.  மேற்கைப் பொறுத்தவரை வெகு காலம் தத்துவச் சிந்தனை நிறுவன மதமாகிய கிறித்தவத்திற்கு எதிரான ஒன்றாகவே இயங்கியது.  கிறித்தவம் எதிரெதிர் நிலைகளை திட்டவட்டமாக வகுத்து வைத்திருந்தது.  அசிங்கம் என அது நிறுவியுள்ள ஒன்றை உண்மை என அறியும் மேற்குமனம் ‘அசிங்கமான உண்மை’யை உருவகிக்கிறது.

இந்த ஓவியத்தைப் பாருங்கள் – நான் இன்று வரைந்தது.  இது ஒரு முட்செடி.  பூக்களை அழகானவை என்று கூறும் எவரும் இதை அழகானது என்று கூறமுடியாது.  வின்சென்ட் வான்கா வரைந்த ஓவியத்தைப் பார்த்து இதை வரைந்தேன்.  வான்கா தந்த ஒரே சிறப்பம்சமான வண்ணத்தையும் நான் விலக்கிவிட்டேன்.  வான்கா வரைந்த இந்த ஓவியம் உலகின் அழகிய ஓவியங்களில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது.  ஆம்ஸ்டர்டாம் மியூசியத்தில், அவன் வரைந்த ‘உருளைக்கிழங்கு தின்பவர்கள்’ என்ற ஓவியத்தின் முன் வெகுநேரம் நான் நின்றதுண்டு.  ஏழைச் சுரங்கத் தொழிலாளர்கள், கரிபடிந்த முகம்.  இருண்ட அறை.  உருளைக்கிழங்குடன் அமர்ந்திருந்தவன் கேட்டான்: ‘நாங்கள் ஏழைக் குரூபிகள்; எங்களைப் போய் ஏன் வரைந்தான் வான்கா?’  வான்காவின் ஓர் ஓவியத்தில் பயனிழந்த பிய்ந்த செருப்புகள் மட்டும் உள்ளன.  ஏதோ ஒரு ஏழை விவசாயியின் செருப்புகள்.  பலமுறை தைத்து உபயோகப்படுத்தியவை.  இன்று இவற்றை கலைக்கூடத்தில் மக்கள் வரிசையாக நின்று பார்த்து மகிழ்கிறார்கள்.  வான்கா செய்தது என்ன?  அவற்றை அடையாளப் படுத்துகிறான். தன் கலையின் மூலம் அவற்றின் அக உண்மையைத் துலங்கச் செய்தான்.  சாலையோரம் கிடக்கும் பழைய செருப்பு ஒரு குப்பை.  வான்கா அதில் ஓர் ஏழையின் விடாப்பிடியான, துயரம் தோய்ந்த, உழைப்பு நிரம்பிய, வாழ்வைக் காட்டினான்.  கரிச்சுரங்கத் தொழிலாளிகள் அமர்ந்திருக்கும் விதத்தில் ‘கிறிஸ்துவின் கடைசி உணவு’ எனும் புராதன ஓவியத்தை பிரதிபலிக்க வைத்த மானுடத் துயரத்தின் தொடர்ச்சியைக் காட்டினான்.  நமது அன்றாட வாழ்வில் நாம் தவறவிடும் உண்மையை கலைஞன் அழுத்திக் காட்டியதும் நாம் அறிந்து பரவசமடைகிறோம்.  அப்பரவசமே அதை அழகுடையதாக ஆக்குகிறது.  பிரியம் தருவது அழகு. உவப்பு தருவது அழகு.  மனதின் பழக்கம் உண்மையை விரும்பாதபோது உண்மை அழகற்றதாக ஆகிவிடுகிறது.

ஆகவே நாம் நமது கேள்விக்கான பதிலை எங்கிருந்து தொடங்க வேண்டும் என்று மட்டும் கூறிவிடுகிறேன்.  நமது மரபில் ‘சத்யம்-சிவம்-சுந்தரம்’ என்று ஒரு விஷயத்தின் மூன்று முகங்களாகவே உண்மையையும், நன்மையையும் அழகையும் காண்கிறோம்.  இங்கு உண்மை என்பது என்ன?  எது மறுக்கப்பட முடியாததோ அது உண்மை (Truth is that which cannot be refuted).  இந்தக் கோப்பையில் தேநீர் உள்ளது.  இது மறுக்கப்படாத உண்மை.  தேநீரும் இல்லை, கோப்பையுமில்லை.  இதுவும் மறுக்கப்பட முடியாத உண்மையே; வேறு வேறு தளத்தில்.  உண்மை என்பது நலம் தருவது.  நன்மை என்பது ஒழுங்கு.  ஒழுங்கு என்பதே லயம்.  அதுவே அழகு.  உண்மையும் அழகும் பிரதிபாகங்கள் (Concepts).  எஞ்சுவது சிவம்.  அதாவது லயம்.  நாம் அறிவது அதை மட்டுமே.  முழுக்க அறிய முடியாத மகத்தான இசைவையே.  நம் மனதை மீறிய முழுமையையே.  எல்லா விஞ்ஞானங்களுக்கும் அடிப்படையானது அது அளிக்கும் வியப்பே.  அங்கிருந்து தொடங்குவோம்.

நேர்காணல் – 6

4.2.1996

காலையில் எட்டுமணிக்கு யதி நடக்கக் கிளம்புவதை ஒரு பிரம்மசாரி தட்டி எழுப்பிச் சொன்னார்.  அவசரமாக முகம் மட்டும் கழுவிவிட்டு ஓடிச்சென்றோம்.  கோட்டும் தொப்பியும் கைத்தடியுமாக யதி நின்று கொண்டிருந்தார்.  யதி காலை ஐந்துமணிக்கு எழுந்திருப்பார்.  இசை கேட்பார்.  பிறகு தியானம்.  பிறகு கடிதங்கள்.  குருகுல முகப்பில் பெரிய சைப்ரஸ் மரங்களின் இலைகளில் பனித்துளிகள் மணிகள் போல ஒளிவிட்டன.  கிழக்குப் பக்கமாகத் திரும்பி நடந்தார்.  எதிரே வரும் குழந்தைகள் ‘குரு’ என்று கீச்சுக் குரலில் கூவியபடி ஓடிவந்தன.  பெயர்களைக் கூறிச் சிரித்தபடி நடந்தார்.  சிவப்புநிற திரவத்தில் மிதப்பதுபோல கிழக்கே சூரியன்.  யதி உதயத்தைப் பார்த்தபடி நின்றார்.  முகமும் தாடியும் கண்ணாடிச் சில்லும் சிவப்பாக ஒளிவிட்டன.

வழக்கமாக துறவிகள் கலையிலக்கியங்களை இரண்டாம் பட்சமாகவே கருதுகின்றனர்.  உலகப்பற்று, போகம் சார்ந்தவை என்று அவற்றைக் கருதுபவர்களும் உண்டு.  உங்களுக்கு இவற்றில் உள்ள தீவிரமான ஈடுபாட்டிற்கு என்ன காரணம்?

துறவிகளைப் பற்றிய இந்த மனப்பதிவே தவறானதுதான்.  துறவிகளைச் சுற்றியுள்ளவர்கள் அப்படிப்பட்ட ஒரு சித்திரத்தை உருவாக்கி விடுகிறார்கள்.  விரக்தியும் நிராகரிப்பும் நிரம்பிய இறுக்கமான மனிதராக ஒரு துறவியைக் காட்டுவது அவரை மையமாக்கி நிறுவனத்தைக் கட்டியெழுப்ப உதவியாக உள்ளது.  நகைச்சுவை உணர்வு மிகுந்த காந்திஜிகூட நமக்கு ஒரு அழுமூஞ்சி வடிவம்தானே?  ராமகிருஷ்ணரும், அரவிந்தரும், ரமணரும், நாராயண குருவும் நகைச்சுவை உணர்வு மிக்கவர்கள்.  ஆழ்ந்த கலைத்தேர்ச்சியும் இலக்கிய ரசனையும் உடையவர்கள்.

கலை என்றால் என்ன?

கலை என்று இரு ஒலிகள்.  இரு கேள்விகள் அவை.  ‘இது எங்கிருந்து வந்தது?’ ‘இது எங்கு லயிக்கிறது?’ கலை என்பது இவ்விரு கேள்விகளின் இடையேயான ஒரு வியப்பு.  கலை என்ற சொல்லை ‘அடையாளம்’ என்று அர்த்தப்படுத்துவதுண்டு.  ஒன்றிலிருந்து இன்னொன்றைப் பிரித்துக் காட்டும் பொருட்டு, தரப்படும் அடையாளம் அது.  அன்றாட வாழ்வில் ஒன்றை அடையாளப்படுத்தும் பொருட்டு ஒரு புள்ளியை வைப்போம்.  அதை விரிவடையச் செய்து ஓவியமாக மாற்றலாம்.  குறியீட்டுத்தன்மையை அளித்து கவிதையாக மாற்றலாம்.  பொதுமையிலிருந்து தனித்துவத்தைப் பிரித்தறியும் அடையாளம்தான் அது.  இவ்வாறு இலக்கணம் உருவாகிறது.  ஒன்றைப் பிறிதிலிருந்து பிரித்துக்காட்டுவதே இலக்கணம்.  இலக்கணங்கள் விதிமுறைகள்.  கலை மாறிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு செயல்பாடு.

அறிதல் எனும் செயல் நடக்கும்போது இரு அமைப்புகள் பரஸ்பரம் உரசுகின்றன.  ஒன்று அகம், இன்னொன்று புறம்.  இவற்றின் கலவையே அனுபவம் என்பது.  இரு உலகுகளுக்கு நடுவே இவற்றின் கலவையாக உள்ளது உயிர்.  புது அனுபவம் ஒவ்வொன்றும் அதை பீதியடையச் செய்கிறது.  மேனாட்டு உளவியலில் இதற்கு உள நிகழ்வு (psychic phenomenon) என்று பெயர்.  நம் மரபில் அதை நாம் அந்தகரண விருத்தி என்கிறோம்.  எந்த அனுபவமும் முதலில் துன்பத்தையே தருகிறது.  சிறு குழந்தைகளை கவனித்தால் இது தெரியும்.  அனுபவம் என்பது ஒருவித சமன்குலைவு என்பதே இதற்குக் காரணம்.  தொடர்ந்து அனுபவம் நிகழ்ந்தால் அதை உயிர் ‘அறிகிறது’.  பின்பு துன்பமில்லை.  மெல்ல அதுவே இன்பமாகிறது.  இவ்வாறு அனுபவத்தை ‘அறிய’ மனிதன் மூன்று அமைப்புகளை உருவாக்கியுள்ளான்.  கலை, விஞ்ஞானம், ஆன்மீகம்.  இவ்வமைப்புகள் மூலம் மனிதன் பரஸ்பரத் தொடர்பு கொள்கிறான்.  ஞானத்தைப் பெருக்கி தொகுக்கிறான்.  இவ்வாறாக ஒவ்வொன்றுக்கும் அதற்குரிய குறியீட்டு மொழி உருவாகிறது.  ஆன்மீகத்தின் மொழி பிற இரண்டிலிருந்தும் சற்று மாறுபட்டது.  பெரிதும் அந்தரங்கமான, உருவக மொழி அது.  ஒவ்வொரு அனுபவத்திலும் உள்ள விளக்கமுடியாத ஆச்சரியத்திலிருந்து ஆன்மீகம் அதை அடைகிறது.  விஞ்ஞானம் ஒரு எல்லையில் திண்ணம் உடைய மொழியில் பேசுகிறது.  ஆன்மீகம் மறு எல்லையில் முற்றிலும் திண்ணமற்ற மொழியில் பேசுகிறது.  நடுவே ஒரு பாலம் போல கலை உள்ளது.

அடையாளம் மூன்று அடிப்படைகளினால் ஆனது.  பெயர், வடிவம், எண்ணிக்கை.  ஒரு பொருளுக்கும் வானத்திற்கும் இடையேயான எல்லைக்கோடே அதன் அமைப்பைத் தீர்மானிக்கும் வடிவம் ஆகும்.  அவ்வடிவத்திற்கு ஓர் ஒலியடையாளம் தரப்படும்போது அது பெயர் உடையதாகிறது.  அவை வரிசைப்படுத்தப்பட்டு தொகுக்கப்படும்போது அது எண்ணிக்கை.  இம்மூன்றும் பரஸ்பரம் பின்னிப் பிணைந்து நாம் காணும் இப்பிரபஞ்சத் தோற்றம் உருவாகிறது.  மேற்கத்திய மனோதத்துவ ஆய்வின்படி நாம் அறிபவை எல்லாமே அர்த்தப்படுத்தப்பட்ட சித்திரங்கள்தாம்.  இவற்றை ஜெர்மனில் Gestalt என்கிறார்கள்.  ஓர் அடையாளத்துடன் இன்னொன்றைக் கலந்தால் இரண்டும் சிக்கலாகின்றன.  இவ்வாறு சிக்கலான பல்வேறு அமைப்புகளால் நம் அறிவு கட்டப்படுகிறது.

இந்த அமைப்புகளில் எல்லாம் அடிப்படையாக ஒன்று உள்ளது.  இவற்றையெல்லாம் சார்பு நிலையில்தான் நாம் உருவகிக்கிறோம்.  ஏதோ ஒன்று மறுக்க முடியாததாக இருக்கும் நிலையிலேயே அறிதல் சாத்தியமாகிறது.  ஒரு கத்தரிக்கோல் தன்னையே வெட்டிக்கொள்ள முடியாது.  கண்களால் கண்களைப் பார்க்கமுடியாது.  அறிவின் அடிப்படையான அளவுகோல் எதுவோ அது மாறாததாகவே இருக்கும்.  மறுக்கமுடியாத ஒன்றே அளவுகோல் ஆகும்.  கலையிலக்கிய, விஞ்ஞான, தியான முறைகளின் ஊடே நாம் இந்த மறுக்க முடியாமையை உணர்கிறோம்.  ஒவ்வொரு தளத்திலும் ஒரு மாறாத அடிப்படையும், அதையொட்டி ஒரு தருக்கமும் உள்ளது.  எந்த அறிதலும் தருக்கம் வழியாக அந்த மாற்றமின்மையை வந்தடைகிறது.

நேர்காணல் – 5

3.2.1996

சென்ற முறை வந்தபோது இந்தியச் சிந்தனை முறையின் தனித்தன்மை பற்றிச் சொன்னீர்கள்.  நமது தத்துவ மரபிற்கும் மேற்கின் தத்துவ மரபிற்கும் இடையே உள்ள வித்தியாசம் என்ன?

பிலாசபி என்ற சொல்லையோ அதன் உட்பிரிவுகளையோ அடிப்படையாகக் கொண்டு நாம் நமது சிந்தனைகளை ஆராயக்கூடாது.  கீழைச் சிந்தனை முறை அடிப்படையில் வேறு.  துரதிர்ஷ்டவசமாக நமது கல்வித்துறை அடிப்படையில் மேற்கத்தியத் தன்மை கொண்டது.  ஆகவே இன்று மேற்குடனான வித்தியாசம் என்ற அளவிலேயே நாம் நமது சிந்தனையைப் பார்க்க வேண்டும்.

பிலாசபி என்ற சொல். ‘பிலாசை சோபியா’ என்று பிரிக்கப்பட்டு உண்மையைக் காதலித்தல் (சோபியா உண்மையின் தேவதை) என்று பொருள்படுகிறது.  தருக்கமே உண்மைக்கான ஒரே பாதையாக இங்கு காணப்படுகிறது.  யார் வேண்டுமானாலும் தன் விருப்பத்திற்கேற்ப வாதிடலாம்.  தருக்கத்தின் சமரசப் புள்ளிதான் (equilibrium) உண்மை என்பது.  நமது நீதிமன்றங்களிலும், கருத்தரங்குகளிலும் இன்று இம்முறையே உள்ளது.  ஒரு விவாதத்தை பொதுவானதாக ஆக்குவதற்கு இன்றும் இதுவே சிறந்த முறை.  ஆனால் அடிப்படை விவாதங்களில் தருக்கம் முதன்மைப்படுவது தவறாக ஆகிவிடும்.  மேற்கத்திய மரபில் தத்துவம் என்றால் எல்லாத் துறைகளிலும் உள்ள தருக்கங்களின் தொகுப்பேயாகும்.

நாம் தத்துவம் என்கிறோம்.  தத் + து என்று அது பிரிவுபடும்.  அது + நீ என்ற இரு அமைப்புகள்.  தத் (அது) அனைவருக்கும் பொதுவான அறிவுக்கூறு (epistome).  நீ என்பது அதை அறியும் உனது பிரக்ஞை.  இரண்டும் பிளவுபடாமலேயே இயங்க முடியும்.  இதையே நமது அறிவியங்கியல் (epistemology) எனலாம்.  உபநிடதங்கள் சார்பற்ற உண்மை – அறிவுநிலை – ஒன்றை உருவகித்து, அதை நிர்ணயிப்பது எப்படி என்றே பேசுகின்றன.  விஞ்ஞானத்தில் இத்தகைய பொதுவான அறிவுநிலை மிகவும் முக்கியமானது.  அதுவே ஆய்வுப் பொருளாக முடியும்.  ஆகவே அது மானுடப் பொதுமையாக இருந்தாக வேண்டும்.  ஆனால் விஞ்ஞானத்தில் பொது அளவுகோல்கள் உள்ளன.  தத்துவத்தில் இல்லை.  ஆகவே அடுத்த கட்டமாக அளவுகோல்களைப் பற்றி யோசித்தார்கள்.  நம் மரபில் அறிவுக்கூறு ‘விஷயம்’ என்ற சொல்லால் குறிப்பிடப்பட்டது.

மேற்கே தெகார்த்தே பொது அளவுகோல் ஒன்றை உருவகித்தார்.  அது கணிதம்.  பின்பு ரஸ்ஸல் ‘தகவல் உண்மை-தருக்க உண்மை’ என அதைப் பிரித்தார்.  பொதுவாக மேற்குலகு புலன்களை முதன்மைப்படுத்துகிறது.  ஓர் எல்லைவரை அது பயன்தரக்கூடிய அளவுகோலே.  ஆனால் புலன்கள் தங்கள் எல்லைகளுக்குள்தான் இயங்கமுடியும்.  புலனறிவு கருத்து நிலையிலிருந்து அமைப்பை தீர்மானிக்கிறது.  மூளையை மரபணுக்களின் அமைப்பு தீர்மானிக்கிறது.  மரபணு அமைப்பு என்பது காலத்தில் நீளும் ஒரு தொடர்.  அதன் நோக்கம் என்ன?  அந்நோக்கத்தை நாம் எப்படி அறிவது?  இல்லை, அறியாமலேயே அதற்கு ஆட்படுவதா?  ஆக புலனறிவுகள் அவற்றுக்கு அப்பாற்பட்ட வேறு சிலவற்றுக்கு கட்டுப்பட்டவை.

இத்தகைய உள்ளார்ந்த பேரமைப்பை நம் மரபு சித் என்று பெயரிட்டு குறிப்பிட்டது.  மனம் என்பது ஒரு செயல்பாடே.  அது ஓர் அமைப்பு அல்ல.  சித் மனம் வழியாக நம்மை இயக்குகிறது.  நாம் அதைப் பற்றி அறிவது சொற்பம்.  ஆகவே அதன் மூலம் உருவாகும் வாழ்க்கையே முக்கியமானது.  இங்கு வாழ்வின் இயக்கத்தை உற்று கவனித்தார்கள்.  வாழ்க்கை என்றால் மேற்கு உருவகிப்பதுபோல மனித வாழ்க்கையையும் அறங்களையும் உருவகித்தார்கள்.  ஆகவே இங்கு அறிவியங்கியல் எதற்காக என்றால், அறிவியலை நிறுவுவதற்காகவே.  நமது அறிவு நம்மை நன்மைக்கும் ஆனந்தத்திற்கும் இட்டுச் செல்ல வேண்டும்.  அறிவு, நன்மை, அழகு (சத்தியம், சிவம், சுந்தரம்) மூன்றும் வேறு வேறல்ல.  அறிவியங்கியல், வழியாக அறவியலுக்கு வரும் வழியையே நமது முறைமை என்கிறோம்.  அது சூழலுக்கு ஏற்ப மாறுபடக்கூடியது.  பொதுவாக இங்கு மூன்று வகையான முறைமைகள் உள்ளன.  நேர்க்காட்சி, ஊகம், முன்னறிவு (பிரத்யட்சம், அனுமானம், சப்தம்).  வேதாந்தம் நேர்க்காட்சியையே முதன்மைப்படுத்துகிறது. அதன் ஒரு பகுதியாகவே ஊகத்தைக் கொள்கிறது.  அங்கு இது ஐன்ஸ்டீனோடு முடிந்தது.  நமக்கும் மேற்குக்கும் உள்ள முக்கியமான வித்தியாசம் இதுதான்.  நாம் அளவுகோல்கள் எதையும் மானுடப் பொதுவாக உருவகிக்கவில்லை.  அறவியலையே அப்படி உருவகித்தோம்.  அறவியலே அளவுகோல்களைத் தீர்மானிக்க முடியும் என்று நம்பினோம்.  காரணம் கருத்திலிருந்து விடுபட்ட அளவுகோல் ஏதுமில்லை.  இதுவே சரியான நிலைப்பாடு என்று அதிநவீன மேற்கத்திய தத்துவச் சிந்தனை ஏற்கவும் தொடங்கியுள்ளது.

அறவியல் எப்படி நமது மரபின் அடிப்படை ஆகிறது?

அறவியலில் இரு பிரிவு: இல்லறம், துறவறம்.  இல்லறம் என்றால் இயல்பான வாழ்வை சமூக இயக்கத்துடன் பிணைத்துக்கொண்டு, அதிகபட்ச ஒத்திசைவுடன் வாழ்தல்.  துறவறம், வாழ்வை அறியும் பொருட்டு தன்னை முன்நிபந்தனைகள் இல்லாதவனாக வைத்துக்கொள்ளுதல்.  இவ்வாறு வாழ்வைச் சார்ந்து நமது தத்துவம் இயங்குகிறது.  மேற்கின் தத்துவம் ஒருவித அறிவுப் பயிற்சி.  வாழ்வுடனான அதன் உறவு மறைமுகமானது.  அறவியலை அவர்கள் ஒழுக்கவியலாகச் சுருக்கி, தத்துவத்தின் ஐந்து உட்பிரிவுகளில் ஒன்றாகப் பார்க்கிறார்கள்.  பிற பிரிவுகள்: தருக்கம், அழகியல், அரசியல், ஆன்மீகம்.  ஒவ்வொன்றும் குறுக்கப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம்.  குறிப்பாக ஆன்மீகம் அங்கு ‘அவ்வுலகு’ சார்ந்த சிந்தனைகளாகவே கருதப்படுகிறது.

மேற்கத்திய சிந்தனையில் அறவியல் அம்சம் வலுப்பட்டது எப்படி?

வளர்ச்சியின் போக்கில் விஞ்ஞானம் உள்ளே நுழைந்தது.  டார்வினின் காலகட்டத்தில் எல்லாமே பெளதிக ரசாயன சட்டங்களால் நிர்ணயிக்கப்பட்டன.  டார்வினுக்குப் பிறகு உயிரியல் வலுப்பட்டது.  பின்பு உளவியல்.  விஞ்ஞானத்திற்கு பொதுமை அவசியம்.  மனதிற்கு பொதுமை இல்லை.  பொதுவாக இருந்தது மனிதப் பழக்கவழக்கம்.  ஆகவே பழக்கவியல் உளவியல் (Behavioral Psychology) உருவாயிற்று.  பிறகு ஃப்ராய்ட் வந்தார்; மனதை பல அமைப்புகளின் தொகுப்பாகக் கண்டார்.  ஆழம்சார் உளவியல் (Depth Psychology) உருவாயிற்று.  பின்பு யுங்கின் ஆய்வுமுறை உளவியல் (Analytical Psychology) வந்தது.  மனம் பற்பல அடுக்குகள் கொண்ட ஒரு அமைப்பு அல்லது பற்பல உள்ளியக்கங்கள் கொண்ட ஒரு பேரியக்கம் என்று கருதப்பட்டது.  உளவியல், அறத்தைப் பார்த்துத் திரும்பியது இங்குதான்.  தத்துவத்தில் உளவியலம்சம் இணைந்தது (Psychologism in Philosophy).  பெர்க்ஸன், ரஸ்ஸல் முதலியோரின் இடம் இங்குதான்.

தத்துவஞானம் எப்படி விஞ்ஞானத்தை பாதித்தது?

இவ்வளர்ச்சிப் போக்கின் ஒரு கட்டத்தில் தத்துவம் விஞ்ஞானத்தை பாதிக்க ஆரம்பித்தது.  இதன் விளைவாக விஞ்ஞானத்தின் தத்துவ அடிப்படை என்ன என்ற கேள்வி எழுந்தது.  பெர்க்ஸன், நடராஜ குரு முதலியோரின் ஆய்வின் களம் அது.  கார்ல் பாப்பரின் ஆய்வும் அதுவே.  விஞ்ஞானத்தில் செயல்படும் தத்துவவாதம் (Philosophism) பற்றி பாப்பர் பேசுகிறார்.

டார்வின் சிந்தனையின் அடிப்படை என்ன?  உயிர் மேலும் சிறப்பாக மாறியபடி உள்ளது என்பதுதானே?  உலகில் உள்ள அனைத்தும், அவ்வாறு மேம்படுகின்றன.  அப்பயணத்தின் பின்னால் உள்ள அறியமுடியாத நோக்கம் பற்றிய உருவகத்தில்தான் அதன் ஆன்மீக நிலைப்பாடு வருகிறது.  டார்வினின் தொடர்ச்சி லாமார்க்.  பிறகு ஹென்றி பெர்க்ஸனின் ‘படைப்பாக்கப் பரிணாமம் (Creative Evolution).  அரவிந்தரை அது வந்தடையும்போது ஆதிமுழுமையும் (Absolute) பிரபஞ்ச மனமும் (Cosmic mind) உள்ளே வந்துவிடுகின்றன.  பரிணாமம் நடப்பதை யாரும் நிரூபிக்க முடியாது.  பல்லாயிரம் வருட நீட்சி உடைய செயல் அது.  ஆகவே இது ஒரு ஊகமே.  பரிணாம விதி (Theory of evolution) அது. ஆகவே அதில் உள்ள அறமையங்களே முக்கியமானவை.  அவற்றுக்கு வாழ்வுடன் உள்ள தொடர்பே முக்கியமானது.  அனைத்து விஞ்ஞானக் கண்டுபிடிப்புகளுக்கும் காரணமாக உள்ளவை அக்கண்டுபிடிப்பை நிகழ்த்தும் பொருட்டு பல்வேறு திசைகளை நோக்கி வீசப்படும் ஊகங்கள்தான்.  அவையனைத்தும் மானுட மனதில் எல்லைகளுக்குட்பட்டவை; தேவைகள் சார்ந்தவை.  அவற்றில்தான் அடிப்படை அறங்கள், மதிப்பீடுகள் செயல்படுகின்றன.  அவை செயல்படாத அறிதல் முறை இல்லை.  ஆகவேதான் இன்றைய நவீனத் தத்துவம் அற மையங்களை நோக்கி அழுத்தமாகத் திரும்பியுள்ளது.  நமது மரபு எப்போதும் அறமையங்களையே வலியுறுத்தி வருகிறது.  பெர்க்ஸன் இவ்வகையில் முக்கியமானவர்.  ரஸ்ஸலும் கார்ல் பாப்பரும் அடுத்தபடியாக.  ரஸ்ஸல் தன்னை சமரச ஒருமைவாதி (Neutral Monist) என்றார்.  சித்தும் அல்ல ஜடமும் அல்ல பிரபஞ்சம் (neither spirit nor body), இரண்டின் சமரசப் புள்ளியே அது என்றார்.  அது நமது மரபார்ந்த பார்வை.  சித்ஜடக் கலவை என்று அதை நாம் கூறுகிறோம்.

நேர்காணல் – 4

1.1.1996

நவீனத்துவம் பற்றிக் கூறுங்கள்…

ரோமன் கத்தோலிக்க மரபிற்குள் எழுந்த ஒரு சிந்தனை முறையே மாடர்னிசம் என்பது.  வாழ்க்கையில் விஞ்ஞானத்தின் பங்கு மிகவும் முக்கியமானதாக ஆகிவிட்டது என்று நவீனத்துவர்கள் நம்பினார்கள்.  விஞ்ஞானரீதியான ஆய்வு முறை என்பது புறவயமானது, சார்பற்றது, தருக்க முழுமை உடையது என்று எண்ணினார்கள்.  பைபிளை விஞ்ஞான அடிப்படையில் மறுபரிசீலனை செய்து தொகுக்க வேண்டும் என்றார்கள்.  விஞ்ஞானப் பார்வை என்று இவர்கள் குறிப்பிட்டது நிரூபணவாதப் பார்வையையே.  ஜெர்மனியில் டி.எம்.ஸ்ட்ராஸ், பிரான்ஸில் ஏனெஸ்ட் ரெனான், இங்கிலாந்தில் பிரடரிக் ஹோன் ஹ்யூகல், இத்தாலியில் அன்டோனியா போகஸ்டா ரோமலோ என்று ஏககாலத்தில் ஐரோப்பா முழுக்க இந்த அலை எழுந்தது.  இதற்கான பின்னணிக் காரணிகள் பல.  பிரான்ஸில் பேகனின் யாந்திரிக விஞ்ஞானத்தின் வளர்ச்சி.  அதன் விளைவாக உருவான எந்திரக் கண்டுபிடிப்புகள்.  அதன் விளைவாக வலுப்பெற்ற பெளதீகவாதம்.  இக்கண்ணோட்டம் காலத்தையும் வெளியையும் கேள்விகளின்றி நிதர்சனமாக எடுத்துக்கொண்டு பிரபஞ்சத்தை ஆராய்கிறது.  லாய்ஸி என்பவர் அறுபத்தைந்து கருத்துக்களைத் தொகுத்து வெளியிட்டதுதான் நவீனத்துவத்தின் முதல் அடிப்படை எழுத்து வடிவம்.  அதை போப் பத்தாம் பயஸ் நிராகரித்தார்.  1898-இல் ஆமி-டி-க்ளெர்ஜெ எனும் வார இதழில் நவீனத்துவம் என்ற சொல் அதிகாரபூர்வமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது.

கார்லைல், மில் முதலிய அறிஞர்கள் கிறித்தவ மதத்தை சீர்திருத்தக் கோரி நடத்திய அறிவுப் போராட்டங்களை நாம் இதனுடன் சேர்த்து யோசிக்க வேன்டும்.  மில் கிறிஸ்துவத்தின் ஆன்மிக அடிப்படையை ஏற்றவர்.  கார்லைல் நாத்திகர்.  இவ்வியக்கங்களின் விளைவாக புரட்டஸ்டண்ட் மதத்திற்குள் மெதடிஸ்டுகள் உருவானார்கள்.  நவீனத்துவத்தின் இலக்கிய பாதிப்பு ஜான் ஹென்றி நியூமான் தொடங்கிய ஆக்ஸ்போர்டு இயக்கம் மூலம் நடந்தது.  நியூமான் முதல்தரமான மேடைப் பேச்சாளர்.  அவர் கத்தோலிக்க மதத்தின் பழமைவாதத்தையும் புரட்டஸ்டண்டுகளின் அதீத தனிநபர்வாதத்தையும் நிராகரித்தார்.  பேகனையும் அதீத லெளகீகவாதி என்று கூறி நிராகரித்தார்.   ஆனால் ‘விஞ்ஞான ரீதியான அணுகுமுறை’யை ஏற்றார்.  அவருடைய The Idea of a University (1852) என்ற சிறுநூல் மிக முக்கியமானது. மதரீதியாக இலக்கியத்தில் கொண்டுவரப்பட வேண்டிய மாற்றங்கள், படைப்பாளியின் சுதந்திரம், குறியீட்டுத்தன்மை முதலியவை பற்றிப் பேசிய முக்கியமான நூல் அது.

ஆக்ஸ்போர்ட் இயக்கத்தின் ஆதரவாளராக தன் இலக்கியப் பயணத்தைத் தொடங்கியவர் டி.எஸ். எலியட்.  அத்துடன் கார்லைல், ரஸ்கின் முதலியவர்களின் கலைக் கொள்கைகள், யுங்கின் உளவியலாய்வு ஆகியவையும் எலியட்டில் ஒருங்கிணைந்தன.  எஸ்ரா பவுண்ட், டி.இ. ஹ்யூம் ஆகியோரின் பாதிப்பு பற்றி நாம் அறிவோம்.  மெல்ல இலக்கிய நவீனத்துவம் பற்றிய நிர்ணயங்கள் உருவாயின.  எலியட்டின் விமரிசனக் கொள்கைகளை படைப்புகளே – குறிப்பாக ‘தரிசு நிலம்’ – இத்தகைய நிர்ணயங்களை உருவாக்கின.

கலையில் ஜான் ரஸ்கினின் ‘நவீன ஓவியர்கள்’ என்ற பெரிய நூல் நவீனத்துவத்தை அடையாளம் காட்டியது.  டெர்னர் வரைந்த புதுவகை நிலக்காட்சி சித்திரங்கள் கடுமையான தாக்குதலுக்கு ஆளானபோது அவரை ஆதரித்துத்தான் ரஸ்கின் எழுதப் புகுந்தார்.  ஓவியம் மனதின் வெளிப்பாடே என்று வலியுறுத்தி, குறியீட்டு அம்சத்திற்கும் படைப்பாளியின் தனியடையாளத்திற்கும் முக்கியத்துவம் தந்து வாதிட்டார்.  ஆனால் ஓவியத்துறையில் தொடர்ந்து வந்த பற்பல இயக்கங்கள் இச்சொல்லை அர்த்தமிழக்கச் செய்துவிட்டன.  மிகப் பொதுப்படையாகவே கலையில் நவீனத்துவம் என்று கூறமுடியும்.

மிகச் சுருக்கமான ஒரு சித்திரம் நான் தந்திருப்பது.  ஐரோப்பியச் சிந்தனை மரபு இரு அம்சங்கள் கொண்டது.  செமிடிக் மரபு ஒன்று.  அதுவே கிறித்தவம்.  கிரேக்க (pagan) பாகன் மரபு அடுத்தது.  உலகியல் தன்மையும் அழகு வழிபாடும் கொண்ட கிரேக்க மரபை கிறித்தவம் அழுத்திவிட்டது.  ஆயினும் அது அவ்வப்போது கிறித்தவத்திற்குள் பீரிட்டுக் கிளம்பும்.  மறுமலர்ச்சிக் காலம் அப்படிப்பட்ட ஒரு எழுச்சி.  நவீனத்துவமும் அப்படிப்பட்டதுதான்.  நவீன விஞ்ஞானம் என்பது கிரேக்க மரபின் தொடர்ச்சியேயாகும்.  எலியட் முதலிய நவீனத்துவப் படைப்பாளிகள் கிரேக்க மரபை ஓர் உச்சமாகக் கண்டனர்.  அதன் சமநிலை, முழுமை ஆகியவற்றை சமகாலத்தில் மீண்டும் சாதிக்க முயன்றனர்.  நவீனத்துவத்தின் இலக்கியத் தனித்தன்மைகள் பல இப்படி உருவானவை.

ஐம்பதுகளில் விஞ்ஞானப் பார்வை என்ற கருதுகோள் உடைபடத் தொடங்கியதும் நவீனத்துவம் சரியத் தொடங்கியது.

அச்சரிவை மொழியியலாளர்கள்தான் நிகழ்த்தினார்களா?

இல்லை.  நுண்பெளதிகத் துறையில் ஏற்பட்ட முன்னேற்றம் முதற் காரணம்.  காலவெளியை முதன்மைப்படுத்தும் பார்வைகள்.  பொருள் என்ற கருதுகோள் கேள்விக்குரியதாக்கப்பட்டது.  பொருண்மையை அடிப்படைத் தருக்கமாகக் கொண்ட நிரூபணவாதப் பார்வை உயர் தத்துவ விவாதத்தில் நிற்க முடியாது போயிற்று.  கார்ல் பப்பர் முதலிய தத்துவ ஆசிரியர்கள் இந்த மாற்றத்தை தத்துவ தளத்தில் நிகழ்த்தினர்.  கூடவே மொழியியலாளர்களும்.

தத்துவம், மொழியியல், உளவியல், மானுடவியல் ஆகியவற்றுக்கு இணையாக இலக்கியத்தில் ஏற்பட்ட மாறுதல்களினால் நவீனத்துவம் சற்று பின்வாங்கியது.  பின்நவீனத்துவம் உருவாயிற்று.  ஆனால் பின்நவீனத்துவத்தை நாம் இன்றும் விமரிசகர்களின் நூல்களை அடியொற்றியே தீர்மானிக்க வேண்டியுள்ளது.  படைப்பு ரீதியாக அது தெளிவு பெறவில்லை.  பின்நவீனத்துவத்தின் உதயத்திற்கான காரணங்களில் முதன்மையானது தருக்கம் எனும் பொது அமைப்பின்மீது ஏற்பட்ட அவநம்பிக்கை.  இவ்விஷயத்தி ஃபிலிப் லூயிஸின் பின்நவீனத்துவச் சூழல் (Post Structuralist Condition) எனும் நூல் பலவகைகளில் முக்கியமானது.   பெகி காமுஃப் (Peggy Kamuf) எழுதிய தெரிதா தொகுப்பு (A Derrida Reader) என்ற நூலும் உதவிகரமானது.  பின்நவீனத்துவக் கருத்துகள் பற்றி அதிகம் கூற வேண்டியதில்லை.  அவை மிகக் குழப்பமான தொடர் விவாதங்களாகவே உள்ளன.  அவற்றின் கல்வித்துறை சார்ந்த சம்பிரதாயத்தன்மை மேலும் அலுப்பூட்டுகிறது.  பொதுவாக நவீனத்துவ மரபில் உள்ள சில அம்சங்கள் – கிறித்துவத்தின் உலகளாவிய மனிதாபிமானம், சீர்திருத்தப் பார்வை, அடிப்படையான அறம் ஒன்று உண்டு என்ற நம்பிக்கை முதலியவை – பின்நவீனத்துவத்தால் நிராகரிக்கப்பட்டுள்ளன.  மொழியின் சாத்தியங்களை மட்டும் நம்பி, தருக்கத்தை உதறி இயங்கும் முயற்சியும் உள்ளது.

நாம் இவற்றை எப்படி எதிர்கொள்ள வேண்டும்?

இவையனைத்திலும் கிறித்துவம் வலுவான ஒரு தரப்பு.  ஒரு பின்நவீன விமரிசகன், பின்நவீன எழுத்து அத்தியாவசியமான ஆபாசத்தன்மை உடையது (essentially vulgar) என்று கூறினான்.  எது ஆபாசம் என்று தீர்மானிக்கும் கிறித்தவ ஒழுக்கவியலை அவன் ஏற்றுக் கொண்டிருப்பது தெரிகிறது.  நாம் இவற்றை அறிந்து கொள்ளலாம்.  ஆனால் கல்வித்துறை விவாதங்களுள் நுழைந்தால் வாழ்க்கை வீணாகிவிடும்.  அவசியத்தை முன்னிறுத்தி கற்பதே உசிதம்.  இது பின்நவீனத்துவ உலகம் என்று ‘துரை’ கூறுவது அவனது அகங்காரத்தைக் காட்டுகிறது.  அதை நாம் ஏற்பது நமது தாழ்வுணர்ச்சியைக் காட்டுகிறது.

நேர்காணல் – 3

1.1.1996

யதி தன் அறைக்கு எங்களை வரச் சொன்னார்.  சிறிய அறை.  அதன் ஒருபக்கச் சுவர் விரிந்த மலைச்சரிவைப் பார்க்கத் திறக்கக்கூடியது  இரண்டு கணினிகள்.  விசாலமான பெரிய மேஜை.  அதன்மீது எழுதுபொருட்கள்.  கலையழகுமிக்க சீசாக்கள்.  அறையின் இரு சுவர்களிலும் நூல்களின் அடுக்குகள்.  சுவர்களில் நடராஜ குரு, ரமணர், நித்யானந்தர் முதலியவர்களின் உருவப்படங்கள்.  தாகூரின் புகைப்படம்.

கவிதைக்கும் மொழிக்கும் இடையேயான உறவு என்ன?  கவிதை மொழியின் ஒரு விளைவு மட்டும்தானா?

கனவுக்கு மொழி இல்லையே.  கனவில் கவிதையில்லையா?  அதன் image கவிதையன்றி வேறென்ன?

ஆனால் மொழியை மீறிய தளம் கவிதைக்கு இல்லை என்று கூறப்படுகிறதே?

நான் இமய முகடுகளில் பலமுறை ஏறிச்சென்றதுண்டு.  அங்கு மிக உயரத்தில் பனி பாறை போல உறைந்திருக்கும்.  அதைத் தொட்டால் பனி மெல்ல உருகி பள்ளம் ஏற்படுகிறது.  அதன் வழியாக நீர் துளித்துளியாக வழிகிறது.  பாறை விரிசலிடுகிறது.  உடைந்து சிறு ஓடையாக வழிகிறது.  அது பெரிய நீரோடையாகலாம்.  அப்போது நீர்சுழிக்கும் ஒலி ஏற்படுகிறது.  ஓடை சிறு வெள்ளாடு போல தாண்டிக் குதிக்கிறது.  அது கங்கையாகலாம்.  மந்தாகினியாக நடைபோடலாம்.  ருத்ர பிரயாகைக்கு வரும்போது பெயருக்கு ஏற்ப ரெளத்ர பிரவாகம்தான்.  காதுகளை உடைக்கும் பேரோசை.  பிறகு ரிஷிகேசம்.  நீர் மலினமடைகிறது.  காசியில் அதில் சகல பாவங்களும் கலக்கின்றன.  கல்கத்தாவில் கங்கை கடல் போலிருக்கும்.  மறுகரை தெரியாது.  அதன்மீது கப்பல்கள் நகரும்.  கடலும் கங்கையும் ஒன்றாகுமிடம் எவருக்கும் தெரியாது.  ஆயிரம் ஒலிகள் அதன்மீது ஒலிக்கும்.  ஆனால் கங்கையும் கடலும் பேரமைதியில் மூழ்கியிருப்பதாகப்படும்.  பனிப்பாறையின் அதே அமைதி.

நம் பனிப்பாறையை அனுபவமெனும் விரல் தீண்டும்போதுதான் விழிப்பு ஏற்படுகிறது.  தீண்டப்படாத பனிப்பாறைகள் ஒருவேளை யுக யுகங்களாக அங்கேயே, யார் பார்வையும் படாத உயரத்தில், அப்படியே இருந்து கொண்டிருக்கக்கூடும்.  பெரும் செவ்விலக்கியங்கள் மெளனமானவை.  அவை ஒரு மனதின் வெளிப்பாடுகளல்ல, பல்லாயிரம் வருடங்களாக உறைந்து கிடந்த ஒன்று உயிர் பெற்றெழுவது ஆகும்.  மனம் என்பது ஒரு தனிமனித அமைப்பல்ல.  ஒரு பெரும் பொதுமை அது.  காலாதீதமானது.  நவீன உளவியல்கூட யுங்கிற்குப் பிறகு அதை உணர்ந்துள்ளது.

கவிதை என்பது ஒருவகை அடையாளம் மட்டுமே என்று கூறலாமா?

நிர்ணயிக்க முயலாதீர்கள்.  கேனோபநிடதம் ஆதி முழுமையின் ஒலிவெளிப்பாடாக ‘ஹ’ என்ற ஒலியைக் குறிப்பிடுகிறது.  அடிவயிற்றிலிருந்து எழும் வியப்பின் ஒலி அது.  அது மனிதனைப் பொறுத்தவரை ஈடிணையற்ற பெருவியப்பு மட்டுமே.  ‘அல்லா’ என்பதும் அதே போல ஒரு வியப்பொலி மட்டுமே.  அத்தகையதோர் வியப்பே கவிதையும்.  பனிப் படிவிற்குள் ஒரு காலடிச் சுவடைக் கண்டதும் டிபூசிக்குள் பேரானந்தம் நிறைந்தது.  அது அவர் காதலியின் காலடிச்சுவடு.  மெளனம் நிரம்பிய பனிவெளியில், வெறுமையின் பயங்கர அழகு நிரம்பிய தனிமையில், கால இடம் எனும் திரைவிலக்கி அவள் அவருக்குக் காட்சி தந்தாள்.  நினைவு எனும் வரத்திலிருந்து எழுந்து இறந்தகாலப் பேரழகை நித்திய நிகழில் நிறுத்தும் பெரும்படைப்பு டிபூசியின் ‘பனிப் படிவில் காலடித்தடம்’ எனும் செரனேட்.  குமார சம்பவத்தில் காளிதாசனும் பாதத்தடம் பற்றிச் சொல்கிறான்.  சிம்மபாதத் தடம் அது.  யானை மத்தகம் பிளந்து, உதிர மதுவருந்தி, தள்ளாடி நடந்து சென்ற மிருக ராஜனின் பாதத்தடம்.  சிதறிய உதிர மணிகள்.  கலைஞனும் கவிஞனும் நமக்குத் தருவது பாதத் தடங்கள் மட்டுமே.  காதலன் அல்லாத ஒருவனுக்கு அப்பாதத் தடம் ஏதும் அளிப்பதில்லை.  வேட்டைக்காரனுக்கும் கவிஞனுக்கும் சிம்மத்தடம் தருவது வேறு வேறு அர்த்தங்களை.

 

 

 

நேர்காணல் – 2

1.1.1996

நீங்கள் இலக்கியத்தை எப்படி மதிப்பிடுகிறீர்கள்?

உண்மை என்று அகம் எதை அறிகிறதோ அதில் எவ்வித சமரசமும் இல்லாமலிருப்பவனே பெரிய படைப்பாளி.  முன்தீர்மானங்களும், சூழல் சார்ந்த மன மயக்கங்களும், நிர்பந்தங்களும், அச்சமும், சுயநலமும் படைப்பாளியை தன் அக உண்மையை நீர்த்துப்போக விடும்படி வற்புறுத்துகின்றன.  கோட்பாடுகள், தத்துவச் சட்டகங்கள் அவனுக்குத் தடைகளாகின்றன.  தன் சொந்த அனுபவங்களின் விளைவான முன் தீர்மானங்களும், தன் முந்தைய படைப்பு வழியாக அடைந்த அறிவின் பாரமும் பெரிய படைப்பாளிகளைக்கூட வழி தவறச் செய்துள்ளன.  குமாரன் ஆசான் இளம் துறவியாக நாராயண குருவின் முதல் சீடராக இருந்தபோது ‘நளினி’ என்ற குறுங்காவியத்தை எழுதினார்.  அன்று ஆசானுக்கு பிரம்மசரியம் மீது அபாரமான பற்று இருந்தது.  அவரை நாரயண குருவின் வாரிசாக பிறர் எண்ணுவதை அவர் மறுக்கவுமில்லை.  ஆயினும் அதில் நளினி, திவாகரன் மீது கொண்ட ஈடுபாட்டை தீவிரமான காதலாகவே அவர் சித்தரிக்கிறார்.  திவாகரனின் துறவை முதன்மைப்படுத்துவதே அன்றைய அவர் மனநிலையில் அதிக திருப்தியைத் தரக்கூடியதாக இருக்கும்.  அவருடைய ஆதரவாளர்களுக்கும் உவப்பு தரும்.  ஆனால் ஆசான் படைப்புக் கணத்தில் தன் அக மனதின் தூண்டலுக்கே முக்கியத்துவம் தந்தார்.  திவாகரனின் மார்பில் விழுந்து நளினி உயிர் துறக்கும்போது காதல் துறவைத் தோற்கடிக்கிறது.  ‘நளினியின் சிந்தனைகள் மூலம் நான் சுத்திகரிக்கப்பட்டேன்’ என்றார் ஆசான்.  மிக முக்கியமான வரி இது.  அக்காவியம் ஆசானை அவருக்கே காட்டியது.  படைப்பு படைப்பாளியை மேம்படுத்துகிறது.  ‘அன்பே உலகின் சாரம்’ என்று அவர் அப்படைப்பு வழியாகக் கண்டடைந்தார்.

 

இலக்கியம் என்பது என்ன?

நாம் அறியாத ஒத்திசைவுள்ள பிரபஞ்சத்திலிருந்து அறிந்த ஒத்திசைவு ஒன்றை உருவாக்குவது.  இலக்கியம் என்பது சொற்களையே அலகுகளாகக் கொண்டது.  ஒலிக்குறிப்பான்களே சொற்கள்.  அவற்றின் மீது படிமங்களின் ஆடும் நிழல்வெளி.  அம்மா என்ற சொல்லின் உருவாக்கத்தில் அன்பு, தியாகம் என பல படிமங்கள்.  சொற்களின் இசைவு மூலம் படிமங்களின் இசைவு உருவாகிறது.  படிமங்களின் மாறும் தன்மை காரணமாக முடிவற்ற சாத்தியங்கள் உருவாகின்றன.  இலக்கியம் சாத்தியங்களின் பிரவாகம்.  எனவே அது நேற்று இன்று என அறுபடாததாகும்.

 

அதன் முன்னோக்கிய நகர்வின் சாத்தியங்கள் எப்படி கண்டடையப்படுகின்றன?

மொழியின் பிரவாகம் எதைத் தேடுகிறது என்ற பிரக்ஞைதான்.  இங்கு தமிழ்ப் புதுக்கவிதை படிக்கப்பட்டதைக் கேட்டேன்.  அணி இலக்கணங்களை முற்றிலும் சுமையாகப் பார்க்கிறீர்கள் என்று புரிந்தது.  ஒவ்வொரு மொழிக்கும் அதற்கான ஒலி நியதிகள் உண்டு.  சில நியதிகள் அதன் கட்டமைப்பு சம்பந்தப்பட்டவை.  அவை சிதறுவது தொடர்பை பாதிக்கும்.  வேறு சில, காலத்தோடு இணைந்தவை.  தொடர்ந்து செம்மைப்படுத்தப்படுபவை.  தேவார திருவாசகங்களைக் கேட்கும்போது இம்மொழி எவ்வளவு தூரம் ஒலிரீதியாக பண்படுத்தப்பட்டுள்ளது என்று புரிகிறது.  அந்த விளிம்பிலிருந்து புதிய சாத்தியங்களை நோக்கி முன்நகர்வதே உண்மையான சவால்.

 

ஆனால் கச்சிதத் தன்மையை அடையும் பொருட்டே புதுக்கவிதை வடிவம் பிறந்தது.

அது முக்கியம்.  அத்துடன் ஒலிரீதியான முழுமையும் முக்கியம்.  நீங்கள் உங்கள் மொழி அடைந்த ஒலியிசைவில் போதிய பயிற்சியில்லாமையினாலேயே அதைக் கோட்டை விட்டுவிட்டீர்கள் என்று படுகிறது.

 

இலக்கியப் படைப்பில் வடிவம் என்பது எந்த அளவுக்கு முக்கியம்?

போஜராஜனின் ‘சிருங்காரப் பிரகாசம்’ குறிப்பிடும் கவிதைக்குணங்கள் ஒலி, இனிமை, எழுச்சி, தெளிவு, உள்வலிமை.  இவை வடிவ நிர்ணயங்களா இல்லை தேவைகளா?  இவை அகவயமான இயல்புகளா இல்லை புறவயமான இயல்புகளா?  எந்திரத்தனமாக கருத்துக்களை தொகுப்பதும் சரி, அலங்காரங்களைக் கோர்ப்பதும் சரி, வேறு வேறானவையல்ல.  இலக்கியம் சத்திய தரிசனத்தையே ஆதாரமாகக் கொள்ளவேண்டும்.  பிற அனைத்தும் அதன் விளைவுகளே.  இலக்கிய தரிசனம் வேறு, வெளிப்பாடு வேறு அல்ல, இரண்டும் ஒரே கணத்தில் நிகழ்பவை.  விமரிசன ரீதியாக முன்வைக்கப்படும் கொள்கைகளும் வடிவ நிர்ணயங்களும் முற்றிலும் புறவயமானவையாகவும் பொதுவானவையாகவும் இருக்க முடியாது.  பரஸ்பர புரிதலின் தளத்தில்தான் அகவயமான சில உருவகங்கள் வடிவங்களாகவும், சில அக அனுபவங்கள் கொள்கைகளாகவும் மாற்றப்படுகின்றன.  புறவயமானதாக மாற்றப்படும்தோறும் இலக்கியக் கொள்கைகளும் வடிவங்களும் வறட்டு விதிகளாக மாறி இலக்கியத்துக்கு எதிரானவை ஆகிவிடும்.  முதல்தர விமரிசகனின் முதல்தர விமரிசனக் கொள்கையை நாலந்தர விமரிசகன், அபத்தமான படைப்பை வியந்து பாராட்டுவதற்குப் பிழையின்றிப் பயன்படுத்துவதை நாம் காண்கிறோம்.  நான் கூறும் எல்லா விமரிசனக் கொள்கைகளும் என் அந்தரங்கமான வாசிப்பனுபவத்தின் விளைவுகளேயாகும்.

 

இன்றைய நவீன விமரிசனக் கருத்துகள் இக்கூற்றை மறுப்பவை என்று அறிகிறேன்…

நீ எதன் அடிப்படையில் அவற்றை ஏற்கிறாய்?  பால்சாக்கின் நூலை பார்த் கட்டவிழ்த்து எழுதிய கட்டுரையைப் படித்து அவர் கூறும் கொள்கைகளை நீ நம்புவாய்.  நீ பால்சாகின் நூலைப் படித்ததுண்டா?  ஹ்யூகோவைப் போல எளிமையான படைப்பாளி அல்ல அவர்.  மொழியில் நுட்பமாகச் செயல்படுபவர்.  உன் வாசிப்பனுபவத்தில் அக்கொள்கைகள் எப்படிச் செயல்படுகின்றன என்றே நீ பார்க்க வேண்டும்.  உனக்கு உதவாதபோது நிராகரிக்கவும் வேண்டும்.  உலகம் சொல்கிறது என்பதெல்லாம் மடமை.  இவையொன்றும் நிரூபணவாதக் கருத்துக்களல்ல.  எந்தப் புறவயமான விமரிசனமும் ஒரு நுனியில் அகவயமான அனுபவத்தில் ஊன்றியிருக்க வேண்டும்.  எந்த உண்மையையும் நாம் புறவயமான முறைமை வழியாக அறிவதில்லை.  அகமனதின் ஒரு சிறு அசைவு மூலமே அறிகிறோம்.  அதருக்கத்தால் அறிகிறோம்.  அதைக் காலத்துடனும் இடத்துடனும் சம்பந்தப்படுத்துகிறோம்.  அப்போது அது சித்தாந்த உண்மை ஆகிறது.  சித்தாந்த உண்மைகள் அனைத்துமே அரை உண்மைகள்தாம்.  இதை அறியாத நுண்ணிய மனம் கிடையாது.  ஏன் நாம் சித்தாந்தப் படுத்துகிறோம்?  நாம் காலத்திலும்/இடத்திலும் நம்மை உணர்கிறோம்.  நம்மை முதன்மைப்படுத்தும் நமது அகங்காரமே சித்தாந்த உண்மையைக் கோருகிறது.  முன்தீர்மானங்களிலிருந்து தப்ப முடியாமையின் பலவீனம், எதிர்கால அச்சம், நிலையின்மை பற்றிய உள்ளார்ந்த எச்சரிக்கை உணர்வு.  மானுட பலவீனமே உண்மையை நீர்க்கச் செய்கிறது.  ஆனால் நமக்குத் தெரியும் உண்மை என்ன என்று.  இந்த அந்தரங்கமான அறிதலே இன்றும் இலக்கியப் படைப்புகளை மதிப்பிட்டு வருகிறது.  நவீன விமரிசன முறைகள் புறவயமான அளவுகோல்களை உருவாக்கி விமரிசனத்தை ‘விஞ்ஞான’மாக மாற்ற முயல்கின்றன என்பதை நான் அறிவேன்.  மேற்கத்திய சிந்தனையுலகம் இன்று பெரிதும் கல்வித்துறை சார்ந்தது.  எதையும் சித்தாந்தப்படுத்தி, முறைமைப்படுத்தி, துறை சார்ந்து அறிவமைப்பாக அவர்கள் மாற்றியாக வேண்டும்.  வேறு வழியில்லை.  அவற்றை நாம் கற்கலாம்.  ஆனால் ஒருபோதும் நமது அந்தரங்கத் தன்மையை கைவிடக்கூடாது.  நமது படைப்புகளை வைத்தே நாம் பேசவேண்டும்.

 

படைப்புச் செயல் என்பது என்ன?  அது ஒருவகை ‘உற்பத்தி’ எனலாமா?

சொல்லை மாற்றுவதன் மூலம் என்ன நடக்கிறது?  சில சிறு அதிர்ச்சிகள் தவிர?  உற்பத்தி என்பதில் அந்த முன்வடிவம் முன்கூட்டியே திட்டவட்டமாக உள்ளது.  அதைத் தொழில்நுட்பத் திறன் மூலம் வடிவமாக மாற்றுகிறோம்.  படைப்பில் ஒரு சொல் அடுத்த சொல்லை நிகழ்த்துகிறது.  உயிர்ப் பொருளின் உருவாக்கத்தில் ஒரு உயிரணுவின் கருவிலிருந்து அடுத்த உயிரணு பிறப்பது போல.  ஆகவே அதற்குப் படைப்பு என்று பெயர் சூட்டுகிறோம்.